Od autorki: Małe dziecko posiada „narcystyczną wszechmoc”, która stopniowo zanika, gdy napotyka przeszkody w realizacji swoich pragnień. Stopniowo dziecko rozwija się w stanie izolacji, który traumatyzuje je, a jednocześnie rozwija, czyniąc go człowiekiem. Fuzja ma miejsce wtedy, gdy nie ma separacji między dzieckiem a matką. Z psychologicznego punktu widzenia wygląda to tak, jakby dziecko było tego częścią. Kiedy mama mówi: „Tak bardzo chcemy się uczyć, jesteśmy zmęczeni, jesteśmy szczęśliwi, jesteśmy głodni itp.” Nie „my” jako dwie odrębne jednostki – „ja” i „ja”, ale „my” jako coś zjednoczonego. Czasami matki mówią tak nie tylko o małych dzieciach, ale także o nastolatkach, a nawet dorosłych, nawet tych, którzy mają własne rodziny i dzieci. I tak na przykład starsza kobieta poprosiła o pomoc z powodu nadciśnienia i w odpowiedzi na moje pytanie: „Czego pragniesz najbardziej?”, okazało się, że to nie kobieta chce rozstać się z chorobą, ale ona chce: „aby jej syn rozwiódł się z żoną”. W wyniku rozmowy okazało się, że żona syna jest zła, bo nie ma w domu idealnego porządku, jaki zawsze miała ona, matka, i nie ma trzydaniowego obiadu. I w ogóle dużo pracuje, zamiast zajmować się mężem i domem. Nadciśnienie tętnicze u kobiety jest dla syna „oficjalnym pretekstem”, aby zwracać większą uwagę na matkę, zabierać ją do lekarzy, spacerować po lesie i teatrach, bo to wychodzi na zdrowie. Na pytanie: „Co Twój syn czuje do swojej żony?” po czym, czemu towarzyszyło ciężkie westchnienie, odpowiedź: „Tak, kocha ją bez względu na wszystko, kocha ją”. Tej kobiecie wystarczyło zdrowego rozsądku i prawdziwej miłości do syna, aby zaakceptować jego wybór, zwrócić uwagę na zalety swojej synowej i znaleźć w swoim życiu nowe oblicza, nowe zainteresowania, nowy krąg przyjaciół. Ponieważ prawdziwa miłość zakłada zdolność odpuszczenia, pozwolenie osobie na bycie sobą, na życie własnym życiem, a nie cudzym. W czasie ciąży matki charakteryzują się narcystyczną integralnością, wtedy w momencie narodzin dziecka pojawia się trauma separacji. Co może skłonić matkę do wyrzeczenia się swej nieskazitelności? To jakby zmuszać kobietę w ciąży do oddania dziecka. Ale wyobraźcie sobie, co się stanie, jeśli dziecko nigdy się nie urodzi. Zarówno matka, jak i dziecko umrą. Dlatego każda kobieta, która decyduje się oddać życie „innemu”, nieuchronnie przechodzi przez traumę separacji. Dla dziecka poród – fizyczne rozstanie z ciałem matki – to także trauma, pierwsza i zdaniem większości psychoanalityków najpoważniejsza. Warto wiedzieć, że wewnętrzny świat małego człowieka kształtuje się poprzez ból, stan wewnętrznego napięcia. To konflikty służą rozwojowi dziecka, a fuzja prowadzi do jego degradacji psychicznej. Aby zachować zespolenie z dzieckiem, kobieta eliminuje w sobie stan kobiecy, lecz ta stłumiona seksualność zostaje przeniesiona na dziecko. Jednocześnie czasami mąż tylko zarabia pieniądze i zapewnia ich związek z żoną i dzieckiem. „Kobiecy” i „macierzyński” pozostają nierozłączne. Aby sama matka oddzieliła się od dziecka i dała mu więcej przestrzeni do rozwoju, konieczny jest powrót i akceptacja stanu kobiecego. Zarówno dla matki, jak i dziecka, ojciec jest zagrożeniem, naruszającym ich jedność. Rolą ojca jest przecięcie symbolicznej pępowiny łączącej matkę z dzieckiem, odebranie dziecku poczucia bycia centrum wszechświata. Jeśli jednak ojciec tego nie zrobi, dziecko pozostanie częścią matki. Dziecko potrzebuje sytuacji, w której jego pragnienia nie odpowiadają dostępnym możliwościom, aby mogło stworzyć przestrzeń wypełnioną własnymi obrazami i ukształtować osobowość. Jeśli obok kobiety nie ma mężczyzny, może ona nawiązać kontakt z człowieka poprzez fantazje, oddzielając się w ten sposób od dziecka. Bez przejścia matki w ojca nie ma „ja” dziecka. Pod nieobecność ojca ważne jest, aby pojawiła się postać, która przełamuje więź między matką a dzieckiem i tworzy trójkąt. Z biegiem czasu dziecko rozumie, że pojawienie się trzeciej osoby daje mu możliwość otrzymania miłości nie od jednej, ale od dwóch osób. Od 8-9 miesięcy.