"W samotności każdy widzi w sobie tego, kim naprawdę jest" A. SchopenhauerCo to jest samotność To jeden z najtrudniejszych problemów psychologicznych. Bardzo często osoba pozornie całkowicie zamożna, która zrealizowała się zarówno w swoim zawodzie, jak i życiu osobistym, trafia na spotkanie z psychologami, a mimo to czuje się głęboko samotna i bezużyteczna dla kogokolwiek. To jest to, co się czuje, co niekoniecznie odzwierciedla rzeczywistą sytuację... Tak naprawdę to, co czujemy, nie zawsze pokrywa się z tym, co jest w rzeczywistości. Zdarza się, że ludzie otaczają się wieloma potrzebnymi i niepotrzebnymi relacjami, a mimo to czują się samotni. Wręcz przeciwnie, ci, którzy żyją we względnej samotności, są niesamowicie szczęśliwi. „Często jesteśmy bardziej samotni wśród ludzi niż w ciszy naszych pokoi.” G. Thoreau Stan samotności ma swoje zalety i wady. Korzyści z samotności odczuwają ci, którzy świadomie wybierają ten stan dla siebie. Ci, którzy są obciążeni swoją samotnością, odczuwają niekorzystne skutki, ale w taki czy inny sposób słowo „samotność” wywołuje u większości ludzi strach. Sposobami ucieczki przed strachem przed samotnością jest nadmierne zaangażowanie w pracę, ciągłe wizyty w hałaśliwych firmach i zatłoczonych miejscach rozrywki, nadużywanie alkoholu, narkotyków, bolesne objadanie się (rodzaj „uzależnienia od jedzenia”) itp. Innym powszechnym sposobem na unikanie samotności oznacza zatapianie się w innym. Wiele przyjaźni i małżeństw rozpada się po prostu dlatego, że zamiast okazywać troskę, partnerzy wykorzystują siebie nawzajem, aby poradzić sobie z samotnością. „Wszystkie nasze problemy wynikają z niemożności bycia samemu”. J. de La Bruyère Wspólne życie z kimś budzi niejednoznaczne uczucia: z jednej strony takie życie wiąże się z psychicznym komfortem, miłością i akceptacją, z drugiej zaś z poczuciem zależności i „dużym obciążeniem”. Sposób, w jaki dana osoba odnosi się do samotności, determinuje jej potrzebę zależności. Dlatego wiele osób decyduje się pozostać niedojrzałymi, zależnymi od relacji z rodzicami lub znaleźć dla nich zastępstwo, na przykład w współmałżonku. Będąc dorosłym i dążącym do rozwoju, człowiek w związku musi rozwiązać dwa problemy: nauczyć się przebywać z drugą osobą, nie zlewając się z nią, i nie redukować drugiej osoby do środka, który ratuje ją przed samotnością, choć może się to wydawać dziwne, samotnością uczy Cię kochać przede wszystkim siebie, inaczej nie będziesz w stanie kochać drugiego człowieka. Miłość do drugiego człowieka i miłość do siebie są ze sobą powiązane. Jeśli nie kochasz siebie, oznacza to, że nie znasz swojej wartości, swoich dobrych cech, więc tacy ludzie wydają się nie mieć nic do zaoferowania innym, co prowadzi do zubożenia relacji. Każdy, kto jest nieszczęśliwy sam ze sobą, prawdopodobnie nie będzie naprawdę szczęśliwy z innymi i nie będzie w stanie utrzymać długotrwałych i głębokich relacji międzyludzkich. Głównym celem samotności jest bycie ze sobą. To lekarstwo na zmęczenie, którego często potrzebuje współczesny człowiek. Samotność pomaga zatrzymać się i spojrzeć na otaczający Cię świat spokojnym spojrzeniem, bez zgiełku dnia codziennego. Uświadom sobie piękno, daj się dotknąć, doświadcz życia jako wartości, a nie jako dane raz na zawsze. Gdy tylko człowiek stanie twarzą w twarz ze swoją samotnością, zaakceptuje ją, wówczas zmienia ona kolor, jakość, smak. A wtedy to nie jest izolacja, to jest samotność. Izolacja przynosi nieszczęście; samotność jest pełna radości i szczęścia. W samotności jest piękno, splendor i pozytywność; w poczuciu samotności – bieda, negatywizm i przygnębienie. Czas sam na sam jest najbardziej owocny, pomaga nam zachować życie wewnętrzne. Przecież to właśnie w stanie samotności dusza podsuwa naszej wyobraźni pomysły i dopiero wtedy je sortujemy, aby zdecydować, które przyjąć, które są najbardziej akceptowalne i obiecujące, a także możemy lepiej rozpoznać, jakie lubimy, a czego nie. Wiele osób po utracie związku stara się jak najszybciej znaleźć nowy, nie rozumiejąc, co oznacza „wymuszony”..