Autor: Vitaly Pichugin Źródło: http://www.nlplife.ru/ Konsumują z zewnątrz: oglądają filmy, kupują ubrania, czekają, aż się rozweselą, załagodzą nudę . Tworzą wyłącznie z zasobów wewnętrznych: swojej wiedzy, umiejętności, energii, cech duchowych. Myślę, że wartość człowieka tkwi w jego życiu wewnętrznym. Im więcej takiego życia, tym lepszy jest człowiek. Kiedy dziecko dorasta, konsumuje wszystko, co pochodzi ze świata zewnętrznego. Karmią go, bawią, pocieszają, zapewniają komfort i ogólnie - wszystkiego najlepszego dla dzieci. Dziecko nie ma nic, więc może tylko otrzymywać. Chciałbym mieć nadzieję, że kiedy dorośnie, to... • Są dwie możliwości. Bądź nadal dużym dzieckiem lub stań się dorosłym. Oznacza to przejście od konsumowania świata zewnętrznego do tworzenia własnego, bogatego świata duszy, życia wewnętrznego. • Żyj przede wszystkim w świecie wewnętrznym, czerpnij z niego zasoby. Czy jesteś strasznie zirytowany ludźmi i okolicznościami? Gratulacje, jesteś na ścieżce dużego dziecka, które ma silną wiarę - jest mi to dłużne... A lista czego dokładnie jest długa. Na przykład: szanuj, kochaj, traktuj mnie dobrze, pomagaj, dotrzymuj obietnic, bądź ze mną szczery. Możesz kontynuować listę samodzielnie, jest ona nieskończona. • A ludzie i okoliczności wściekają się, podobnie jak małemu dziecku, gdy nie dostaje od razu swojej ulubionej zabawki, starsze dzieci obrażają się, nie chcą się bawić. Duże dziecko nie jest w stanie zrozumieć, że świat i otaczający go ludzie nie złożył przysięgi, że spełni oczekiwania dzieci: nakarmi, zabawi, kocha. • Świat wokół ciebie nie kocha cię tak po prostu, nie jest dobrą matką kochać cię bezwarunkowo. Okoliczności cudownie układają się pomyślnie dla tych, którzy polegają na sobie i nie wymagają poważnie niczego od otaczających ich ludzi. Jest to możliwe tylko wtedy, gdy dana osoba ma bogaty świat wewnętrzny. Pamiętaj, jak powiedział Tyutchev: • „Umiej żyć tylko w sobie - w twojej duszy jest cały świat”. W rzeczywistości całe życie człowieka jest przejściem od kultu życia zewnętrznego do życia duchowego, wewnętrznego. • Piękno ciała zanika. Piękno duszy pozostaje. Po co żyjesz? Cóż, do przemyślenia, opinia Lwa Nikołajewicza. Dojrzałe jabłko spadło ze starego drzewa obok młodej jabłoni. A młoda jabłoń powiedziała do jabłka: „Witam, jabłoni, życzę ci, żebyś je jak najszybciej zepsuł, abyś mógł stać się taki jak ja”. „Ty sam, jeśli chcesz, ignoranto” – powiedziało jabłko Jestem różowa, dobra, silna, soczysta. Nie chcę gnić, ale chcę się radować.” – „Ale całe twoje piękno i całe twoje ciało to tylko przykrywka na chwilę, w tym wszystkim nie ma życia tylko w tym ziarnie, które jest w tobie, a którego sam nie znasz. „Nie ma zboża, to wszystko bzdury” – powiedziało jabłko i przestało mówić. Ludzie, którzy nie zdają sobie sprawy, że jest w nich życie duchowe, myślą tak samo i żyją jedynie życiem zwierząt. Ale czy ktoś tego chce, czy nie, tak jak jabłko, im dłużej żyje, tym bardziej i bardziej słabnie, to, co uważał za swoje życie, znika w nim, a prawdziwe, rosnące, nieśmiertelne życie staje się coraz wyraźniejsze. Czy zatem nie jest lepiej od początku żyć nie życiem, które umiera, ale takim, które nigdy nie przestaje rosnąć i nie ulega zniszczeniu? Świat całkowitej wolności. Dla mężczyzn. Dla kobiet