Jako motto do artykułu posłużę się piosenką grupy „Picnic”, która nosi tytuł „Not Finding Doubles for Yourself”, ale nie ma sensu publikując to wszystko tutaj, posłuchaj tego sam, z tekstami, jeśli chcesz. Wezmę tylko kilka linijek: „A to, że mój świat jest zniszczony, wcale Ci nie przeszkadza, I to tak, jakbym chciał schować się przed jasnym światłem, przed Twoimi oczami…” – napisałem kiedyś że poważny stosunek do wydarzeń życiowych jest reliktem dziecięcego spojrzenia na świat. Bo od dzieciństwa „ciągniemy” ze sobą masę niezrozumiałych rzeczy oraz mnóstwo na wpół przeżytych uczuć i emocji, a to wszystko razem tworzyło wrażenie grozy i tragedii w postrzeganiu życia. I wielu w dorosłym życiu też to robi mają „koszmary” i uważają różne wydarzenia w swoim życiu za horror lub coś bardzo strasznie poważnego… Dlatego często spotykają się z wydarzeniami, które muszą przeżywać raz po raz jako „koszmar”. W tym pomaga nam nasza psychika – prowadzi nas do własnych, nieprzeżytych uczuć, abyśmy mogli nimi żyć i wreszcie się od nich uwolnić. A wraz z nimi - z powagi twojego postrzegania. W czasie rzeczywistym często zajmuje to nie tylko lata, ale dziesięciolecia. Praca z psychologiem, który wie, jak pracować z uczuciami, wymaga kilku spotkań, ale w zasadzie, aby uwolnić się od takiego postrzegania, trzeba najpierw to w sobie uświadomić = zauważyć. Po uświadomieniu sobie, człowiek zaczyna zauważać swoje przesadne reakcje na to, co się dzieje, i w ten sposób uwalnia się od nich. Kolejnym tak zwanym „reliktem” jest nasze głębokie wewnętrzne przekonanie, że nasi bliscy muszą nas zrozumieć. Oczywiście my też nie zdajemy sobie z tego sprawy (jeszcze nie zdajemy sobie z tego sprawy) i nie jest to nam nigdzie zapisane. Ale to właśnie to przekonanie nas napędza, gdy staramy się, aby najbliżsi zrozumieli coś o nas samych - na przykład, że nieprzyjemnie jest nam słuchać „komplementów” mamy z serialu „Ten makijaż Ci nie pasuje i masz twarz kogoś innego” (ogólnie: „Powiem ci coś przykrego, bo jestem matką i i tak się tobą opiekuję”). Jesteśmy zakłopotani i z całych sił zmartwieni, że nasz najbliższy krewny najwyraźniej nic nie rozumie, że rani nas swoimi niechcianymi, a czasem niegrzecznymi słowami. A denerwujemy się właśnie dlatego, że kryje się w nas przekonanie: nasi bliscy powinni nas rozumieć i chronić przed czymś nieprzyjemnym i złym. Tak, oczywiście, idealnie chcielibyśmy, żeby nas zrozumieli i chronili. Jednak nie zawsze są do tego zdolni i po prostu nie powinni. Bo każdy z nich nie jest bogiem, ale zwyczajnym człowiekiem, mającym swój własny poziom świadomości i rozumienie np. tej samej „troski”. I każde z naszych „powinien” pochodzi od nich. To oni kiedyś skrycie zaszczepili w nas ideę takiego obowiązku – oni są nam winni jedno, a my z kolei jesteśmy winni coś innego, czego oni potrzebują. Po czym zaczęliśmy wierzyć, że są nam winni to, czego chcemy. A każdy przez to „jest mi winien” oznacza coś innego: to, czego naprawdę potrzebuje i chciałby otrzymać. Chciałbym. I z przykrością trzeba przyznać, że nie zawsze jest to możliwe. Ale najważniejsze to przyznać, że nie oni są nam to winni, ani my im. Zwłaszcza po tym, jak stanęliśmy się dorosłymi i niezależnymi ludźmi. MOŻEMY coś dla siebie zrobić, jeśli się zgodzimy i chcemy usłyszeć naszą (w pewnym sensie) ukochaną osobę, jeśli mamy na to siłę, aby zrobić to i wiele innych „jeśli” (o ile nie srają nam na duszę, np. na przykład, wtedy możemy odpowiedzieć na coś dobrego, ale jeśli srają, ciężko jest znaleźć coś dobrego pod tym gównem). Wiele możemy, ale nie powinniśmy. Dlatego dzisiaj sugeruję, aby każdy też uświadomił sobie tę prostą prawdę i przestał czekać na coś, co ciągle nie jest Ci dane. Przecież przekonanie, że się nam coś należy, rodzi oczekiwania. Ale po co czekać tam, gdzie go nie ma i nie można go dać? Tak, jest gorzki, bolesny i nieprzyjemny. Z drugiej strony nie możemy zaprzeczyć, że druga osoba (nawet jeśli jest powiązana więzami krwi) jest po prostu inna. I im szybciej się z tym zgodzimy, tym łatwiej będzie nam pozbyć się zarówno oczekiwań, jak i własnego, uporczywego przekonania, że ​​należą nam się pieniądze. A to nam tylko pomoże – ułatwi wielu dostrzeżenie!