Od autora: tłumaczenie rozdziału z książki Jeffreya E. Younga (Jeffrey E. Young) Nowe życie Anna, 28 lat. Żyje w strachu, że może stracić męża. Pierwszą rzeczą, jaką Anna mi o sobie powiedziała, było to, że jej ojciec zmarł, gdy była jeszcze bardzo młoda. Anna: Miałam siedem lat, kiedy to się stało. Mój ojciec miał zawał serca w pracy. Bardzo trudno mi się do tego przyznać, ale mam jedynie mgliste wspomnienia tego, jaki był. Ale jest oczywiście jego wizerunek. Był bardzo duży i bardzo delikatny. I bardzo często mnie przytulał. Kiedy wychodził do pracy, uwielbiałam stać i czekać na jego powrót przy oknie (zaczyna płakać). Chyba nadal nie mogę się pogodzić z faktem, że zmarł. I nigdy nie zapomnę uczucia, jakie towarzyszyło mi, gdy stałam i czekałam na niego. Terapeuta: Czy to uczucie ma dziś miejsce w Twoim życiu, czy zdarza się, że doświadczasz czegoś podobnego? Anna: Tak, zdarza się, że dzisiaj czuję to samo. Ja mam to samo, kiedy mój mąż idzie do pracy. Anna i jej mąż Cyryl okresowo kłócą się w związku z częstymi podróżami służbowymi tego ostatniego. Za każdym razem, gdy odchodzi, Anna jest bardzo smutna. Anna: Zawsze wygląda to tak samo. Zaczynam płakać, a on próbuje mnie uspokoić, ale bezskutecznie. Kiedy go nie ma, przez połowę czasu boję się, a przez drugą połowę płaczę. I czuję się w tych chwilach tak samotna, że ​​nie potrafię tego wyrazić słowami. Kiedy w końcu wraca, jestem na niego niesamowicie zła za to, że przez to wszystko przeszłam i poczułam. Tak to się wszystko dzieje. Paradoks tej sytuacji jest taki, że kiedy wreszcie jest w domu, jestem tak wściekła, że ​​nawet nie chcę go widzieć, Anna tak często dzwoni do niego w ciągu dnia, kiedy go nie ma, a raz przeszkodziła mu tylko w bardzo ważnych negocjacjach ponieważ bardzo chciałem usłyszeć jego głos. W rezultacie Cyryl zaczął bać się odbierać telefon w ciągu dnia i przestał chcieć wracać do domu, 35-letni Paweł. Ożenił się z kobietą, która ma romans. Paweł nie musiał ponosić tak dramatycznej straty jak Anna. Jego historia dotyczyła raczej ciągłej deprywacji, która zdarzała się w jego życiu dzień po dniu. Faktem jest, że jego matka była alkoholiczką. W najgorszym przypadku wpadła w szał picia. Czasem trwało to dwa, czasem trzy dni. I za każdym razem nie byłem pewien, czy wróci. Nawet w tych chwilach, kiedy nigdzie nie wychodziła i piła w domu, było tak, jakby jej tam nie było. Zatem niezależnie od tego, czy była w domu, czy nie, kiedy piła, byłem sam. Paweł jest żonaty z Walentynką, kobietą, która miała już na boku wiele romansów z innymi mężczyznami. Wtedy obiecała mu, że to się więcej nie powtórzy i że pozostanie mu wierna, ale nic się nie zmieniło. Odchodziła raz za razem, towarzysząc jej wyjazdowi licznymi wyjaśnieniami i zapewnieniami o swojej niewinności, a za każdym razem, gdy Paweł wiedział, że kłamie, jeszcze zanim Paweł rozpoczął indywidualną terapię, uderzało go podobieństwo między tym, co czuje teraz, kiedy czekał na powrót żony i jak się czuł jako dziecko, czekając na matkę: to podobieństwo mnie zadziwia. I chociaż Walentyna nie pije i nigdy nie piła, przeżywam z nią wszystko, co przydarzyło mi się w dzieciństwie. Jak to możliwe... Kiedy czekam na Walentynkę, znowu doświadczam tego strasznego uczucia samotności, 32-letnia Lena. Jej przelotne romanse następują po sobie z zawrotną szybkością, a ona po prostu nie może się uspokoić. Lena sprawia wrażenie miłej, sympatycznej i energicznej dziewczyny. Niektórym klientom terapii otwarcie się zajmuje trochę czasu, ale nie jej. Szybko udało jej się nawiązać z nami dobry kontakt emocjonalny. I już po dosłownie kilku spotkaniach odnieśliśmy wrażenie, że współpracujemy z nią już kilka lat. Oto jak nam wyjaśniła na pierwszym spotkaniu, dlaczego do nas przyszła: Lena: Po prostu nie mogę znaleźć tego człowieka. Potrzebuję tego, z którym mogłabym spędzać razem cały czas