Od autora: 23.09.2009 Moczenie nocne nie zagraża życiu, ale jest niedogodnością dla pacjenta i jego otoczenia. Moczenie pierwotne, czyli mimowolne oddawanie moczu podczas snu, trwa od urodzenia, jak odruch bezwarunkowy. Z wiekiem, wraz ze wzrostem samoświadomości dziecka, występowanie moczenia nabiera charakteru czynnika neurotycznego. Rozpatrzyliśmy przypadek moczenia pierwotnego z punktu widzenia strategicznej terapii rodzin. Do Centrum Psychologiczno-Wychowawczego „SV” zgłosiła się z problemem 4-osobowa rodzina: ojciec, matka i dwóch synów (10, 5 lat). Najstarszy syn ma moczenie nocne. Inicjatorem skontaktowania się z psychologiem był ojciec. Rodzina nastolatka mieszka na tym samym podwórku, co rodzina rodziców jego ojca. Praca mamy jest głównym dochodem w rodzinie (ma nieregularne godziny pracy i długie podróże służbowe), tata jest czasowo bezrobotny. Babcia opiekuje się dwoma domami i jest centralną postacią w rodzinie. Dziadek pracuje, ale „niezbyt uczestniczy w życiu rodziny”. Nastolatek od pierwszego roku życia był leczony przez neurologa (leki, fizjoterapia itp.), co przyniosło przejściową, niestabilną poprawę. Początkowo rodzina nie zwracała na to wystarczającej uwagi, myślała, że ​​z wiekiem to minie, potem liczyła na leczenie farmakologiczne, ale moczenie nie ustąpiło. Został zbadany przez urologa, wykonano standardowe badania w kierunku wad wrodzonych, infekcji dróg moczowo-płciowych oraz na obecność osłabienia zwieracza pęcherza moczowego. Nie stwierdzono patologii. Z biegiem czasu rodzina wypracowała własne zasady radzenia sobie z tymi niedogodnościami. Nastolatek (w tej sytuacji pełni rolę zidentyfikowanego pacjenta – zwanego dalej PI), po mimowolnym oddaniu moczu w nocy, przebrał się w bieliznę i poszedł spać z rodzicami, leżąc między nimi. Następnego dnia rano tata posprzątał łóżko IP. W ciągu dnia babcia pełniła rolę matki. Młodszy brat IP zaczął ostatnio nazywać swoją babcię mamą i zamieszkał z nią; stara się we wszystkim chronić swojego starszego brata, uważając go za słabszego od siebie. IP jest chłopcem bardzo wrażliwym, gotowym we wszystkim ustąpić młodszemu bratu, jednocześnie twierdząc, że nie czuje się od niego starszy (różnica wieku to 5 lat). Analizując historię rodziny, wysunięto szereg hipotez, na których opierały się sesje terapii rodzinnej. Z punktu widzenia etapów cyklu życia indywidualny przedsiębiorca wszedł w okres wczesnej adolescencji, a problem zmiany hierarchii rodzinnej stał się dla rodziny palący. Istnieje wiele przyczyn tego kryzysu, które wynikają z charakterystyki systemu rodzinnego. Nieregularne godziny pracy matki (częsta nieobecność w domu ze względu na długie wyjazdy służbowe) mogą objawiać się lękiem separacyjnym, który w konsekwencji pojawia się na skutek wzrostu dystansu emocjonalnego pomiędzy dzieckiem a rodzicem. Aby bezpiecznie przejść do kolejnego etapu swojego rozwoju, rodzina musi dostosować się do rozwiązywania nowych problemów i zmiany relacji pomiędzy jej członkami. W tym przypadku sytuacja uległa pogorszeniu ze względu na zagmatwaną hierarchię w rodzinie; powstała koalicja międzypokoleniowa pomiędzy babcią (matką ojca) a wnukami, matka odsunęła się od wychowywania dzieci, a funkcję tę przejęła babcia (najmłodsze dziecko zaczęło nazywać babcię mamą) oraz zachwianie równowagi hierarchicznej w podsystemie dziecięcym. Hipoteza główna: Objawy zachowania IP wywierają silny wpływ na bliskich i można je postrzegać jako kontrolę nad rodzicami i „walkę” o ich jedność. W trakcie terapii psychologowie starali się wytworzyć w dziecku pozytywną motywację do niezbędnych zmian w jego życiu. Przede wszystkim chodziło o zaakceptowanie siebie jako najstarszego dziecka w rodzinie i wzięcie odpowiedzialności za to, co się dzieje (mimowolne oddawanie moczu w nocy). IP został poproszony o prowadzenie dzienniczka, w którym musiał zapisywać wszystkie swoje „mokre” i „suche” dni, w razie potrzeby samodzielnie zmieniać łóżko (wcześniej tę funkcję pełnił tata) i dalej spać w swoim łóżku (IP co czas