Osoba odzyskuje siły poprzez „dawanie upustu” swojej seksualności. Z. Freud CzarowniceCzarownice w baśniach, legendach i mitach. Czarownica to kobieta uprawiająca magię. Etymologicznie słowo „czarownica” pochodzi od starożytnych rosyjskich słów „wed”. - wiedza i „matka”. Co najprawdopodobniej oznaczało, że czarownice posiadały świętą wiedzę, którą otrzymały od Matki Ziemi. Czarownica posiada tajemną wiedzę o roślinach leczniczych, wchodzi w interakcje ze zwierzętami i zna właściwości naturalnych kobiecych sił. Z reguły czarownice lubią żyć z dala od zwyczajności ludzie. Ułatwia to gromadzenie wiedzy (obserwację przyrody). Afanasjew historycznie wyjaśnia fenomen czarownic: „Stopniowo, w sposób czysto rzeczowy, ludzie obdarzeni większymi zdolnościami i dlatego cieszący się większym wpływem zaczynają wyróżniać się na tle innych ludzi. Działając mniej lub bardziej pod wpływem pasji religijnej, są ludowymi nauczycielami i prorokami: rozumieją znaczenie starożytnych mitów i języka religijnego, potrafią rozwikłać i wyjaśnić wszelkiego rodzaju znaki i wróżby, znają tajemniczą moc ziół i ziół oczyszczenia, mogą dokonać wszystkiego magiczną mocą spisku. […] Do takich proroczych ludzi zaczynają zwracać się ludzie potrzebujący, prosząc o pomoc i radę”. tajemna, święta wiedza). Czarownice stały się szkodliwe przypisywane chrześcijańskim kaznodziejom. Czarownice są dla nich konkurentami. Ludzie znający się na magii i posiadający niebezpieczną wiedzę i umiejętności zawsze budzą strach. Stąd ksenofobia wobec nich. Czarownice zaczęto klasyfikować jako kapłanki i wyznawczynie kultów pogańskich, których bóstwa zostały w chrześcijańskim światopoglądzie sprowadzone do poziomu złych duchów. Czarownice są jedną z głównych postaci demonologii Słowian Wschodnich i Zachodnich . Według popularnych wierzeń czarownice nosiły w sobie dwie istoty, czasem całkowicie od siebie niezależne – ludzką i demoniczną. Wyróżniono trzy kategorie czarownic: „czarne” czyniące zło, „szare” zdolne czynić zarówno złe, jak i dobre uczynki oraz. „biały””, pomagający ludziom: czarownice posiadały dar uzdrawiania, uprawiały czary, znały tajniki ziół leczniczych i pomagały przy porodzie. Wierzono, że czarownice potrafią przepowiadać przyszłość, wytwarzać zarówno leki, jak i trucizny z eliksirów miłosnych. Czarownice leczone, ale jednocześnie mogą wyrządzić krzywdę, jak mówią ludzie, wyrządzić „szkodę” ludziom, zwierzętom domowym, roślinom, produktom itp., W wyniku czego ludzie i zwierzęta chorują, umierają, noworodki nie śpią nocą, płaczą, w domach kłócą się, wesele jest zmartwione, jedzenie się psuje, psują się nici, praca nie działa. Na Ukrainie i w Karpatach wierzono, że czarownice mogą zsyłać grad, huragany, powodzie, pożary, kraść ciała niebieskie, powodować suszę i inne nieszczęścia. Zostały obdarzone zdolnościami wilkołaków, potrafiły latać w powietrzu, ożywiać dowolny obiekt i stać się niewidzialnymi. W średniowieczu setki tysięcy kobiet było brutalnie torturowanych tylko dlatego, że posiadały wiedzę na temat wpływu psychologii na człowieka. medycyna, farmakologia i biologia robią to dzisiaj. Ułatwiło to rozpowszechnione chrześcijańskie wyobrażenie kobiety jako źródła pokus i grzechu (patrz negatywna strona obrazu). Charakterystycznymi symbolami przerażającej esencji czarownic są: - nocne ptaki (sowy, sowy). które czarownice potrafią obracać, - ropuchy, - węże, - czarne koty, Za atrybuty Czarownic uważa się: miotłę, pogrzebacz, magiczne zioła itp. - dalej z jednej strony ich uwodzicielska uroda, a z drugiej