Wiele lat temu w odległej, odległej syberyjskiej wiosce żyła dziewczyna, która miała na imię Aleksandra. Chłopska rodzina jej rodziców była pracowita i miała wiele dzieci; żyli z uprawy ziemi, polowań i rękodzieła. Aleksandra pomimo ciężkiego życia była bardzo pogodna i pogodna. Wszędzie, gdzie się pojawiała, rozbrzmiewał jej ryk śmiechu. Od dzieciństwa była przywiązana do świątyni i tylko jej łatwe usposobienie i wiara w Boga pomogły jej pokonać wszystkie trudy, jakie przygotowało dla niej życie. Kiedy nadszedł czas, Aleksandra została poślubiona dobry chłopak z rodzinnej wsi - Paweł - był to bardzo poważny młody człowiek, ale już wtedy trochę chorowity. Ich ślub odbył się w najbliższym kościele od wsi, w tym samym kościele, w którym później ochrzciła swoje dzieci jej dorosłe, niezależne życie, Paweł i jego rodzina zbudowali wspaniały nowy dom dla swojej rodziny na skraju wsi; Aleksandra wspaniale poradziła sobie ze wszystkimi obowiązkami kochanki w tym domu. Wkrótce na świat przyszło ich pierwsze dziecko, Mikołaj. Chłopiec szybko dorósł, był bardzo mądry i wesoły, wkrótce stał się świetnym humorystą, a dwa lata później urodził się brat Mikołaja Waneczka, pulchny maluch o uroczym uśmiechu. Dorastał jako bardzo odważny i odważny chłopiec, jego starszy brat był jego najlepszym przyjacielem. Wkrótce potem Aleksandra w końcu urodziła córkę, Maszenkę. Matka była szczęśliwa! Teraz będzie miała komu zaplatać włosy i szyć lalki. Wszystko było w porządku, Paweł zarabiał na chleb, Aleksandra zajmowała się dziećmi i domem. Tak minęło kilka szczęśliwych lat. A potem do ich domu zapukały kłopoty - Paweł śmiertelnie zachorował, położył się do łóżka i nie było mu już przeznaczone wstać. Konsumpcja – stwierdzili lekarze. Paweł miał zaledwie 30 lat, gdy od białego światła oddzieliła go ciężka warstwa ziemi. Po pochowaniu męża Aleksandra ze wszystkich sił próbowała przeżyć. Ale samotna kobieta w tamtych latach z trójką małych dzieci brzmiała jak wyrok śmierci Aleksandra podjęła dla siebie strasznie trudną decyzję - wysłać siedmioletniego Mikołaja do ciotki w odległym Saratowie, gdzie mógłby wstąpić do szkoły wojskowej i zamieszkać. na rachunek koszarowy, zostawiając krewnych młodszych dzieci, Aleksandra towarzyszyła Mikołajowi do najbliższego miasta. Pocałowawszy syna na pożegnanie i wsadzając go do pociągu, długo opiekowała się odjeżdżającym pociągiem, mając nadzieję, że ich rozłąka będzie krótka. żył. Pewnego pięknego dnia Mikołaj w mundurze kadeta przyjedzie do rodzinnej wioski i przytuli matkę. Jednak ta nadzieja nie miała się spełnić – tego dnia przytulili się po raz ostatni… Był rok 1930 i odejście jego najstarszego dziecka. syn nie ułatwił życia Aleksandrze, krajem wstrząsnęła kolektywizacja. Wkrótce rodzina Aleksandry straciła cały dobytek – wszystko zostało przeniesione do kołchozów. I wkrótce zaczął się głód... Aby przynajmniej coś zarobić, Aleksandra poszła do kołchozu jako dojarka. Warunki pracy były nie do zniesienia, nie oszczędzano ani bydła, ani ludzi. Z jakiegoś powodu wśród naszych ludzi żyje i kwitnie przekonanie, że lepiej pozwolić, aby coś dobrego zginęło, niż trafiło do sąsiada. Aleksandra zaobserwowała tę samą sytuację - codziennie chodziła do obory zbudowanej na świeżym powietrzu, gdzie był brud i wilgoć, a na mrozie dojono krowy, a rodzące się cielęta spadały prosto do cuchnącej gnojowicy. Z powodu takich warunków zwierzęta gospodarskie wymierały dziesiątkami. I tylko mężczyzna wszystko zniósł i dalej pracował, nic już nie rozumiejąc. Po ciężkim dniu pracy Aleksandra wróciła do domu, gdzie czekała na nią dwójka głodnych dzieci. Czasami na obiad był tylko jeden ziemniak i w takie dni Aleksandra pozostawała głodna. Kiedy dzieci próbowały ją namówić na obiad, odpowiedziała, że ​​już jadła, po czym w tajemnicy obmyła się łzami i poszła spać. Z powodu panującej biedy Aleksandra czasami nie miała nawet butów, żeby wyjść na zewnątrz poszła do pracy boso, ale pewnego dnia wszystko się zmieniło, w jej życiu pojawiła się nowa osoba. Był prezesem sąsiedniego kołchozu, człowiekiem rodzinnym i bardzo poważnym – Jegorem. Ale kiedy zobaczył Aleksandrę, Jegor zakochał się w niej i zawsze był przy niej Wyczerpany.