Pamiętam, że kiedyś słuchaliśmy Wysockiego na starym magnetofonie i były tam włożone małe kasety. Jego piosenki skłaniały do ​​refleksji, przeżywania z nim wojny i serdecznego śmiechu. Jego głosu nie można było z nikim pomylić. Nie miał żadnych tytułów, insygniów, był po prostu LUDZIE. Ktoś mógł go nie lubić, ktoś mógł go zirytować, ale nie można było pozostać wobec niego obojętnym. Najodważniejsi ryzykowali, zapraszając go do grania w filmach i to były FILMY, które wciąż „można oglądać”. Dziś, 25 stycznia, skończyłby 78 lat… Ile mógłby napisać… ile mógłby śpiewa przez te 36 lat Nie lubię fatalnych rezultatów Życie nigdy mnie nie męczy Nie lubię żadnej pory roku Kiedy nie śpiewam wesołych piosenek Nie lubię otwartego cynizmu Nie wierzę. z entuzjazmem i też Kiedy nieznajomy czyta moje listy Patrzy mi przez ramię Nie lubię, gdy jest już w połowie zrobione Ani gdy przerywają rozmowę Nie lubię, gdy ktoś strzela w plecy Jestem też przeciwny strzałom z bliska asortyment Nienawidzę plotek w formie wersji Robaki wątpliwości, honorowa igła Albo gdy wszystko jest wbrew pozorom Albo gdy żelazo jest na szkle Nie lubię dobrze odżywionej pewności siebie Lepiej, gdy zawiodą hamulce Denerwuje mnie to, że zapomina się słowo „honor” I co to za honorowe oszczerstwo za oczami Kiedy widzę połamane skrzydła Nie ma we mnie litości i nie bez powodu nie lubię przemocy i bezsilności Szkoda tylko Chrystusa Ukrzyżowanego Nie lubię lubię siebie, gdy się boję. Szkoda mi, gdy biją niewinnych. Nie lubię, gdy wchodzą mi w duszę, zwłaszcza gdy w nią plują. Nie lubię kojców i aren. Wymieniają miliony na rubel. Niech nadejdą wielkie zmiany. Nigdy tego nie pokocham.