Osobiście nie jest mi obca samotność. Jest to wewnętrzny stan umysłu, którego doświadcza człowiek, gdy nie może znaleźć okazji do mentalnego spotkania się z drugą osobą. Może się to objawiać wtedy, gdy obok drugiej osoby naprawdę nie ma osób, z którymi mógłby porozmawiać od serca. Na przykład z powodu rzeczywistej nieobecności ludzi w pobliżu, z powodu tego, że otaczający go ludzie są niezrozumiałi ze względu na wiek, mentalność i barierę językową. Ale wszystkie powyższe trudności można faktycznie rozwiązać, w tym dzięki Internetowi. Ale jeśli samotność wynika z niemożności z jakiegoś powodu zbliżenia się do osoby, która jest w pobliżu, to trudności jest o rząd wielkości więcej, ponieważ obecność wokół siebie ludzi, nawet tych najbardziej otwartych, ciepłych i przyjaznych, nie może rozwiązać sytuacji. Co dzieje się z takimi ludźmi i jak można im pomóc? Co zatem może powstrzymywać ludzi od nawiązywania kontaktu z innymi ludźmi? To pytanie jest dla mnie bardzo jasne. Sama przez to przechodziłam i w pewnym stopniu nadal przez to przechodzę. Znam to uczucie samotności, choć zawsze otaczali mnie ludzie, zarówno moi rówieśnicy, młodsi, jak i starsi. W większości traktowali mnie przychylnie, a nawet ze współczuciem. Ale wśród nich poczułam skrajną samotność, która sprawiała mi prawdziwy ból fizyczny i psychiczny. Mówię o zrozumieniu tego, o czym piszę. Jaka jest więc przyczyna tego zjawiska. Przyczyn może być wiele. Może to być niemożność dopuszczenia bliskich Ci osób, otwarcia się na nich, porozmawiania z nimi o swoich uczuciach, o współczuciu dla nich, o swojej złości i innych uczuciach. Zwykle dzieje się tak z powodu strachu przed przeżyciem uczuć nie do zniesienia dla danej osoby, na przykład wstydu, poczucia winy i innych. Może to po prostu wynikać z braku przeszkolenia danej osoby w otwieraniu się na innych ludzi i niewiedzy, że w ten sposób można się komunikować. Alternatywnie może ujawnić się chroniczny wstyd lub poczucie winy; dana osoba jest już nieświadomie zawstydzona lub winna z powodu faktu swojego istnienia. Albo może być pewien, że jest złym, bezwartościowym człowiekiem (witaj ze wspaniałego dzieciństwa) i jeśli inny się do niego zbliży, na pewno to zobaczy i odwróci się od niego, a to boli. Ogólnie opcji jest wiele. Ale co z tym zrobić, zapyta dociekliwy czytelnik? Najlepszą opcją jest pójście na terapię osobistą, poszukiwanie powodów, przepracowanie ich i szukanie możliwości zbliżenia się do innych. Jeśli jesteś sam, zrób to samo, ale podejmując ryzyko w nie zawsze sprzyjającym środowisku. podejmuj ryzyko i staraj się zbliżyć do innych ludzi, otwieraj się stopniowo i słuchaj siebie, swoich uczuć, przejawów cielesnych. Pamiętaj, aby zanotować uzyskane wyniki i swoje uczucia wobec innych ludzi. I do takich eksperymentów lepiej wybrać najbezpieczniejszą postać ze swojego punktu widzenia. Ważne jest, aby pamiętać, że na tej ścieżce mogą pojawić się trudności w postaci negatywnych emocji wynikających z komunikacji. Warto także pamiętać, aby nauczyć się doświadczać ich w kontakcie z innymi. I znowu kontakt z innymi ludźmi. Moim zdaniem bliski kontakt, który jest obecny całą duszą, z drugim człowiekiem niesie ze sobą mnóstwo energii, intymności, ciepła i przyjemności. Ale także ból, strach, wstyd i inne. Jeśli trudno Ci nawiązać bliski kontakt, brakuje Ci intymności, przyjdź, zrobimy to razem z Tobą. Powodzenia!