Etap relacji rodzinnych pod hasłem „Chcemy dziecka” jest najważniejszy dla harmonijnego rozwoju rodziny. Co dzieje się na tym etapie? Tak naprawdę nie każdy w tym okresie nawet myśli o tym, co jako przyszli rodzice mogą dać swojemu planowanemu dziecku. A może nie planowano, ale coś, co wydarzyło się przez przypadek. Przecież często zdarza się, że kobieta przychodzi na wizytę do ginekologa i mówi: „Panie doktorze, wygląda na to, że mam opóźnienie – prawdopodobnie jestem w ciąży”. Na co lekarz odpowiada neutralnie: „OK, co zamierzasz zrobić? Czy powinnam zarejestrować się w ciąży, czy jeszcze nie podjęłam decyzji?” Myślę, że wiele osób ponownie zobaczyło siebie we wczesnych stadiach ciąży, niepokój i radość oczekiwania, i szok związany z niespodziewanym początkiem ciąży, a może napływało coś innego... Co w tym złego? codzienna rozmowa? Po pierwsze: najwyraźniej kobieta nie jest zbyt świadoma stanu swojego ciała, a po drugie, ciąża najprawdopodobniej nie była efektem celowego działania. Gdzie, powiedz mi, jest zrównoważone, dorosłe podejście do siebie, do swojego życia, do przyszłego rodzicielstwa?! Jeśli nie jesteś gotowy wziąć odpowiedzialność za stan swojego ciała, swoje zdrowie, jak możesz wziąć odpowiedzialność za małą, bezbronną istotę - dziecko? Wiele małżeństw nie przygotowuje się do przyszłego rodzicielstwa przed ciążą: „Kiedy nadchodzi ciąża , wtedy będzie rozmowa.” A może najpierw zastanów się, czy oboje są zdrowi. W końcu bardzo często badana jest tylko połowa rodziny - czyli małżonek, ponieważ małżonek zwykle zaprzecza: „Nic mnie nie boli - to znaczy, że jestem zdrowy”. Może to i często okazuje się być głębokim nieporozumieniem. A może warto zastanowić się nad swoją psychologiczną gotowością na narodziny trzeciego członka rodziny? O psychologicznej gotowości do rodzicielstwa nie decyduje ani okres dojrzewania, ani wiek, a bardzo często nie majątek materialny. Co o sobie myślę? Co myślę o życiu? Co mogę dać mojemu dziecku? Czego go nauczę? Czy od pierwszych dni będę go traktować indywidualnie? Czy potrafię szanować dziecko, czy też dyktuję mu warunki? Czy kocham siebie, aby potem móc kochać dziecko jak siebie samego (jak w przykazaniu Bożym)? A po co mi dziecko? Aby dać mu swoją miłość, doświadczenie pokoleń, pozwolić mu żyć swoim życiem? Albo udowodnij wszystkim, że jestem osobą „dorosłą” i stać mnie na dziecięcą zabawkę, moi rodzice nie za bardzo się mną opiekowali - a moje dziecko dorośnie: nakarmiłem, ubrałem, zapłaciłem za edukację i to wystarczy - Spełniłam obowiązki rodzicielskie. Tak, oczywiście, dzieci mogą dorastać w ten sposób, ale jakie będą? Czy będą szczęśliwi, czy będą postrzegać świat jako przyjazny i otwierający wiele możliwości samorealizacji, ludzi - takich, jakimi są naprawdę, a nie takimi, jakimi o nich myślimy. W końcu wielkim szczęściem jest mieć marzenie, a jeszcze większym szczęściem jest jego realizacja. Ile osób nie myśli o tym przed ciążą Jeszcze przed ciążą konieczne jest przygotowanie do przyszłego rodzicielstwa. Aby to zrobić, para musi ocenić, na ile harmonijny jest ich związek, czy są gotowi dzielić się nim z dzieckiem, na ile w pełni akceptują swoje „ja”, jakie życie prowadzą, czy mają pozytywne nastawienie do świata , czy ich relacje z własnymi rodzicami są pozytywne. Twoje nienarodzone dziecko będzie wypadkową Twojego zdrowia, inteligencji, stylu życia, myśli, emocji, duchowości, samowystarczalności, lęków, radości, wreszcie szczęścia. Na etapie przygotowania do ciąży mogę polecić obojgu małżonkom pełne badanie kliniczne badanie. Można to zrobić w każdej dużej klinice. Koniecznie udaj się do psychologa (najlepiej specjalisty psychologii okołoporodowej), który przy pomocy specjalisty określi Twoją prawdziwą gotowość do zostania rodzicem. Jeśli w trakcie diagnozy zostaną zidentyfikowane jakieś problemy, psycholog będzie mógł podpowiedzieć Ci sposoby ich rozwiązania, a jeśli będziesz tego chciała, rezultaty zmian mogą być natychmiastowe i dadzą Ci».