Skąd się biorą słabe, chore dzieci? I oczywiście nie będziemy skupiać się na kliszach „pediatrycznych”, takich jak „zła ekologia”, „to jest wiek, z którego wyrośnie” i tak dalej. NIE. Nas interesuje konkretne pytanie: dlaczego niektóre dzieci mają dużo energii życiowej, mnóstwo jej, są mocne, zdrowe, każde zadrapanie łatwo się dla nich goi i wcale nie boją się przeciągów, mokrych stóp, czy kichający facet na tylnym siedzeniu autobusu – inni zaś jakby zawsze nie starczało sił, nawet na zdrowie i dlaczego te inne dzieci tak łatwo wpadają w choroby – jak w długi, ociężały stan niczym hibernacja. (Powiedzmy od razu: wersje takie jak „los jest taki”, „ktoś ma po prostu szczęście, a ktoś nie”, a zwłaszcza „zła dziedziczność” nie są akceptowane pod uwagę.) I oczywiście chcemy się tego dowiedzieć jak Jak przenieść dziecko z drugiej kategorii do pierwszej? Zaczniemy od tego, że słabe, chorowite dziecko jest wątłą gałęzią jego drzewa genealogicznego. W takim przypadku gałąź może stać się wątła tylko w jednym przypadku (znowu: opcja „to właśnie jest złe” nie zadziała): jeśli zostanie złamana, zakłóci to przepływ soków z korzeni, pnia i innych gałęzi. Oznacza to, że dziecko zostaje odcięte od rodziny. Dzieje się tak wtedy, gdy jego wizerunek ojca (dotyczy chłopców) lub matki (dotyczy dziewcząt). Zniszczenie wizerunku rodzica płci przeciwnej ma swoje, także przykre konsekwencje, ale o tym piszemy w innych rozdziałach. Co oznacza niszczenie wizerunku rodzica? Odpowiadając na to pytanie, zacznijmy od tego, że dla każde dziecko, mama i tata są najbardziej ukochanymi, najbardziej niesamowitymi, pięknymi, silnymi, mądrymi, potężnymi stworzeniami na ziemi. To jest pierwotny, głęboki, niezniszczalny obraz rodzica. Jednak w procesie dorastania dziecko może spotkać się z faktem, że inny rodzic, albo babcia, albo dziadek, albo inna autorytatywna osoba dorosła systematycznie deklaruje (już pisaliśmy – takie „stwierdzenia” są ważne niezależnie od tego, czy są wyraźnie powiedziane lub jest to jedynie sugerowane), że: tata jest zły / mama jest zła. (Poniżej znajduje się mniej lub bardziej szczegółowa lista rzekomych powodów takiego ustalenia). W naszej rosyjskiej rzeczywistości szczególnie często cierpi wizerunek ojca. A dokładniej, to właśnie ojcu często przedstawia się obrazy: alkoholika, słabeusza, nieudacznika, drania itp. i tak dalej. I właśnie ten prototyp, obraz towarzyszący, zostaje w ten sposób „przyciemniony” i zniszczony. A potem co? I wtedy to jest to. W naszej psychice działają zawsze pewne mechanizmy: np. człowiek buduje hierarchie i stara się zająć należne mu miejsce, a także stale kojarzy się z kimś na poziomie metafory (o tym też szczegółowo rozmawialiśmy). A pierwszymi autorytetami, osobami, na których zaczynamy się skupiać, są nasi rodzice. Chłopiec utożsamia się z ojcem, dziewczynka z matką. „Jestem jak kto?”. – zadaje sobie pytanie sześcioletni chłopiec. A on sobie odpowiada: „Jestem jak tata”. - i jakoś od razu „pamiętam”, że tata jest („alkoholik”, „słaby”, „przegrany”) - Jestem jak kto? – zadaje sobie pytanie dziewczynka. „Jestem jak matka” – sama odpowiada na pytanie. I od razu „wchodzą w życie” słowa np. babci, że matka jest niespokojną, alkoholiczką, niechlujną i zupełnie bezwartościową osobą dzień: Jestem alkoholikiem, słabeuszem, Jonah. Jestem przędziorkiem, alkoholikiem, niechlujem, bezwartościową osobą. Dziecko automatycznie kojarzy się z tymi negatywnymi obrazami, które zostały już narzucone ojcu lub matce. A jeśli ktoś myśli, że dzięki temu działaniu otrzyma przypływ sił witalnych, to jest to oczywiście złudzenie. Takie procesy – a zachodzą nieświadomie i automatycznie – bardzo osłabiają dziecko, odcinają mu siły witalne i samą chęć do życia. Smutny obraz, prawda?