Od autora: Refleksje egzystencjalne o miłości, platoniczne, różne, dla kilku lub jednego, o honorze i wyborze. „Jesteś dla mnie skarbem i to jest najprawdziwsza prawda”. Niemożliwy jest kontakt z Tobą częściej niż kilka razy w miesiącu. Chciwość bierze górę. - No to masz szczęście, że w ogóle mieszkamy w różnych krajach. - No cóż, kto jeszcze jest szczęściarzem... A może to naprawdę dobrze, że ich, ludzi, których kocham od lat, nie ma w pobliżu, że żyjemy z dala od siebie? Może to dobrze, że kocham tak wielu ludzi tak szczerze i platonicznie, że tylko na odległość daję im ciepło i marzenia? Zaakceptowanie tego, że być może mają już wybrańca, rodzinę. Zapominając o poczuciu zaborczości i pokusie. Wiem, że miłość do każdej osoby jest inna, nieporównywalna z inną. Nieśmiały lub fanatyczny. Racjonalne lub afektywne. Ofiarny lub wymagający. Nigdy nie przestajemy kochać innych. W pewnym momencie po prostu wybieramy spośród nich tego, z którym możemy dzielić całe nasze życie. Błędem byłoby wybranie do tego kogoś zupełnie niekochanego, poza kalkulacją. I sprawą honoru będzie pozostać wiernym wybranemu, nie porzucić go, nie udać się do innych bliskich, bez względu na to, jak wielka jest pokusa. Dlatego musisz jasno dokonać swojego wyboru i ponieść za niego odpowiedzialność, docenić fakt, że otrzymałeś zgodę na odebranie części życia, czasu, wolności wybranemu. Nie należy igrać z życiem innych ludzi, okazując swoją słabość i tchórzostwo. Zawsze trzeba za to zapłacić cenę. Nie powinieneś wpuszczać bliskich, z którymi nie widzisz wspólnej przyszłości. Po co spieszyć się do łóżka i zamieniać wysokie uczucia w nierealistyczną nadzieję? Przecież oboje wiecie, że kontynuacji nie będzie, a naruszenie wewnętrznej wolności już nastąpiło, nawet jeśli nie zostanie to zrealizowane, więc wkrótce miłość przerodzi się w zazdrość, nienawiść... Kochać kilku jest rzeczą oczywistą, to jest nieświadomość, to natura, to instynkt, to dążenie. Kochanie kogoś to zaszczyt, to świadomość, to rozwój, to inteligencja, to wybór.