Pomimo licznych publikacji i tematów poruszanych na temat relacji dorosłej córki z matką, jej znaczenie w poradnictwie psychologicznym, a nawet w praktyce komunikacji interpersonalnej. Mówimy o mechanizmach presji o dorosłej córce i próbie matki, trzeba przyznać, udanej, zablokowania możliwości życia osobistego córki. Matka, pogłębiana nerwicami i towarzyszącymi im problemami materialnymi i codziennymi, z całych sił wywiera presję na córkę często wiele dziewcząt po trzydziestce, czterdziestce, a nawet po pięćdziesiątce, które mają za sobą albo nieudane doświadczenia w życiu rodzinnym i dzieci, albo nie zaznały radości macierzyństwa, gdyż w krzywym zwierciadle relacji rodzinnych nie ma miejsca dla własnych dzieci, a jest matka, która warunkowo zastępuje dziecko, nie zwracaj się do psychologa ani psychoterapeuty z powodu uczucia wstydu, z powodu możliwych lęków i głębokiego bólu wewnętrznego, który zakorzenił się w ich duszy sytuacja dość trudna, w której jednak nie ma nawet świadomości konieczności wyrwania się spod kontroli matki, a to chyba jedyna rzecz, aby zacząć żyć na własny rachunek. Sytuacje, w których kobiety pozbawiają się możliwości startu założyć rodzinę i urodzić dziecko, ale po latach głęboko tego żałują, zastanawiając się nad swoim życiowym scenariuszem, nie są wcale takie rzadkie. I wcale nie chodzi o to, że córka jest na przełomie pięćdziesiątych urodzin i zastanawia się nad swoim życiem , nagle uświadamia sobie, że nie ma nikogo poza matką, że jej matka, która ma już ponad siedemdziesiątkę, szybko się starzeje, jest chora, a tak naprawdę perspektywą jej życia jest matka wymagająca jeszcze więcej uwagi i troski, opieki I troska. A faktem jest, że przewartościowanie wartości wkracza w życie dorosłej córki jak grom z jasnego nieba, niespodziewanie, gdy kobieta nie jest jeszcze gotowa na przemyślenie... Anastazja (imię zmienione) przyszła do mnie w tym stanie 50-letnia kobieta, trochę zmęczona, blada, o bardzo smutnym, głębokim spojrzeniu, w spojrzeniu, w którym można było wyczuć wołanie o pomoc…” Wiesz, jeszcze kilka lat temu wydawało mi się to takie dziwne. zwróciłam się do psychologa. Dlaczego przecież wszystko w życiu było w porządku...Ale jakieś pięć miesięcy temu zaczęłam mieć okres menstruacyjny, zaczęło mi dokuczać ciśnienie... I tu pomyślałam: „Co powinienem zrobić?!” Należy zauważyć, że menopauza jako szczególny okres w życiu kobiety, związany z pogorszeniem jej funkcji rozrodczych, pociąga za sobą nie tylko zmiany o charakterze fizjologicznym (najważniejsze jest ustanie miesiączki) , ale i poważny ładunek psycho-emocjonalny. Widzisz, nagle uświadomiłam sobie, że mijają ostatnie miesiące, kiedy mogę nazywać siebie pełnoprawną kobietą. Kiedy byłam pełna energii i sił, a teraz… Anastazja jest w stanie beznadziejności i głębokiej depresji. Tak, brak akceptacji wieku nie jest nawet najtrudniejszym problemem w życiu kobiety. Ważniejsza jest świadomość. Anastazja, widząc, jak poważnie chora jest jej matka, jak opuszczają ją siły, rozumie, że czas, w którym mogła założyć rodzinę i urodzić dzieci, już minął. A kobiety nie przeraża strach przed samą samotnością, ale irytacja własnym niespełnieniem jako kobiety i jako matki. „Moja mama wychowywała mnie samotnie. Żyliśmy skromnie, wręcz biednie. W instytucie był mój pierwszy chłopak . Zaszłam w ciążę. Moja matka nalegała na aborcję, jesteś młoda, ona twierdzi, że nie jest dla ciebie odpowiedni. Facet nie odmówił dziecka, ale nie chciał się ożenić w rezultacie rozstałam się z facetem, a mama ciągle powtarzała, że ​​wszyscy mężczyźni to dranie i że tylko przez nich mamy problemy…” Potem mama zaczęła mnie prosić, żebym wyszła za mąż. Marzyłem o wnukach. Ale gdy tylko zacząłem się z kimś komunikować, natychmiast wyrzuciła go za drzwi. Ten „nie wyszedł z pyskiem”, ten „nie taki jest”. A najgorsze jest to, że, jak teraz rozumiem, posłuchałem jej. Wydawało mi się, że moje życie jest życiem mojej matki. Naprawdę uważałam się za jej dziecko zarówno w wieku trzydziestu, jak i czterdziestu lat... Praktycznie nie mam mężczyzn...