Od autora: Każdy słyszał te słowa - atak paniki, może nawet skierowany do niego samego... ale nawet lekarze niewiele o tym wiedzą... Ataki paniki. Prawdziwe historie Dlaczego ja? Lesya Naumenko, terapeutka Gestalt „Atak paniki stał się symbolem nieuchwytnego bólu naszych czasów. Zły stan bez wyraźnego powodu może przytrafić się zarówno tym, którzy mają wszystko, jak i tym, którzy zawsze prowadzili nie tylko życie normalne, ale pełne sensu - odważne, zorientowane na pozytywne wartości." Margherita Spagnolo Lobb Część 1: Widoczne Pracując nad tym artykułem, chciałam uwidocznić zarówno ból, jak i piękno ludzi doświadczających ataku paniki. To wszystko jest nam bliskie, w naszej codzienności. Tamara, 35 lat (badacz) „Wróciłam do domu po imprezie firmowej, było hałaśliwe towarzystwo, było fajnie, wypiłam półtora kieliszka wytrawnego wina. i to całkiem sporo. I nagle poczułem silny niepokój... Próbowałem zrozumieć przyczynę tego niepokoju i... Nie mogłem, wszystko wydawało się w porządku... Próbowałem zasnąć i gdy tylko zacząłem zasypiać, Podskoczyłam z silnego niepokoju, jakby – co – wtedy stanie się coś bardzo strasznego (albo świat się zawali, albo coś złego stanie się komuś bliskiemu). Nie mogłam oddychać, ani robić wdechu, ani wydechu, serce biło mi coraz szybciej... Poczułam tylko strach, szalony strach... i to nasiliło się od poczucia, że ​​nie mogę kontrolować oddechu... to najprostsza rzecz i Nie mogę... Mąż wezwał pogotowie. Lekarze mnie zbadali, osłuchali płuca, zmierzyli mi ciśnienie, zajrzeli do gardła i wszystko było w miarę w normie, oczywiście tak. nic, co mogłoby powodować takie objawy. Dali mi zastrzyk, od razu się uspokoiłam i zasnęłam. Następnego dnia pobiegłam do lekarza – „Panie doktorze, umieram!”. Lekarz przepisał mi leki uspokajające i zalecił wizytę u psychologa. Jaki psycholog, kiedy umieram? To na pewno jakaś choroba, której nie stwierdzono... zachorowałam, co powinnam skonsultować z psychologiem, mam coś z gardłem... może ciśnienie i to na pewno nie jest psycholog, brałam leki uspokajające! ale ataki nadal się zdarzały. Gardło strasznie bolało mnie w nocy i wyłącznie w nocy. Ból ten był rozdzierający i nie pozwalał spać. Nauczyłam się rozpoznawać nadejście ataku po pierwszych objawach (kołatanie serca, brak oddechu, pocenie się dłoni). Atak zaczął się i zakończył nagle, bez powodu, w różnych miejscach i w różnych okolicznościach. I było to bardzo zawstydzające, gdy atak miał miejsce w obecności innych osób. Nie mogłem wyjaśnić, co to było? Co się ze mną dzieje i dlaczego…” Tatyana (siostra Tamary) „Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam atak mojej siostry, przestraszyłam się. Wydawało mi się, że umiera na moich oczach, nie może oddychać, to było naprawdę przerażające. Chciałem wezwać karetkę, żeby ją uratować... na pewno cierpi na jakąś straszliwą chorobę...” Anatolij (lekarz pogotowia ratunkowego) „Są wezwania do pacjentów, którzy mają zawał, który określa się jako podobny do zawału serca. Ale w przeciwieństwie do serca wszystkie wskaźniki (ciśnienie krwi, tętno, stan gardła, temperatura) są stosunkowo normalne i pojawiają się skargi dotyczące wielkiego niepokoju i strachu - albo umrzeć, albo oszaleć. Stosuję tradycyjne leczenie objawowe (leki uspokajające, przeciwskurczowe, leki kardiologiczne). Zauważyłam, że telefony do takich pacjentów można powtarzać okresowo.” Ekaterina (kardiolog, lekarz rodzinny) „Ludzie często przychodzą do mnie z atakami paniki. (ICD-10/F41.0/Zaburzenia paniczne [epizodyczny napadowy lęk]), a najczęściej ludzie chcą znaleźć jakąkolwiek przyczynę w sercu lub płucach, aby wykluczyć diagnozę „ataków paniki”. Łatwiej jest, gdy coś jest namacalne, można to zobaczyć na USG czy RTG i na tej podstawie podjąć działania. Ataki paniki w praktyce lekarskiej są rzeczywiście diagnozą wykluczenia, czyli diagnozą, gdy wykluczono już inne możliwe patologie. Dolegliwości i główne objawy: -atak najczęściej następuje nagle (bezz jakiegoś oczywistego powodu) - pacjent mówi o