strony , odrażająca brzydota. Były różne pomysły na temat wyglądu czarownic. Na przykład na północy Rosji wierzono, że wiedźma to brzydka stara kobieta, która w razie potrzeby może zamienić się w młodą, atrakcyjną kobietę. A wśród południowych Słowian, na przykład na Ukrainie, wierzono, że a wiedźma występowała w przebraniu młodej piękności – dziewicy lub młodej kobiety, ale jej wewnętrzna istota to szkodliwa, przerażająca stara kobieta,w którą się przemieniła, gdy zdążyła już zwabić w swoją sieć duszę mężczyzny. Tak właśnie opisywana jest najurokliwsza wiedźma klasycznej literatury rosyjskiej – Pannoczka Gogola z opowiadania „Wij”. Należy jednak zaznaczyć, że pomimo różnicy w kolejności reinkarnacji, oba ludy posiadają ten ponadczasowy status wiedźmy – często także swoją nagość podczas wykonywania rytuałów, w których uczestniczą pod przewodnictwem diabła (często przedstawianego w formie demoniczną kozą), na przeznaczonych dla tej góry (taka góra nazywana jest zwykle Łysą Górą). W baśniach i legendach ludowych czarownice potrafiły latać okrakiem na miotle, kozie lub świni, w którą potrafiły zamienić człowieka (). Mity narodów świata). Miotła (miotła) była głównym symbolem i atrybutem czarownic, które latały na niej na swoje mityczne sabaty w górach, nacierając się (prawdopodobnie odmieniającym umysł) maścią czarodziejską. Miotła między nogami nagich czarownic jest postrzegana głównie jako symbol falliczny; dodatkowo jako „zwierzęta konne poruszające się w powietrzu” spotykamy także wizerunki chwytaków, ławek czy innych przedmiotów gospodarstwa domowego. W mitologii niemieckiej panowało powszechne przekonanie, że raz w roku w Noc Walpurgi od 30 kwietnia do 1 maja czarownice. na miotłach i widłach poleciał do Mount Brocken. Wierzono, że w tym czasie, gdy zioła nabrały cudownej mocy, odbywał się szabat czarownic. W średniowiecznej mitologii europejskiej panowało powszechne przekonanie o duchowym i cielesnym związku czarownic z diabłem. Męskie demony poszukujące kobiecej miłości nazywano incubi (od łac. „leżeć”). Z takiego połączenia śpiąca kobieta mogła począć i urodzić dziwaka lub półbestię. Kobiece demony uwodzące mężczyzn nazywane były sukubami (od łacińskiego „leżeć pod”). W mitologii słowiańskiej noc Iwana Kupały uważana była za czas zgromadzenia czarownic. Ponadto czarownice gromadziły się podczas przesilenia w Kolyadzie i na powitaniu wiosny, czyli w najważniejsze święta pogańskie. Na Ukrainie panowało powszechne przekonanie, że czarownice gromadzą się na Łysej Górze, która leży po lewej stronie Dniepru w pobliżu starożytnego Kijowa, gdzie niegdyś stały bożki i były ośrodkiem kultu pogańskiego. Góry pogańskich Słowian były świętymi miejscami ofiar i zabaw. Wierzono, że czarownice przybywające na Łysą Górę oddawały się dzikim hulankom i rozkoszom z diabłami, objadały się, upijały, śpiewały piosenki i tańczyły przy dźwiękach niezgodnej muzyki (Encyklopedia magii rosyjskiej, 1999). Rosnące wokół grzyby nazywano „czarownicami”. pierścienie”. Najwyraźniej wyglądały jak roślinne ślady nocnych tańców czarownic. Ich tajemniczy wzrost i być może zastosowanie niektórych odmian jako środków halucynogennych może wyjaśniać, dlaczego w folklorze kojarzone są z siłami nadprzyrodzonymi. Działalność czarownic ma miejsce właśnie w nocy, gdy świeci księżyc, a nie w ciągu dnia, gdy świeci słońce. Uważa się, że księżyc symbolizuje głębię i tajemnicę nieświadomości; słońce jest światłem świadomości. Zatem nasza nieświadomość ma podstawową kobiecą naturę, która w powszechnej