Ocena ryzyka samobójstwa to umiejętność, o której „każdy powinien wiedzieć i umieć to zrobić”, podobnie jak resuscytacja krążeniowo-oddechowa. (Nawiasem mówiąc, czy wiesz, jak wykonywać sztuczne oddychanie lub uciśnięcia klatki piersiowej?) Kiedy ktoś mówi: „Chcę umrzeć”, ważne jest, aby dowiedzieć się, co ma na myśli. Minimalny poziom zagrożenia występuje wtedy, gdy dana osoba jest po prostu myśli o odejściu z życia, ale nie ma na to konkretnych planów. Możesz myśleć o śmierci w takim czy innym momencie przez lata. Myśl i intencja to nie to samo. Myśl jest powodem do napięcia, ale nie do paniki. Uformowany zamiar jest już poważniejszy. „Jeszcze nie wiem, jak to zrobię, ale zdecydowanie zdecydowałem”. Tutaj warto przycisnąć mocniej. Około 90% dokonanych samobójstw wiąże się z chorobą psychiczną, ale istnieje niewielka liczba przypadków, w których osoba w całkowicie jasnym umyśle podejmuje świadomą decyzję, że nie chce tu zostać. A taką osobę bardzo trudno odwieść. Jeszcze silniejszym powodem do niepokoju są konkrety: data, godzina, miejsce, metoda, dawkowanie itp. Im więcej szczegółów, tym większe ryzyko. Najpierw więc zadajmy najważniejsze pytanie: „Dlaczego?” - a po nim zaczynamy wyjaśniać: czy naprawdę zdecydowałeś, jak, kiedy i o której godzinie? Jest to konieczne, aby zrozumieć poziom zagrożenia. Następnie zaczynamy brać pod uwagę szczegóły biograficzne. Najważniejszym czynnikiem jest to, czy miały miejsce wcześniejsze próby samobójcze. Najtrudniej jest podjąć decyzję o zrobieniu czegoś po raz pierwszy dla siebie. Następnie, gdy bariera strachu zostanie pokonana, osoba podejmuje decyzję łatwiej - a ryzyko odpowiednio wzrasta. Bierzemy pod uwagę także cięcie – tak, nie jest to rzeczywista próba wyjazdu, ale jeśli dana osoba w przeszłości dokonała samookaleczenia, ryzyko, że popełni samobójstwo, wzrasta. Jeśli jest to choroba psychiczna, jest to ważne. W większości przypadków osoba decyduje się na skorzystanie z opieki ze względu na utrzymującą się chorobę psychiczną. Jeśli wiemy, że coś istnieje, ważne jest, co to jest. W przypadku depresji odsetek nieudanych prób jest większy, częściej wybierane są metody nieskuteczne. W przypadku schizofrenii lub choroby afektywnej dwubiegunowej liczba nieudanych prób jest mniejsza, a ryzyko jest większe. W obu przypadkach warto poważnie rozważyć konieczność pilnej hospitalizacji jeszcze za życia chorego. Jeśli dana osoba jest chora i ma ostry stan, często nie można się z nią porozumieć i trzeba ją fizycznie powstrzymać. Głównym czynnikiem ochronnym jest obecność relacji z innymi ludźmi i jakość tych relacji, więc dalej bierzemy pod uwagę, czy dana osoba ma rodzinę, jakie relacje w tej rodzinie (ciepłe czy fajne, wyobcowane), czy masz przyjaciół, czy dana osoba doświadczyła ostatnio przykrego rozstania? Jeśli dana osoba należy do zespołu (szkoła, praca), czy ma dobre relacje z innymi członkami zespołu, czy jest wyrzutkiem, czy obiektem zastraszania? Czy był ofiarą przemocy fizycznej czy seksualnej? Czy jest napiętnowany – ze względu na diagnozę, orientację seksualną, czy z innego powodu. Jeśli zrozumiemy, że sytuacja jest groźna, kolejnym krokiem będzie zastanowienie się, jak uratować tę osobę. Ale o tym innym razem.