Jest stare francuskie powiedzenie: „Diabeł tkwi w małych rzeczach”. Różnie się to interpretuje, ale istota pozostaje ta sama: jakiś nonsens, nieistotny szczegół, który tak łatwo zignorować, może okazać się kamykiem, który będzie podstawą drogi prowadzącej do piekła. Jeśli zejdziemy z nieba na ziemię, a raczej z wysokiego filozofowania z powrotem do naszej codzienności, to wielu zapewne przypomni sobie chwile ze swoich rodzinnych doświadczeń. Te momenty, kiedy z powodu jakiegoś irytującego drobiazgu wybuchł dziki skandal między małżonkami, prowadzący do wielodniowego milczenia, a nawet pakowania walizek. I dobrze, żeby walizki zostały posortowane na czas, żale zostały zapomniane, a na ich miejscu pojawiło się wesołe zdziwienie: „Właściwie, po co tu jesteśmy?” Ale zdarza się też, że drobne roszczenia kumulują się latami, zamieniając się w ogromną kulę śnieżną, która potem zasypuje Cię jak lawina. Czy można temu jakoś zapobiec i co należy z tym zrobić? Rozmawiamy o tym z naszą stałą konsultantką, słynną lipiecką psychologą i psychoanalityczką Ekateriną Antonową – Ekateriną Andreevną, prawdopodobnie zdarzały się przypadki w Twojej praktyce, gdy małżeństwa przychodziły do ​​ciebie na skraju rozwodu. Co więcej, żona na przykład miała mnóstwo skarg, typu „on mnie nie kocha, nie zauważa mnie, nie potrzebuje mnie”, a mąż tylko załamuje ręce ze zdziwienia i upiera się że bardzo kocha swoją żonę i nie przejmuje się tym, czego nikt inny nawet nie jest w stanie sobie wyobrazić. Co więcej, nigdy nie przyszło mu do głowy, że ich małżeństwo pęka w szwach: „Z jakiegoś powodu powszechnie przyjmuje się, że jeśli się kogoś kocha, jest to oczywiste i nie podlega wątpliwości”. I wszyscy wokół niego i ta osoba powinni o tym wiedzieć i stale o tym pamiętać. W myśl zasady: Mieszkam z Tobą, zarabiam, wychowuję dzieci, nie oszukuję, więc czego jeszcze potrzebujesz? Potrzebna jest pełnia emocjonalna związku, która w pewnym momencie zanikła. Nie chcę popadać w banał i przypominać, że drobne przyjemne rzeczy potrafią niezwykle ożywić relacje małżeńskie, zachowując ich ciepło i szczerość. „Chciałabym tylko porozmawiać o przykrych drobiazgach, które niepostrzeżenie mogą doprowadzić małżeństwo do rozpadu. Oto typowy przykład: mąż wraca z pracy zmęczony i dlatego mówi zirytowanym tonem. Wrażliwa żona rozumie obiektywne przyczyny tej irytacji i dlatego milczy. Cisza przez miesiąc, rok. A potem nie może tego znieść i eksploduje - To się nazywa „nie zgodziliśmy się”. Negocjacje należy rozpocząć od chwili, gdy żona poczuła, że ​​irytacja męża ją przytłacza. I stało się to prawdopodobnie za pierwszym razem, kiedy sobie na to pozwolił. „Ale na początku ona uważa, że ​​to drobnostka, na którą nie należy zwracać uwagi”. A mąż stopniowo przyzwyczaja się do tego, że ma prawo rozmawiać z żoną zirytowanym tonem: „Tak, ale kto mu to prawo dał”. Żona ze swoim uległym milczeniem. Powinna była od razu powiedzieć, że obraziła ją taki ton – w końcu mógł nawet o tym nie wiedzieć. A potem po prostu zasugeruj: „Jeśli jesteś zmęczony i zirytowany, możesz podzielić się ze mną swoimi problemami. Albo po prostu nie mogę się do ciebie zbliżać przez pół godziny, żebyś się uspokoił i zrelaksował. Wyobraź sobie, że kobieta wraca późno z pracy, a jej dzieci atakują ją pytaniami i historiami, które narosły. Możesz wymyślić następujące