Kiedyś opublikowałem zdjęcie z tekstem o tym, jak ważne jest przebaczenie przestępstwa. Otrzymałem wiadomość bezpośrednio. Wywiązał się ciekawy dialog. Posłuchaj:❓Autor wiadomości: „Kiedyś poczułem się lepiej po książce, w której jedną z głównych myśli było to, że nie musisz przebaczać, jeśli nie chcesz tego zrobić. A więc możesz sobie na to pozwolić przebaczenie też może być ważne?”✔Moja odpowiedź: nie wykluczam, że mówimy o tym samym procesie. A to, co sprawiło, że poczułeś się lepiej, to odpuszczenie sobie przebaczenia. Oczywiście jest to wybór każdego: przebaczyć lub nie. Ale niechęć jest podstępna. Dlatego jestem przekonana, że ​​ważne jest uwolnienie serca i uwolnienie się od żalu do siebie wraz z zaistniałą sytuacją. Są oczywiście tacy, którym nie można wybaczyć. Ale psychologia tego uczucia i tak nie będzie działać na korzyść tego, kto nosi w sobie taki ciężar.❓Autor przesłania: „Pomyślałem, że MUSI się przebaczyć i trzeba to przede wszystkim dla siebie , ponieważ obrazić się to czasownik zwrotny itp., jednak miałem (częściowo dziecinne) nieporozumienie: dlaczego mam przebaczyć, jeśli dana osoba nie jest nawet świadoma swojej winy A kiedy „pozwolono” mi nie przebaczyć i powiedziano mi, że nie ma w tym nic złego, zmęczenie spowodowane niekończącymi się próbami przebaczenia minęło i przyszła ulga. Dużo łatwiej było przepracować tę obrazę i odpuścić. I teraz sama myślę, że nie wybaczyłam , ale raczej przepracowałem atak, chociaż może to być to samo i po prostu nie zgadzamy się co do terminologii, bo nie jestem w tym mocny.”❗Wnioski ode mnie. Przeczytałem tę książkę po tym dialogu. W książce jest napisane: „nie można przebaczać”, ale ja mówię: „to konieczne i ważne!” Komu wierzyć? Jaka jest różnica w rozumieniu przebaczenia. Po przeczytaniu stało się dla mnie jasne, dlaczego autor jest przeciwny przebaczeniu. Mówimy oczywiście o różnych rzeczach. Jaka jest różnica? Zacznijmy od tego, że mogę przyznać się do myśli, że są takie żale, że nie da się komuś wybaczyć. Jeśli chodzi o kazirodztwo i bardzo poważne przypadki. Ale w tym przypadku konieczne jest uruchomienie innych procesów: terapii psychotraumy. Moim zdaniem uraza jest uczuciem destrukcyjnym, tłumieniem gniewu, który w zasadzie nie jest wyrażany i niszczy osobę jeszcze bardziej. Co więcej, też jestem temu przeciwny przebaczenie: kiedy przebaczamy i, jak to mówią, nadal się całujemy, przytulamy i udajemy, że nic się nie stało. Nie, to nie to samo: przebaczać i dalsze strategie zachowania. O to właśnie chodzi, jak pracuję i co rozumiem na temat przebaczenia. Po pierwsze, wyraźnie oddzielam te dwie linie. Pierwsza: praca nad przebaczeniem. Druga: dalsze strategie postępowania z tą osobą lub osobami. Równocześnie klient i ja zwracamy dużą uwagę na dziecięcą część niego, który miał prawo się złościć i być może urazy, to była reakcja, która wtedy pomogła. A tam, gdzie pracujemy nad przebaczeniem – nie chodzi tylko o przepraszanie, bo nie jest to łatwe, żeby nie było to działanie mechaniczne. Jest to cała procedura podzielona na kilka etapów, którą przepracowujemy z klientem tak, aby podszedł do tego szczerze. Dopiero potem, kiedy nastąpi odpuszczenie, pojawia się równoległe zrozumienie, że zachowanie danej osoby ulegnie zmianie. Następnie budowane są strategie, a osoba rozumie, jak będzie kontynuować i czy w ogóle będzie się komunikować z tymi ludźmi. Jeśli tak, jak będzie teraz zorganizowana komunikacja. Jest to kluczowa różnica. A jeśli nie oddzielimy tych dwóch linii, to takie przebaczenie jest bardzo szkodliwe. I to bez sensu, bo szybko witamy nowe nagromadzenie emocji. I co z nimi dalej zrobić? Pozwól ponownie i nadal stań się ofiarą. W tym rozumieniu zgadzam się z autorką. Podsumowując, dzielę się tym, co dzieje się z moimi emocjami i jak zachowam się w stosunku do tej osoby w przyszłości. Jeśli poczułeś się urażony, lub kiedykolwiek poczułeś się urażony i chcesz się zaszczepić z tego uczucia, prosimy o kontakt w celu terapii osobistej.