świadomości jest kojarzona z czarownicami i złymi duchami. Jeśli przyjrzysz się uważnie, w średniowiecznych znawcach czarownic znajdziesz wszystkie aspekty charakterystyczne dla greckiej bogini Artemidy (Diana ), suma wszystkich znaczeń historycznych nałożonych na siebie. Jest położną, jest Wielką Matką, dziewicą nie potrzebującą mężczyzn, aniołem śmierci i wreszcie przebaczającą Matką wszystkich nieszczęśników. Inna grecka bogini, Hekate, jest często uważana za czarownicę. Hekate jest boginią ciemności i nocnych wizji, ale patronuje także polowaniom, pasterstwu, hodowli koni, chroni dzieci i młodzież oraz zapewnia zwycięstwa w konkursach, sądzie i na wojnie. Ma trzy ciała i trzy głowy. Jej świętym zwierzęciem jest pies. Mity przedstawiają ją unoszącą się nad skrzyżowaniami dróg, w pobliżu grobów, w towarzystwie piekielnych psów i czarownic. Jest przedstawiana nie tylko z psami, ale także z wężami. Jej atrybuty to klucz, bicz, sztylet i pochodnia. Może wysyłać okropności i bolesne sny, a możechroń przed nimi, chroń przed złymi demonami i czarami Prototypem wiedźmy w mitologii słowiańskiej jest bogini życia, przodek Żiwy - inaczej zwanej Śiwą (stąd być może magiczna moc Sivki-Burki) - i bogini. losu i płodności, strażniczka bogactwa Mokosh, a w mitologii niemieckiej jest boginią Freya - boginią płodności, miłości i piękna itp. Starożytni Niemcy poświęcali Frei jeden dzień w tygodniu (a Słowianie - Mokosha) - Piątek (niemiecki Freitag, angielski piątek). Dzień ten uznano za szczęśliwy. Ponieważ Freya była uważana za boginię miłości, piątek był dniem najkorzystniejszym do zawarcia pokoju, we wszystkich sprawach miłości i małżeństwa. Później, pod wpływem mitologii rzymskiej, dzień ten skojarzono z Wenus, a do symboliki piątku i Frei dodano aspekt miłosno-erotyczny. Ponieważ Freję często utożsamiano z żoną najwyższego boga Niemców, Wotana (Odyna), uważano ją także za boginię chmur i pogody. Do jej kompetencji należała także uprawa i dojrzewanie zbóż, a przede wszystkim lnu. Wierzono, że woda, a także wodne stworzenia, elfy, gnomy i sylfy były jej podporządkowane. Wraz z ustanowieniem chrześcijaństwa dziewicze i macierzyńskie cechy bogiń Frei i Mokoszy przeszły z jednej strony na Marię. , a z drugiej strony na czarownice. W rezultacie wiele z tego, co w czasach pogańskich uważano za święte i uzdrawiające, po detronizacji Frei w czasach chrześcijańskich, zaczęto uważać za demoniczne i przypisywać czarownicom. Na przykład piątek, który wcześniej był dniem szczęśliwym i błogosławionym, stał się dniem nieszczęścia, dniem szabatu czarownic. To prawda, że ​​nadal wierzy się, że w piątek można uwolnić się od chorób, a także, że w tym dniu najlepiej jest zawrzeć związek małżeński i zawrzeć związek małżeński. Wiele łączy czarownice z roślinami leczniczymi, z których wierzono, że przyrządzano magiczne mikstury. W noc Iwana Kupały czarownice zbierały różne zioła (paproć, białogłowa, szałwia, chwast, bieluń, głowa Adama, Iwan da Marya, oset, babka lancetowata, piołun itp.). Wierzono, że zioła te nabywały szczególną moc w rękach czarownic. Czarownice przygotowywały z nich różne maści, nacierały nimi ciała i dzięki temu mogły przybierać wygląd rozmaitych zwierząt. Najczęściej wierzono, że czarownice przybierały postać kotów. Starożytni Niemcy poświęcili boginię Freję słomę i żółtą chryzantemę. Jako bogini pogody Freya była kojarzona z dziewanną. Gdyby ktoś odważył się go zerwać, mógłby zostać uderzony piorunem. Wierzono, że to w wyniku grzmotu zesłanego przez boginię pogody Freję, a