„Dziecku należy pozwolić na wszystko”, „dziecko nie powinno być w niczym ograniczane”, „w Japonii dzieci robią, co chcą”. bezwarunkowa akceptacja dziecka ze wszystkimi jego uczuciami i pragnieniami. Jednocześnie w przypadku nastolatka czy osoby dorosłej takie podejście nie działa – wręcz przeciwnie, martwimy się, jeśli dana osoba nie zachowuje się jak wszyscy, nie robi tego, co chce, a nawet zaczyna szukać sposobów, aby powstrzymywać go i kontrolować. Czym jest adopcja dziecka i jak znaleźć równowagę? Jak wiadomo, psychika kształtuje się już od wczesnego dzieciństwa. Według różnych szacunków do 4 lub do 7 lat, co w tej chwili nie jest dla nas tak istotne, bo i tak jest to dokładnie ten czas, kiedy „dziecko musi wszystko odłożyć”. To w tym czasie kształtuje się podstawa postawy wobec świata i innych, światopogląd, postrzeganie siebie. A co się stanie, jeśli dziecku pozwoli się na wszystko, jeśli rodzice wysłuchają każdego pragnienia i natychmiast je spełnią: Jestem w centrum świata, wszystko kręci się wokół mnie: moje zainteresowania są najważniejsze; potrzeba ciągłej uwagi dla siebie; stąd podejrzliwość, nietolerancja samotności, zależność od zachęty innych. Inni to dla mnie nawyk polegania na innych: oczekiwanie, że inni przepowiedzą i spełnią moje pragnienia; przerzucanie odpowiedzialności na innych; brak niezależności, potrzeba przywództwa. Łączenie się z innymi, brak zrozumienia granic tego, co jest możliwe, a co nie; nie ma nawyku oporu i pokonywania przeszkód; bardzo niskie lub bardzo duże zaangażowanie w uczucia i pragnienia drugiej osoby; niezdolność do wytrzymania presji świata zewnętrznego, czyli takie szczęśliwe dziecko, któremu rodzice dają wszystko, czego jako dziecko pragnie, wyrasta na zagubionego i zgorzkniałego nastolatka lub zależnego dorosłego, który potrafi chcieć i wyrażać swoje pragnienia. Do świata. Takim ludziom bardzo trudno jest znieść rzeczywistość, którą prędzej czy później spotykają. Występują tu przejawy neurotyczne i skłonność do uzależnień chemicznych, ponieważ z natury tacy ludzie są infantylni i znajdują „magiczną różdżkę”, jeśli nie w mężu, żonie, państwie, to w wódce lub narkotykach, pytasz ? Tak, w Japonii do 6 roku życia dziecku wolno wszystko. Ale to ważne – dla każdego dziecka w każdej rodzinie. I nagle wszystko jest zakazane i „chcę” zamienia się na „muszę”. Czy to łamie psychikę dziecka – oczywiście, ale skoro jest to ogólne zjawisko kulturowe, na które wszyscy dorośli, w tym rodzice, są przygotowani i w którym żyją, nie wywołuje to reakcji nerwowych, a raczej jest wprowadzeniem dziecka w świat świat dorosłych, kształtowanie dorosłej pozycji „Mogę”. Równowaga w tej kwestii jest ważniejsza niż kiedykolwiek. Napisałam artykuł o alternatywnym stanowisku - nieakceptacji dziecka, który można przeczytać pod tym linkiem https://www.b17.ru/article/ne_prinimau_rebenka/?prt=688145 Mam nadzieję, że te informacje pomogą Ci zrozumieć Twoje uczucia do dziecka i nastawienie nieco lepsze. Jeśli temat jest aktualny lub potrzebujesz pomocy w relacji z dzieckiem, chętnie omówię ten temat podczas konsultacji. Możesz zapisać się w wiadomości osobistej, na stronie internetowej www.shenets.ru lub w komunikatorach pod numerem +79163062327. Twoja psycholog rodzinna, Ekaterina Shenets