Witam! Już dawno nie otwierałam drzwi do mojego przytulnego gabinetu i nie dawałam możliwości podpatrzenia, podsłuchania, dowiedzenia się... Nadszedł ten moment :) Dzisiaj chcę opowiedzieć o tym, jakich technik wykorzystuję w swojej pracy , czy daję jakieś super rady, rekomendacje, zadania domowe... W 2015 roku zostałam przyjęta do pracy na stanowisku psychologa w ośrodku rehabilitacyjnym dla osób uzależnionych od alkoholu i narkotyków. Potem właśnie skończyłem studia licencjackie i rozpocząłem studia magisterskie. Nie miałam pojęcia o jakichkolwiek technikach pracy, dlatego duży nacisk położyłam na diagnostykę psychologiczną. Później, gdy nabrałam pewności siebie, zaczęłam pracować nad budowaniem komunikacji pomiędzy członkami rodzin klientów. Próbowałem więc pomóc im powiedzieć sobie nawzajem, czego chcą; nauczył ich „właściwego konfliktu”, aby problemy zostały rozwiązane, a nie tworzone na nowo; Pomógł dorosłym dzieciom oddzielić się emocjonalnie, fizycznie i finansowo od rodziców oraz pomógł rodzicom uporać się z lękami i obawami dotyczącymi autonomii ich syna lub córki. Praca szła dobrze, wszystko mi się podobało. Tak minęło 5 lat. W tym momencie aktywnie korzystałam z metody pracy domowej – rysuj, myśl, pisz. Widziałem w tym duży opór i to, że ludziom nie podobało się to podejście, ale nie rozumiałem, jak można to zrobić inaczej. Po kilku latach pracy w ośrodku rehabilitacyjnym przyszedłem na grupową terapię psychoanalityczną, żeby to uporządkować moje życie. Nie będę zagłębiać się w moje trudności, zaznaczę tylko, że płakałam każdego dnia, to było jak wielki kamień na mojej duszy, który nie pozwalał mi równomiernie i swobodnie oddychać. Zdziwiłem się, że nie ma zadań domowych, ale później wyjaśnili mi, że takie są zasady, minęło 1,5 roku. Terapia grupowa dobiegła końca i postanowiłam uporządkować nie tylko swoje życie, ale i swój świat wewnętrzny: było mnóstwo myśli, zmartwień, bezsenności... dużo rzeczy, więc poszłam na terapię indywidualną psychoanalityczną. Tam znowu zdziwiłem się, że nie ma pracy domowej. Ale jak rysować, pisać, myśleć? NIE. Zadania były następujące: przynieś swoje marzenia i powiedz na terapii wszystko, co przyjdzie Ci do głowy. Na początku to podejście mnie zaniepokoiło, ponieważ... Przyzwyczaiłam się już od przedszkola, szkoły, uczelni, niektórych kursów, że praca domowa musi być. Wierzyłam, że bez pracy nie ma postępu, że stoję w miejscu i podobno główna praca nie jest wykonywana. Oczywiście teraz jestem innego zdania. Brak zadań domowych daje dużą swobodę. Być może dokładnie taki, jakiego nigdy nie było. Od dzieciństwa jesteśmy uczeni, aby spełniać pewne wymagania, ale w psychoanalizie tak nie jest. Są tylko dwie główne zasady – zapisuj i przynoś swoje marzenia, a na sesjach mów wszystko, co przyjdzie Ci do głowy. Aby praca w psychoanalizie przebiegała efektywnie, jako specjalista muszę stworzyć bezpieczną i spokojną atmosferę. W zależności od sytuacji klienta mogę zaproponować narysowanie lub zapisanie czegoś, jednak o tym czy to zrobić decyduje wyłącznie klient. Czy daję rekomendacje - tak, to się zdarza, znowu w zależności od konkretnego przypadku określiłbym swój styl pracy jako swobodny. Ważne jest dla mnie, aby dać klientowi możliwość wyrażenia siebie i pokazania się. Naszą pracę postrzegam jako spotkanie dobrych współtowarzyszy podróży w pociągu lub autobusie, podczas którego istnieje możliwość miłej i produktywnej rozmowy. Takiego, podczas którego klientowi nie przeszkadza się, nie pogania, nie stara się szybko opowiedzieć o sobie i swojej sytuacji. Tak, mamy tylko 60 minut, ale jakie to będą minuty, czym zostaną wypełnione, decyduje tylko sam klient. A jeśli jesteś na tej samej drodze co ja, to zapraszam Cię na moje indywidualne konsultacje, na których prowadzę pomoże Ci uporać się z lękami i obecną sytuacją. Aby się zarejestrować, napisz do mnie na WhatsApp 89177883080