później przez wiedźmę, na wysokogórskich łąkach zdominowały ogromne połacie żółtych kwiatów. Archetypowy aspekt piękna, który przypisywano Frei i Wenus, kojarzono w praktyce z naparem piękna z kwiatów pierwiosnka skropionych winem. Negatywny aspekt kochanki płodności przeszedł z Freyi na czarownice przygotowujące miksturę z kwitnącego piołunu wywołującą impotencję. Archetypowe znaczenie obrazu. Na poziomie archetypowym obraz wiedźmy kojarzy się w naszej zbiorowej nieświadomości z archetypem Wielka Matka, która ma cztery główne przejawy: „dobra matka” - „straszna matka” (stara wiedźma - Baba Jaga), pozytywna anima („dobra młoda wróżka”) - negatywna anima („femme fatale”, młoda wiedźma). Z perspektywy psychoanalitycznej teorii relacji z obiektem dzieci boją się wiedźmy przede wszystkim dlatego, że uosabia ona dla nich straszliwy obraz „pożerającej matki”. Metaforę tę zaproponowała Melanie Klein, charakteryzując lęk przed prześladowaniem subiektywnie odczuwany przez dziecko w pozycji paranoidalno-schizoidalnej, gdy następuje rozszczepienie, rozwidlenie obiektu (stąd nazwa: „paranoidalno-schizoidalna”). W pierwszych tygodniach po urodzeniu dziecko nie może jeszcze poczuć i zaakceptować faktu, że matka, którą tak bardzo ceni w fazach spoczynku, jest tym samym obiektem, który atakuje równie bezlitośnie i bezlitośnie w fazach ekscytacji. Dla dziecka wydają się być dwie matki – „dobra” i „zła”, co znajduje odzwierciedlenie w bajkach dla dzieci, na przykład w rosyjskiej baśni ludowej „Wilk i siódemka”Dzieci." Kiedy dzieci czują się dobrze, ich mama jest życzliwą kozą, która „przynosiła mleko”. Kiedy czują się źle (w bajce koza zostawia dzieci do lasu), matka zamienia się w „pożerającego” wilka. Ogólnie rzecz biorąc, obraz wiedźmy uosabia demoniczną zasadę w naszej duszy, która jest naturalnie i naturalnie obecne w każdym z nas na poziomie nieświadomości zbiorowej. Dotykając wizerunku wiedźmy z baśni i utożsamiając się z nią, doświadczamy tego najważniejszego archetypowego składnika naszej osobowości. W aspekcie negatywnym Czarownica jest skryta, agresywna i podstępna. Ludzka świadomość ma tendencję do tłumienia negatywnego obrazu Jaźni (człowiek wypiera wszystko, co nie odpowiada pożądanemu obrazowi siebie, nie rozpoznaje obecności gniewu, chciwości, zazdrości itp.). Dlatego w bajkach czarownice często żyją z dala od ludzi jako pustelnicy - w lesie lub na bagnach (las, bagno to symbole głębokich warstw nieświadomości). W prawdziwym życiu tytuł „Czarownica” jest najczęściej używany jako obelga. Czarownic nie kocha się i nie boi się ich (wręcz przeciwnie, boją się, dlatego ich nie kochają!). W obszarze bieguna negatywnego Czarownica służy wyłącznie swoim egocentrycznym celom (jest absolutną egoistką!). Ale czasami Czarownice pomagają bohaterom. Pomagająca wiedźma różni się od wróżki przede wszystkim tym, że nadal bierze pod uwagę przede wszystkim własne interesy, a jeśli odbiegają one od celów tych, którym pomaga, pomoc wiedźmy ustaje. Jak wiadomo, ani jednej wróżce -bajkowa wiedźma ma stałe relacje z mężczyznami, nie ma własnych dzieci. Bliżej bieguna ujemnego wobec mężczyzn i dzieci Czarownica zachowuje się jak najeźdźca. Próbuje oszukać mężczyzn, zamieniając się w piękną dziewczynę. „Rozdzielając zakochanych bohaterów, baśniowa wiedźma pragnie zniszczyć piękną bohaterkę i zająć jej miejsce obok bohatera. Wewnętrzna Czarownica sięga do pozytywnego obrazu kobiecości (Wróżka), stara się upodobnić do niego, ale negatywna Czarownica potrafi zachować piękny wygląd tylko