strachu, niepokoju, przerażeniu (choć w gabinecie lekarskim zwykle nie mówi się o lękach) - uczucie ucisku, ucisku w klatce piersiowej, przyspieszone bicie serca: „Bałem się, że moje klatka piersiowa może pęknąć” – niemożność wdechu lub wydechu – pocenie się dłoni – drętwienie kończyn Podsumowując, chciałbym podkreślić dwa główne kryteria, które zawsze występują podczas ataków paniki – nagłość „jak grom z jasnego nieba” i przerażenie , strach towarzyszący całemu atakowi Tacy pacjenci Zwykle przychodzą już z masą badań, dodatkowymi badaniami, byli już u lekarzy, przeszli kosztowne badania, a jeśli jest to pierwszy raz, to oczywiście badam takiego pacjenta. . Rozpoznanie PA jest wątpliwe i, jak pokazuje praktyka, ostatecznie nie stwierdza się patologii serca, która mogłaby powodować takie objawy. Jako kardiolog przepisuję oczywiście leki sprzyjające relaksowi i wyciszeniu. Pacjenci zazwyczaj wstydzą się swojej choroby, kategorycznie nie chcą wierzyć w psychologiczne podłoże tej choroby, często w dalszym ciągu szukają magicznej pigułki i magicznego lekarza lub liczą, że to „rozwiąże”, ignorując konsultacje z lekarzem. psychoterapeuta Ostatnio zauważyłem znaczny wzrost próśb od osób z objawami PA. Część 2. Niezauważony atak paniki owiany jest aurą tajemnicy, niewytłumaczalnych przyczyn, niesamowitych objawów na tle dobrego samopoczucia... a co ma z tym wspólnego psychoterapeuta? Jaki jest związek pomiędzy przejawami cielesnymi a stanem psychicznym ? Gdzie szukać, żeby zobaczyć to, co niezauważone? Tak brzmią historie moich klientów, gdy wspólnie patrzymy na sytuację szerzej niż tylko na objawy fizyczne. Wróćmy więc do Tamary: „Tak, było kilka wydarzeń, które mnie zszokowały: 9 miesięcy przed pierwszym atakiem zmarł mój ojciec… nagle, na zawał serca… A także dwa miesiące wcześniej moja córka zachorowała , poważnie zachorował. miała krztusiec. Kaszel z wymiotami co godzinę bardzo mnie to przerażało... Bałem się, że ją stracę... jako ojca... i chyba nie dałem sobie rady psychicznie. Nie zdawałem sobie sprawy, że naprawdę potrzebuję pomocy. I okazało się, że bardzo tego potrzebowałam. To już dwa lata, odkąd żyję bez ataków paniki, jestem wdzięczna terapii grupowej, tym ludziom, którzy się nie bali, byli, poczułam to i to. był dla mnie uzdrowieniem. Cieszę się, że się tego pozbyłem i nie życzę tego wrogowi...” Arthur, 21 lat (student) „Lubię muzykę, piszę rap, jestem w tym dobry. Ale tata mówi, że to nie jest zajęcie dla mężczyzny, że trzeba się wziąć do roboty (ma małą firmę. Boję się sama wychodzić z domu, mogę się tylko poruszać po swojej okolicy i tylko). gdy towarzyszą im przyjaciele. Bo myślę, że zachoruję – upadnę i stracę przytomność.” 6 miesięcy wcześniej: „Miałam operację. Dużo siedziałam przy wejściu, na betonowych schodach (bo tam rodzą się piosenki) i w efekcie; operacja kości ogonowej. Wyszedłem ze szpitala, chciałem spotkać się z przyjaciółmi, źle się poczułem i straciłem przytomność. Poza tym mój ojciec jest chory, bardzo chory, dowiedzieliśmy się miesiąc temu. Ma raka w czwartym stadium i... nawet nie chcę o tym myśleć, ale jeśli coś mu się stanie... będę musiała zapomnieć o muzyce i zająć się znienawidzonym biznesem, bo zgodnie z naszym zwyczajem, Zostanę żywicielem rodziny...” Aleksander, 42 lata (menedżer) „Gdyby nie ataki, które pojawiły się 2 lata temu, to wszystko byłoby ze mną w porządku… Stało się to niespodziewanie , jechałem samochodem i dostałem ataku, myślałem, że mam atak serca. W szpitalu zrobili mi kardiogram i odesłali do domu, z sercem wszystko w porządku. A ataki zaczęły się powtarzać. Tak, słyszałam, że jest to podobne do ataków paniki... Nie sądzę, żeby powód był psychologiczny... Dwa lata temu, przed pierwszym atakiem, straciłam pracę. Moja żona była wtedy w ciąży, ja byłem w zawieszeniu przez około miesiąc... Potem oczywiście bardzo się zdenerwowałem, bo cała odpowiedzialność spadła na mnie. Ale czy mi się to udało? A teraz pragniemy kolejnego dziecka, ale ataki stają na przeszkodzie…” Anna, 29 latlat (programista) „Zwykły