Wiosna to długo wyczekiwana pora roku, kiedy wszystko wokół kwitnie i pachnie, kiedy w końcu zrzucamy ciepłe zimowe ubrania, odkrywając nasze ludzkie piękno i uczucia. Wiosnę oczywiście kojarzymy z miłością. To właśnie wiosną ze szczególną siłą wzrasta chęć kochania i bycia kochanym, romantyczny nastrój, chęć odnowienia istniejących relacji. Czy naprawdę potrafimy kochać? Czy wiemy, czym jest prawdziwa miłość? To pytanie zaprzątało wiele genialnych umysłów wszystkich czasów i narodów. Próby klasyfikacji miłości podejmowano już w starożytności. Tak więc pierwsza klasyfikacja form miłości powstała w starożytnej Grecji i wyróżniła następujące rodzaje miłości: - Eros (starożytne greckie έρως) - miłość spontaniczna, entuzjastyczna, w formie czci skierowanej do obiektu miłości - Philia (; starożytne greckie φιλία) – miłość-przyjaźń lub miłość-przywiązanie ze świadomego wyboru; – Storge (starożytne greckie στοργή) – czułość miłosna, zwłaszcza rodzinna; – Agape (starożytne greckie ἀγάπη) – miłość ofiarna. Jeśli sięgniemy do słownika psychologicznego, my odnajdziemy tam następującą definicję miłości. Miłość to wysoki stopień pozytywnej postawy emocjonalnej, która odróżnia swój obiekt od innych i stawia go w centrum potrzeb życiowych i zainteresowań podmiotu. Definicja ta nie wydaje się jednak do końca trafna. Rzecz w tym, że ta definicja bardziej przypomina definicję uzależnienia od miłości niż miłości. Umieszczając przedmiot swojej miłości w centrum potrzeb i zainteresowań życiowych, człowiek zostaje pozbawiony siebie, swoich potrzeb, swoich zainteresowań, swoich aspiracji. „Kochanek” staje się w tym przypadku cieniem swego „ukochanego”, jego odbiciem, starającym się być kimś, kim w rzeczywistości nie jest. Jednocześnie całkowite zapomnienie o sobie, a co za tym idzie, włączenie własnego rozwoju. A jak wiadomo, człowiek nigdy nie stoi w miejscu. Albo pójdzie do przodu, albo nieuchronnie rozpocznie się proces degradacji. W rezultacie taka „kochająca” osoba staje się nieinteresująca dla swojej „ukochanej”. Zaczynają się wzajemne wyrzuty, urazy, poczucie rozczarowania, chęć zemsty itp. Ponadto zależny „kochanek” w każdy możliwy sposób ogranicza wolność swojego „ukochanego” i nie pozwala mu się rozwijać. A zdrowy człowiek zawsze chce wyrwać się z takich ograniczeń, uciec, wyrwać się. I znowu - skandale, irytacje, nieporozumienia W związkach zależnych partnerzy tłumią się nawzajem, pozbawiają się wolności, indywidualności i pozbawiają związek koloru. Można wyróżnić dwa typy zachowań zależnych: Aktywny jest ten, kto tworzy drugiego człowiekowi sens swego życia, jakby wchłaniał w siebie inną osobę. Zachowanie to wyraża się w ciągłej kontroli, obsesji na punkcie ukochanej osoby, chęci podejmowania decyzji za drugą osobę itp. Typowe przykłady: oczekiwanie na ukochaną przy wejściu, umawianie się na „losowe” spotkania, ciągła chęć dowiedzenia się, gdzie jest „ukochany”, co robi, z kim itp. Pasywny – uległy. Osoba tego typu staje się częścią innej osoby, pozwalając się opiekować, kontrolować i chronić. Inna osoba go kontroluje, kieruje nim. Typ pasywny nie jest w stanie samodzielnie podejmować decyzji, podejmować żadnego ryzyka ani działać według własnego uznania. Ten typ nigdy nie jest sam, ale nigdy nie jest wolny i niezależny. Związki zależne nie bez powodu nazywane są w ten sposób. To naprawdę jest prawdziwe uzależnienie. Narkoman stopniowo zwiększa dawkę, która może mu przynieść satysfakcję. Osoba uzależniona od związków również stale nie ma dość swojej „ukochanej”. Potrzebuje ciągłego zwiększania dawki, odczuwa ciągłe pragnienie, głód, cierpi i doświadcza dzikiego bólu. „Nie mogę bez niego żyć”, „potrzebuję jej jak powietrza”, „chcę się w nim rozpuścić i zawsze przy nim być” – to przykłady wypowiedzi osób uzależnionych. Ponadto osoba uzależniona odczuwa prawdziwą przyjemność z przebywania obok siebie „ukochany” tylko na bardzo wczesnych etapach związku. To początek relacji zależnych, któremu towarzyszą bardzo żywe przeżycia euforii, kiedy „rozwala mnie to”, „nie wiem, co jest nie tak”.».