Perfekcjonizm i prawo do błędów „Najlepsze jest wrogiem dobrego” Kozma Prutkov O istnieniu perfekcjonizmu wiedzą wszyscy. Tak na wszelki wypadek dla tych, którzy zapomnieli - wtedy człowiek dąży do doskonałości. Wykonując jakąkolwiek pracę stara się osiągnąć najwyższy poziom. Wydawać by się mogło, że jest to raczej plus niż minus. Istnieją jednak niuanse. Zadajmy sobie pytanie: co motywowało taką osobę? Prawdziwa chęć „zdobycia Everestu” czy strach przed usłyszeniem krytyki na temat jakichś niedociągnięć? Boję się, że wszyscy rozpoznają moje niedoskonałości i nie zawiodą. Jeśli to pierwsze można nazwać zainteresowaniami sportowymi, chęcią osiągnięcia nowego poziomu umiejętności, to drugie jest raczej „syndromem doskonałego ucznia”. Kto zna to uczucie? Szczerze mówiąc, do pewnego wieku po prostu kładłem się spać i wstawałem z tym codziennie. W szkole był wzorowym chłopcem i nie mógł sobie pozwolić na ocenę niższą niż B z żadnego przedmiotu, nie miał takiego prawa. Generalnie nie było w tym nic przyjemnego. Kiedy ciągle zadajesz sobie pytanie: „Czy mogę to zrobić, czy nie mogę? A co jeśli się nie uda, co jeśli się nie uda?…” Te obsesyjne myśli z pewnością nie zwiększają wiary we własne siły i możliwości, a wręcz odwrotnie. A potem żyjesz w taki sposób, że zaczynasz zwracać uwagę tylko na własne błędy i niedociągnięcia, a nie na sukcesy. Choć na pewno są sukcesy, to na pewno są! Okazuje się jednak, że nie sukces jest najważniejszy, ale najważniejsze jest to, jak nie schrzanić gdzie indziej. A co jeśli ktoś w Twoim otoczeniu pozwoli sobie na krytyczne stwierdzenie na temat Twoich wyników? Och, to koszmar! Tutaj nawet nieszkodliwy żart jest postrzegany jako zdanie. Okazuje się, że trzeba żyć i postępować tak, aby żaden z ośmiu miliardów ludzi żyjących na planecie nie miał powodu do komentowania. Ich opinia jest bardzo ważna! W końcu musiałam przyznać przed samą sobą, że uczyłam się po to, żeby na świadectwie były wysokie noty, a wiedza, umiejętności i wszystko, co było praktyczne, pozostało w tle. Dlatego studenci C z reguły chętnie zatrudniają znakomitych studentów. Oczywiste jest, że początek tej hańby zwykle bierze się z wygórowanych wymagań rodziców wobec dziecka. Ale po pierwsze robią to w dobrych intencjach, żeby dziecko mogło później z honorami zadomowić się w życiu, a po drugie wcale mu to nie ułatwia. Wszystko, co zostało ustanowione w dzieciństwie, z pewnością zostaje przeniesione przez osobę w dorosłość. Wszystkie nawyki, przekonania i lęki. Wtedy albo z tym żyjesz, albo zdając sobie sprawę, że ten bagaż w tej formie bardziej przeszkadza niż pomaga, łamiesz go i przerabiasz w dorosły sposób. Jak zmienić to przesadne „dążenie” do doskonałości? Być może pierwszą i najważniejszą rzeczą jest przyznanie sobie prawa do popełniania błędów. Tak, to takie proste, przyznać sobie takie prawo. Nie, cóż, nikt nie mówi, że teraz musimy schrzanić na lewo i prawo. Oczywiście nie. Ale jeśli nagle zdarzyło się, że „Kamienny Kwiat nie wyrósł” od Mistrza Danili, nie ma sensu wykonywać egzekucji i dręczyć się. O wiele poprawniej jest pracować nad błędami, zobaczyć, co, gdzie i w którym momencie poszło nie tak. To samo życie mówi ci: „Zmień taktykę, nie zachowujesz się tak”. Błędy popełniają wszyscy, wszyscy bez wyjątku, prezydenci, profesorowie i różni eksperci. Jak pokazała praktyka, wszystko można poprawić i zmienić, z wyjątkiem zgonów. Zrób drugie podejście, drugie podejście, znowu to samo, tylko inaczej. Albo chociaż spróbuj. Drugą i zarazem bardzo ważną rzeczą jest zmiana „instrukcji samooceny”. Wcześniej człowiek najpierw rysował w głowie obraz swojego „ja idealnego”, a następnie bezskutecznie próbował doskoczyć do tego ideału. Jednocześnie regularnie sprawdzając czego chce i co faktycznie robi, bardzo się zdenerwował, co oczywiście odbiło się na jego poczuciu własnej wartości i tym samym koło się zamknęło. „Nie potrafię osiągać wyników, nie jestem zdolna, jestem jakoś inna, wcale nie jestem dobra…” – to typowe logiczne rozumowanie.