przez ograniczony czas, po czym znów staje się stara i brzydka” (Vasilets T.B.). Jeśli chodzi o dzieci, w wielu bajkach Baba Jaga (z domu Czarownica) porywa je w celu niszcząc je i zjadając. Na przykład zaprasza małego Iwanuszkę, aby usiadł na łopacie, aby wrzucić go do piekarnika i zjeść. W ten sposób baśniowa fabuła symbolicznie odzwierciedla zdolność kobiety do zniszczenia dziecka w jej łonie (piekarniku) - do aborcji. Niektórzy badacze, powołując się na Junga, uważają również, że strach przed czarownicami to strach przed kazirodztwem (czyli nią obraz matki), który następnie staje się strachem przed połknięciem przez matkę, stąd obraz wiedźmy połykającej dzieci itp. Bajkowa wiedźma często trzyma w niewoli dzieci i innych bohaterów, rzuca na nich zaklęcie - w ten sam sposób W ten sposób wewnętrzna Czarownica, w zależności od osobowości, oczarowuje rozwijające się części jaźni. Jeśli baśniowa wiedźma czasami pozbawia swoich jeńców ich zwykłego wyglądu i piękna, zamienia ich w dziwaków (podobnie jak on sam), symbolizuje to rozprzestrzenianie się. wpływu archetypowego obszaru negatywnej Czarownicy na wewnętrzną przestrzeń jednostki - Czarownica oddaje Jaźń Negatywny obraz wiedźmy, tak jak jest przedstawiany w europejskiej tradycji ludowej, jest tylko szczególnym przypadkiem powszechnym ogólnoświatowy strach przed płcią żeńską, różniący się w innych kulturach nieco innymi przejawami zewnętrznymi (na przykład w starożytnej Japonii wierzono, że demoniczne stworzenia płci żeńskiej zamieniają się w lisy, wśród tubylców Syberii w wilki itp.). archetyp zasady kobiecej jest reprezentowany na licznych obrazach: Gorgona Meduza, wojownicze Amazonki, Kali, bogini wojny Hothor, celtycka bogini Morigan w postaci wrony pożerającej zwłoki, jednym słowem obraz straszliwej matki itp. Wiele ludów egzotycznych wierzy w czarownice i wiarę w demoniczną naturę niektórych kobiet, które uważano za zdolne do kanibalizmu, magii, morderstwa, czynienia mężczyzn impotentami (na przykład przez ich pochwę wyposażoną w zęby; łac. pochwy dentata). Dlaczego kobiety się bały?W tradycji większości narodów sztuka magiczna jest bezpośrednio skorelowana z zasadą kobiecą. Wszystkie starożytne rytuały wykonywano nago. Na tle ascezy religijnej wierzono, że „kobieta żyje seksem, myśli o seksie i sama jest seksem”, a mężczyzna „wpada w nią jak w przepaść”. Stąd chęć pozbawienia kobiety jej magicznej mocy – mity o niższości kobiety i podziale kobiet na święte i grzeszne – na „matkę” i „dziwkę”… Nagie czarownice symbolizowały cielesną pokusę zesłaną przez szatana (ale współczesną). czarownice wolą używać określenia „odziane w niebo”, aby pokazać swoją otwartość na wpływ sił nadprzyrodzonych). Nagość często pojawia się podczas rytuałów inicjacji i poświęcenia, kiedy wtajemniczona jest przedstawiana jako noworodek). W chrześcijańskiej sztuce europejskiej czarownice przedstawiane są nago z ukrytym motywem ukazania ich rozwiązłości. W średniowieczu negatywny wizerunek kobiet obiektywnie przyczynił się do pojawienia się i szerokiego rozpowszechnienia idei czarów, o które oskarżano przede wszystkim kobiety. Procesy o czary, które ogarnęły większość krajów europejskich, były jedną z konsekwencji zbiorowego szaleństwa, kiedy nagromadzone negatywne emocje tłumu i podniecających go fanatyków zostały przerzucone na kobiety, jako ucieleśnienie wszystkiego, co kojarzy się z „diabłem”, zepsuciem , i zło w szerokim tego słowa znaczeniu Współczesny mit o „destrukcyjnej” kobiecości to mit o femme fatale, wampirze, kobiecie „kastrującej”: „Uważaj – wampirze! Jej seksualność jest pułapką, jej ciało jest bronią, jej kochanek jest wyznaczony na ofiarę. Typ kobiety, przy którym jest ci gorąco i zimno. Jeśli się w niej zakochasz, będzie ci ciężko. Czy jest piękna? Czy ona jest seksowna? Czy błyszczy i błyszczy? Wabi, zaprasza, schlebia. Czy jest wcieleniem pasji? Moja rada dla ciebie: podnieś nogi i uciekaj od niej. I tak szybko, jak to możliwe. Oszałamiająca istota o płonącym spojrzeniu i talii osy - to wszystko wystarczy, aby cię zakończyć. Kiedy patrzysz w te oczy, patrzysz w okna piekła. Dziewczyna o głodnych oczach zdaje się szeptać do ciebie: „Chcę Ty. Chcę twojej pamięci. Chcę wszystkiego, co cię uszczęśliwiało i wszystkiego, co przynosiło smutek. Chcę twojej pierwszej dziewczyny... Chcę, żebyś mnie pragnął. Chcę twojego życia. Nakarm mnie. Nakarm mnie!” Najpierw podbiją cię według wszelkich zasad sztuki, a potem wypędzą w najciekawszym miejscu. Uderza bez utraty rytmu. Kiedy całkowicie doprowadza cię do szaleństwa swoimi ustami zachęcającymi do pocałunków, po prostu wyrzuci cię jak plewę. Femme fatale jest zakochana przede wszystkim w swojej zdolności do uwodzenia. Potrzebuje jedynie relacji z mężczyzną, aby w odpowiednim momencie ją zerwać. Co kryje się za zamętem wymarzonej kobiety? Kompleks niższości. Nienawidzącą mężczyzn, jeśli jest seksowna i atrakcyjna, kieruje nieświadome pragnienie zemsty za postrzegany męski przywilej. Za fasadą erotyczną kryje się głęboka nienawiść do mężczyzny, który jej zdaniem jest w lepszej sytuacji. Poza tym ma on coś, czego ona nie ma: penisa. Matka Natura obdarzyła Cię jednostką 15 cm - dlatego przedsięwzięcie tej syreny zawsze kończy się niepowodzeniem. To nic innego jak symboliczna kastracja. Jesteś mężczyzną, ale kobieta nie pozwoli ci na to, do czego jesteś zdolny i dlaczego ją atakujesz. I tak twoja wymarzona kobieta pozbawia cię potencji. Kobieta pełna zazdrości seksualnej nigdy nie odda się mężczyźnie, bo w ten sposób uznałaby męską wyższość. Zamiast tego mści się za rzekomą korzyść: najpierw uwodzi, a potem kastruje odmową. Teraz doprowadziła go do tego samego stanu, w jakim siebie widzi: bezsilnej, bo bez penisa z femme fatale trzeba postępować tak przebiegle, jak to możliwe: ona nigdy nie dotrzymuje obietnic…” Ten obraz kobiecej wiedźmy jest. symbol negatywnej strony kobiecości, jej mrocznego aspektu, który neurotycznie przeraża mężczyznę. Próbuje go pokonać i zniszczyć z szaleńczą agresją, nawet przy pomocy ognia, jeśli próba wody zakończy się niepowodzeniem.(jak to miało miejsce w Europie New Age). Takie smutne konsekwencje wynikają przede wszystkim z tłumienia pragnień dorastającego mężczyzny wobec matki. Psychoanalityczka Susan Bordo wyjaśnia to, mówiąc, że mężczyzna, chłopiec, jest nieuchronny przeżywa frustrację w najwcześniejszej relacji z matką, boi się swoich pragnień, skierowanych przeciwko matce, boi się z nią utożsamić. Ucieka od matki, uciekając w świat męskich wartości Uświadomiwszy sobie treść negatywnego bieguna Czarownicy, można sprowadzić wiele głębokich, cienistych aspektów osobowości na poziom symbolicznej świadomości człowieka. Daje to człowiekowi możliwość bardziej produktywnego wykorzystania ukrytych zasobów naturalnych. Pozytywne aspekty obrazu Bajki hojnie reprezentują nie tylko negatywny, ale także pozytywny biegun archetypu Czarownicy. „W miarę zbliżania się do bieguna pozytywnego Czarownica staje się coraz bardziej konstruktywna. Koncentruje się i pomnaża swoją magiczną moc. Oprócz swojej roli poznawczej ma