wieczór z rodziną, oglądanie filmu z mężem. Spokojnie poszłam spać i nagle zdałam sobie sprawę, że źle się czuję. Na początku miałem wrażenie, że gdzieś spadam, lecę w dół… Do tego uczucia szybko dołączyło uczucie, że nie czuję rąk i nóg. To tak, jakby istniały, mogę je poruszyć, ale nie są moje, jak cudze. Kiedy na nich spojrzałem, przestraszyłem się. Potem całe moje ciało zaczęło się trząść i pojawił się strach, że umrę, ponieważ nie rozumiałem, co się ze mną dzieje. Głównym uczuciem jest strach. Strach przed śmiercią. Potem zacząłem trochę odpuszczać i zaczęła mnie boleć głowa (karetka stwierdziła nadciśnienie – ciśnienie spadło), ale lęk nie ustąpił tachykardia i nie mogłam spać, bo wydawało mi się, że zapominam oddychać. Gdy tylko choć trochę traciłam nad sobą kontrolę, to drżałam z przerażenia (biorąc bardzo głęboki oddech, jakbym nie długo oddychałem) i nie pozwalałem sobie zasnąć. Trwało to do 6 rano. Najważniejsze w tym wszystkim było to, że bałem się umrzeć, bałem się udusić, bałem się, że przydarzyło mi się coś strasznego. Ale w sumie - nic, bo nie od razu zrozumiałem, że to atak paniki. Do tego momentu nigdy mi się to nie przydarzyło i sam nie mogłem rozpoznać, czy był to atak paniki. Ale lekarze powiedzieli, że to tylko ucisk, a terapeuta następnego dnia powiedział, że to normalne w przypadku mojego VSD. Po 5 lekarzach gdzieś to brzmiało jak atak paniki. A w poniedziałek (atak był od czwartku do piątku) poszłam do pracy. A we wtorek zacząłem mieć trudności z oddychaniem. I od tego momentu rozpoczęły się moje wielkie badania i leczenie. Napinanie mięśni leczono środkami uspokajającymi, przeciwzapalnymi i rozluźniającymi. Choć trzeba złożyć hołd, neurolog stwierdziła również, że takie uciski kręgosłupa w moim wieku (z jej doświadczenia) wynikają z emocji, a nie problemu z plecami. Chociaż przepisała mi leki, które łagodzą to samo ciśnienie, poradziła mi zrozumieć psychologiczny aspekt problemu, ponieważ pigułki przyniosły tylko chwilową ulgę i dopóki sam siebie nie zrozumiem, ciśnienie powróci, a w miejskiej klinice mój stan (. obecność ataków paniki) Aktywnie połączono mnie z wypustkami i powiedziano mi, żebym nie jadła mięsa i wykonywała ćwiczenia na szyję + Przeszłam całą kurację na kręgosłup, obejmującą masaże i fizykoterapię. Na samym początku były ataki paniki bardzo częste. Kilka razy dziennie i między nimi następowało „ozdrowienie”, więc prawie cały czas było źle. Nie mogłam spać, ponieważ moment, w którym zasnęłam, stał się wyzwalaczem ataku (ponieważ pierwszy atak miał miejsce dokładnie wtedy, gdy kładłam się spać). Doszło do tego, że nie mogłam już nawet jeść na ulicy, czasami zaczynałam mieć zawroty głowy i miałam wrażenie, że zaraz upadnę. Oddychanie stało się trudne. Było to szczególnie odczuwalne w transporcie, kiedy było dużo ludzi, na korytarzach. Z biegiem czasu ataki stawały się coraz mniej dotkliwe, czułem, jak przez moje ciało przechodziła fala niepokoju, a czasem lekkie zawroty głowy. Ale do niedawna zmagałam się z akceptacją, że jest to problem psychologiczny i trzeba go rozwiązać nie tylko tabletkami i maściami. Obawiałem się, że czegoś nie zbadano.” 8 miesięcy wcześniej: „Pod naszą nieobecność doszło do włamania do naszego mieszkania, które przełamało wszystkie nasze obawy i obawy. Po tym wydarzeniu zacząłem czuć się znacznie mniej chroniony i znacznie bardziej bezbronny.. Mogę się tylko domyślać, ale jednak: w dniu pierwszego ataku paniki dowiedziałem się, że mój kolega został okradziony. Być może miało to jakiś wpływ. A swoją drogą, kiedy byłam dzieckiem, okradziono także nasze mieszkanie. To wydarzenie było najbardziej uderzające, ale nie jedyne. Wiele się wydarzyło przez ostatnie sześć miesięcy. Po napadzie zacząłem dużo chorować. W ciągu 8 miesięcy zachorowałam 12 razy. Biznes mojego męża nie wypalił i został bez dochodu, a utrzymanie rodziny spadło na moje barki. Zmieniłam pracę na dużo mniej komfortową, ale za to z wyższa pensja. To stopniowo zwaliło wszystko spod nóg. Kiedy to zrobię ©