Od autora: W tym artykule chcę poruszyć temat spolaryzowanego myślenia i jego związku z mechanizmami introjekcji i projekcji. Badając sferę przekonań klienta, zauważyłem to to cechy, które pojawiają się prawie u każdego. Muszę odnieść sukces. Nigdy nie powinienem się złościć (zawsze być życzliwy). Powinienem kochać (rodzice, mąż, żona, dzieci). Powinienem być szczęśliwy. Powinienem się troszczyć. Słowo „ powinien” wskazuje, że teraz dana osoba nie mówi od siebie, ale z introjektu otrzymanego z zewnątrz, który utknął w gardle jak ości ryby. Introjekty to przekonania innych ludzi, które są wchłaniane z otoczenia. Introjekty mogą być podstawowe (otrzymywane we wczesnym dzieciństwie werbalnie lub niewerbalnie od matki lub ojca) lub proste (nabywane przez resztę życia). W rzeczywistości cała wiedza zdobyta przez osobę jest początkowo introjektem. Ale potem asymilują się, stając się częścią osobowości i nie powodując dyskomfortu. W niektórych przypadkach introjekt pozostaje ciałem obcym: nie da się go pozbyć i nie da się go strawić. Trzeba być mądrym. Ale teraz czuję się głupio. „Ale muszę być mądry!” – krzyczy introjekt. W tym momencie epizod, w którym dana osoba poczuła się głupio, zostaje wyrzucony z pamięci, dołączając do innych cienistych wyobrażeń na swój temat. Dość łatwo jest ukryć się przed własną oceną, korzystając z psychologicznych mechanizmów obronnych. Ale wokół są ludzie. Komunikowanie się z innymi, zwłaszcza jeśli są to ważne osoby, można porównać do wspinaczki na górę po schodach wykutych w skale. „Jesteś taka piękna”: jedna ocena – jeden krok. I tak mężczyzna znalazł się na szczycie. Tam na górze jest dokładnie tym, czym każe mu być jego introjekt. Kłopot w tym, że ze szczytu góry następuje ostry zjazd, po którym zaczyna gwałtownie zlecieć w dół, po otrzymaniu tylko jednej polarnej oceny: „Zaczynasz wyglądać nieważnie”….. Świat się polaryzuje Nawet jeśli odniosę sukces, to przegram. Jeśli mam dzisiaj zły humor, to jestem nieszczęśliwy. Jeśli jestem zły, to jestem złą osobą. Jeśli wszyscy nie uważają mnie za atrakcyjnego , to jestem obrzydliwy. Dopiero takie biegunowe wyobrażenia o sobie okazują się nie do zniesienia (introject uniemożliwia dostrzeżenie półtonów pomiędzy biegunowościami) i ponownie ulegają stłumieniu. Cień znów rośnie i dlatego nie można już ignorować obecności w sobie cząstki głupoty, nieszczęścia, zazdrości i gniewu. Konieczne staje się wyjaśnienie: „Dlaczego ja, będąc miły, wpadłem w złość?” I tutaj wchodzi w grę mechanizm projekcji. Jestem uczciwy, oni są kłamcami, oni są źli, ja odniosłem sukces przegrani. Nieakceptowany własny biegun uczciwości, dobroci i sukcesu nieustannie pojawia się przed naszymi oczami, ponieważ „oni” przemieniają się w „wszystko”. Wszyscy ludzie są strasznie zakłamani, agresywni i zawistni. Ale jeśli wszyscy są źli, to muszę się bronić i jestem „zmuszony” do ataku. A potem mowa „ja” znika, a głos staje się bierny: „Zostałem zmuszony”. Ale tam, gdzie nie ma mojego wyboru, nie ma możliwości wpływu na sytuację. Moje życie nie zależy już ode mnie. W ten sposób na końcu podróży pojawia się poczucie nieprzeżytego życia. Wydaje się, że gdybyś mógł cofnąć czas, wszystko wyglądałoby inaczej. Tak by nie było! Zatem projekcja powstaje w wyniku wyparcia i przypisywania własnych, nieakceptowalnych (dzięki introjektom) cech, co oznacza, że ​​zamiast otaczających nas prawdziwych ludzi, człowiek widzi swoje własne części. Praca z introjekcją-projekcją (zawsze idą w parze) jest równie żmudna, jak zbieranie jagód na bagnach. Najpierw musisz znaleźć miejsca, w których rosną. Następnie określ, jaki rodzaj jagody jest przed tobą: czy jest zdrowa czy trująca i co dokładnie może zatruć. Zastanów się, czy warto z niego skorzystać, a może świadomie odmówić jego odbioru? I wreszcie możesz zbierać, nie tracąc ani jednego. Jedz, a trawiąc, bierz to, co dla ciebie przydatne. Jeśli masz dużo projekcji, spróbuj w momencie obwiniania i osądzania innych zwolnić tempo i zadać sobie pytanie: „O co tu chodzi. Ja??».