za zadanie kontrolowanie niewidzialnej granicy między świadomymi i nieświadomymi obszarami osobowości. a także zadanie ochrony granic osobowości jako całości. Na niektórych etapach rozwoju osobowości Czarownica służy jako pierwszy „kordon”, który chroni godność osoby. Negatywna Czarownica robi to poprzez intrygi, oszustwa i inne agresywne działania, podczas gdy pozytywna Czarownica robi to poprzez rozwój nowej wiedzy, umiejętności i wzrost swojej magicznej mocy, ustanawia i chroni granice jednostki, broni interesów i pragnień osoby. Ponadto pozytywna wewnętrzna Czarownica z entuzjazmem zgłębia głębokie, ukryte potrzeby jednostki, służąc w ten sposób jej rozwojowi i pomyślnemu rozwiązaniu najbardziej palących problemów. W swoim pozytywnym aspekcie Czarownica (władza, wiedźma) czuje połączenie z ziemią, czerpie z niej siłę, żyje zgodnie z sezonowymi rytmami naturalnymi, ma dar uzdrawiania i posiada wiedzę o magicznych właściwościach korzeni, owoców, drzew i zwierząt. Jest wnikliwa, intuicyjna, subtelnie rozumie ludzką duszę, zna tajemnice naturalnej kobiecej mocy Zatem archetypowa funkcja Czarownicy jest pierwszym etapem rozwoju kobiecości, swoistym początkiem na drodze do kobiecej dojrzałości. Odzwierciedlając początek duchowego dojrzewania kobiety, Czarownica nie tylko pozwala jej po raz pierwszy uświadomić sobie (doświadczyć) mocy naturalnych uzdrawiających sił kobiecych, ale także służy jako unikalny klucz dostępu, który pozwala jej regulować poziom kobiecej obrony agresja” (Vasilets T.V.). W naszych czasach wizerunek wiedźmy jest czasami traktowany jako symbol pewnych nurtów ruchu feministycznego, oznaczający protest przeciwko dominacji męskości – męskiego „totalitaryzmu”, męskiego „szowinizmu” - w społeczeństwie czarownica jest dla feministek symbolem niezależnej, autonomicznej i potężnej kobiety, która ma dostęp do tajemnej wiedzy o sokach i sokach natury (a to oznacza seksualność), która rzuca czar, urzeka i urzeka przyjemność. Popularna plotka kojarzy seksowną, czarującą kobietę z wiedźmą, o demonicznym, diabelskim początku. Streszczenie: Potencjał Czarownicy jest ogromny, objawiający się zarówno w aspekcie negatywnym, jak i pozytywnym: Czarownica zawsze potrafi się podnieść dla jej interesów jej moc jest zawsze magiczna, za pomocą tej mocy Czarownica może pomóc lub zaszkodzić każdemu, jeśli jest to dla niej korzystne. Ale jego główną bronią jest seksualność, dlatego obraz Czarownicy jest tradycyjnie stosowany w leczeniu zaburzeń seksualnych. Praca z motywem „Czarownicy” w terapii. Praca z obrazami (motywami), późniejsze rysowanie i dyskusja tradycyjnie nawiązuje do Symvoldramy (Katathymno -). Psychoterapia wyobraźniowa) – technika psychoanalityczna, zwana „metodą snu na jawie”, „psychoanalizą za pomocą obrazów”. Motyw „Czarownica” jest jednym z narzędzi pracy. O konkretnych formach pracy można dowiedzieć się z artykułów: Orlova M.I., Obukhova Y.L. (praca z motywem „Czarownica” w dramacie symbolicznym), Vasilets T.V. (wykorzystanie obrazu w terapia inicjacyjna), Gundertailo Yu.D., Sknar O.N. (arteterapia) itp. (patrz wykaz literatury). Dzięki tym autorom możemy wykorzystywać ich pomysły w naszych działaniachPracuję zazwyczaj z wizerunkiem „Czarownicy” w ramach grupy „Praca z seksualnością” (stosując się do klasycznych wskazówek podanych w artykule Orłowej M.I., Obuchowa Y.L. i biorąc pod uwagę możliwości arteterapii (zob. Gundertailo Yu. D., Sknar O.N.) Ta metoda daje dobre wyniki Cel: praca z zasobami Niezbędne materiały: materiały naturalne (liście, kwiaty, szyszki, gałązki itp.), skrawki tkanin, materiały sztuczne (papier, serwetki, ołówki, farby, folia, kolorowy papier, plastelina), klej, nożyczki, magnetofon, nagrania muzyczne itp. Instrukcje: 1. Praca w grupach: Uaktualnienie pomysłów związanych z wizerunkiem „Czarownicy”. Podzielcie się na pary: 1. - terapeuta, 2 - klientka. Rozmowa wstępna. Pytania do dyskusji: Terapeuta: - Jak się czujesz? - Jak wyobrażasz sobie czarownicę? - Ile lat miałaby spotkać taką? kobiety, które można nazwać czarownicami? - Które czarownice z bajek sobie teraz wyobrażasz, pamiętasz. Praca z obrazem (ukierunkowana wyobraźnia): - Zamknij oczy. Spróbuj się zrelaksować i skoncentrować na doznaniach wewnętrznych (może relaksacja Schultza). Spróbuj wyobrazić sobie teraz jakąś wiedźmę, czarodziejkę lub czarodziejkę. Cokolwiek sobie wyobrażasz, jest dobre. Możemy pracować z dowolnym obrazem. Powiedz mi, co sobie wyobrażasz. - Spróbuj wyobrazić sobie siebie jako tę kobietę. - Co masz na sobie? (doprecyzowane są szczegóły dotyczące ubioru, odczucia w talii, ramionach i klatce piersiowej, jakie buty nosi klientka). - Jakie masz włosy, jaką fryzurę itp. - Ile masz lat myślisz, że jesteś. - Jaką magię masz? - Jaka jest teraz pogoda? - Jaka jest pora roku, jaki jest miesiąc? - Która jest mniej więcej godzina? - Jesteś czarownicą. Możesz robić co chcesz, stać się kim chcesz. Co byś teraz chciał? Powiedz nam. - Zapamiętaj wszystko, co sobie wyobrażałeś, pożegnaj się z obrazem. Kiedy będziesz gotowy, zaciśnij dłonie w pięści, przeciągnij się bardzo, bardzo mocno, jak po śnie, a jeśli będziesz gotowy, powoli otwórz oczy...3. Tworzenie rysunku (kolaż, maska, rzeźba, asamblaż itp.) - Z zaproponowanego materiału utwórz wizerunek swojej „Czarownicy”. Przedstaw najbardziej uderzający moment w swojej historii, w którym będzie obecna Twoja „Czarownica”. - Wróć do par. Opowiedz nam o swojej pracy. - Czy były jakieś trudności w wykonaniu zadania? - Z pomocą terapeuty przeanalizuj swój obraz „Czarownicy” i przedstawionej sceny. - Co myślisz o swoim obrazie z „Czarownicy”? Jakie skojarzenia budzi (dla Ciebie, terapeuty)? - Z jakich materiałów została wykonana praca, czy jest to praca wolumetryczna, czy jest to obraz płaski, jakie kolory występują w pracy itp. - Stopień świadomości obrazu. Jak obraz jest powiązany z Twoim życiem? Czy korzystasz z mocy tego obrazu, czy jego obecność tylko komplikuje Ci życie? Analiza fragmentu – Dlaczego ten konkretny moment jest dla Ciebie ważny? Jakie skojarzenia budzi? (od Ciebie, od terapeuty) – Jakie Twoje potrzeby to odzwierciedla (seksualne, agresywne, potrzeba samotności, intymności, itp.)? W jakim stopniu te potrzeby są zaspokajane w życiu? Jeśli to się nie powiedzie, to co stoi na przeszkodzie, aby to zrobić? Jak zmieni się Twoje życie, jeśli spróbujesz zaspokoić te potrzeby? Czy stracisz wszystko, co masz teraz? 4. Może to być psychodrama – inscenizacja znaczącej sceny lub ćwiczenie cielesne mające na celu reakcję na impulsy agresywne w sposób bezpieczny dla siebie i innych.5. Sherring. Świadomość i integracja zdobytych doświadczeń. Dyskusja na temat tego, jakie zasoby wizerunku „Czarownicy” można wykorzystać w prawdziwym życiu? Jakich nowych, nietypowych wzorców (próbek, modeli) zachowań możesz spróbować?6. Niezależna interakcja członków grupy z wizerunkiem „Czarownicy”. Zadanie domowe: obserwuj przejawy wizerunku „Czarownicy” w swoim życiu (osobistym i zawodowym). Informacje o programie terapeutyczno-szkoleniowym „Mężczyzna i kobieta: relacje w parach” (praca z.