Archetypy to pojęcie powszechnie stosowane w psychologii, psychoterapii i teoretycznej analizie mitologii. Koncepcję tę po raz pierwszy wprowadził Carl Gustav Jung, badacz mitów i szwajcarski psychoanalityk. Przez archetypy figura ta oznaczała pierwotne wzorce obrazów, odtwarzane na poziomie nieświadomym i uruchamiające wyobraźnię. Zwykle można je znaleźć w ludzkich fantazjach i snach, w dziełach sztuki, w literaturze, w wierzeniach i mitach. Archetyp nie ma związku z indywidualnością ani osobistym doświadczeniem. Zawiera kompleksy obrazów i symboli całej ludzkości. Archetypy to uniwersalne motywy lub modele zbiorowe, swoiste warianty matryc sposobów bycia i eksponowania, z których główne można odnaleźć w baśniach, legendach, mitach i traktatach religijnych Junga, opartych na jego własnym doświadczeniu mistycznym, praktyce klinicznej i etnograficznej badań uważał, że archetypy są przekazywane w postaci mitologicznych, głębokich symboli, które połączył w grupę najważniejszych, takich jak Anima, Animus, Cień, Stary Człowiek, Dziecko, Matka. Za istotne uważał archetypy Trójcy, Ojca i Anthroposa. Jung poświęcił wiele czasu badaniu archetypów. Dało mu to prawo do stwierdzenia, że ​​człowiek nie może oddzielić się od archetypowych podstaw. Chyba, że ​​wpadniesz w nerwicę. Według Junga archetyp jest organem mentalnym, który istnieje w każdym człowieku. Archetypy są niezbędnym składnikiem nieświadomości. Są niewzruszeni, ale często zmieniają swój wygląd. Na przykład za archetypem Dziecka może kryć się bezbronność, spontaniczność, opuszczenie i żywotność. Dziecko może się dopiero urodzić i nie mieć żadnych doświadczeń, ale może to być także czysta niewinność osoby kończącej swoją podróż, po odrzuceniu wszystkiego, co powierzchowne. Archetyp jest jednym ze sposobów interakcji nieświadomości ze świadomością człowieka. Kiedy rodzi się dziecko, potencjalnie ma wszystkie archetypy. Ich wpływ, przypominam, jest nieświadomy (w większości przypadków nie jest on realizowany także u dorosłych, z wyjątkiem przypadków ukierunkowanej uwagi (na przykład w psychoterapii lub w jej wyniku)). Archetypy przejawiają się w zachowaniu i działaniu. Procesowi temu towarzyszy pojawienie się emocji i afektów. Jeśli człowiek nie jest świadomy archetypu, zastyga w jednej z masek „świadomości ego” i jest wypełniony treścią osobistą. Oznacza to, że archetyp to forma, szablon, wzór, w którym „umiejscowione są” obrazy i symbole. Warto w tym miejscu przypomnieć mandale, które są przejawem takich form, wypełnionych różnorodną treścią symboliczną. Jung nazwał mandalę archetypowym obrazem Jaźni. Jaźń jest centralnym archetypem integralności osobowości, łączącym świadomą część ludzkiej psychiki z nieświadomością. We wczesnych latach pracy w szpitalu psychiatrycznym Jung odkrył, że niektóre z nich: jego pacjenci o niezbyt wysokiej inteligencji i niskim poziomie wykształcenia mieli doświadczenie doświadczania symboli uniwersalnych – mitologicznych i religijnych. Osoby te nie miały dostępu do takich symboli, chyba że poprzez kontakt z nieświadomym materiałem, który niespodziewanie „przebił się” i nie miał żadnego związku z ich prawdziwym życiem. Praca z archetypami w psychoterapii pomaga zrozumieć i przeżyć pewne etapy istnienia, odkryć słabe punkty, dojść do wewnętrznej jedności, znaleźć odpowiedzi na trudne pytania, które zadają sobie ludzie. Mają moc uzdrawiającą, ponieważ zawierają ziarna mądrości zgromadzone przez ludzkość wraz z jej ogromną liczbą losów w wyniku sytuacji życiowych o różnym stopniu złożoności. Archetyp potrzebny w danym momencie może stać się aktywny i objawić się, gdy „konkretny”. splot okoliczności” powtarza się, co kiedyś istniało. Jung uważał, że za archetypem kryje się nie tylko to, czego potrzebuje pytający, ale „coś więcej, a nawet coś z góry”. Zgadzamy się?