zdanie: „Pozwól mamie wrócić z pracy do domu”. Ponieważ wróciła do domu, ale „jeszcze nie wróciła z pracy”, ma zajętą ​​głowę. A ona potrzebuje czasu, żeby spokojnie wziąć prysznic i napić się herbaty. W tym czasie będzie miała czas na zmianę. Podobnie małżeństwo może się ze sobą zgodzić. - Wszystko wydaje się takie proste... Dlaczego tak się nie dzieje? - A w związku z tym zadajmy sobie pytanie: dlaczego kobieta decyduje się milczeć? Dlaczego szuka wymówki dla jego irytacji? Dlaczego boi się wyrazić swoją negatywność mężowi? Dlaczego posuwa się do takiego stopnia poświęcenia? Bo chce być dobrą żoną, chce pokazać, jak go rozumie i kocha. Ale wtedy pojawia się pytanie: czy kochasz siebie? TutajTakie ciche poświęcenie się, nawet z małych rzeczy, nadal będzie prowadzić do skandalu, gdy narasta niezadowolenie. Bo takie poświęcenie nigdy nie zostanie docenione, bo druga strona po prostu o tym nie wie. Co więcej, ta strona jest już przyzwyczajona do tego, że ma prawo do ciągłej irytacji, więc niespodziewana histeria żony jest całkowicie niezrozumiała. A kiedy w moim gabinecie pary zaczynają wyrażać swoje uczucia, mężowie bardzo często są zaskoczeni: „Dlaczego milczaliście przez te wszystkie lata? Nic nie wiedziałem. Wydaje się, że jest to konflikt długotrwały, nieoparty na niczym. Ale tutaj musimy poważnie popracować nad „cichą” stroną, ponieważ to ona ma główne problemy — Czy zdarza się, że mężczyźni milczą? — Rzadziej, ale się zdarza. Pamiętam takie komiczne wydarzenie. Młoda żona skarży się, że jej mąż w ogóle nie je zup, a to jest szkodliwe. Nagle mąż eksploduje: „Nie mogę znieść zup, które gotujesz - rosół i trzy makarony! W prawdziwej zupie łyżka powinna stać!” Jego żona gotuje tak, jak uczyła ją matka, a on uwielbia to, co gotowała jej matka. Pytanie brzmi, dlaczego nie powiedzieć od razu współmałżonkowi o swoich preferencjach kulinarnych? - Myślę, że ludzie milczą, aby nie urazić bliskiej osoby - Trzeba tylko nauczyć się wyrażać swoje uczucia. Wyobraź sobie, że mąż ma zwyczaj przytulać żonę przed wyjściem do pracy. A ona ma jeszcze całą godzinę snu. Możesz powiedzieć: „Spieprz się, już mnie masz!” Możesz też zrobić to inaczej: „Kochanie, jest mi tak dobrze, gdy mnie przytulasz, ale za każdym razem budzę się i nie mogę zasnąć”. Bardzo często mówimy coś, co nie jest tym, co czujemy. Mąż spóźnił się do pracy, a żona go zaatakowała: „Gdzie się kręciłeś?” Ale tak naprawdę martwiła się o niego, martwiła. Dlaczego więc nie powiedzieć dokładnie tego? I właśnie z takich „drobiazgów” wynika postępowanie rozwodowe. Ale powiedz mi od razu, zgódź się od razu, a nie będzie potrzeby ofiar i kolejnych skandalów — Inaczej mówiąc, kto milczy, ma problemy wewnętrzne? — Tak, to jest właśnie najpoważniejszy problem. Ponieważ jest to osoba, która nie wie, jak wyrazić swoje pilne potrzeby, swoje pragnienia. W pracy dają mu mnóstwo dodatkowych zadań za tę samą pensję, a on milczy. Kupuje w sklepie coś, czego nie potrzebuje tylko dlatego, że sprzedawca był dla niego bardzo miły. Stąd ta „poświęcająca postawa” w relacjach z mężem, która jest tylko wierzchołkiem góry lodowej. - Czy wierzysz, że poprzez wyrażanie swoich uczuć i pragnień ludzie mogą nawiązać ciepłe, pełne zaufania relacje? - Tak, jeśli jednocześnie to robią iść na wzajemne kompromisy. Spójrz na dzieci: jeśli chcą się razem bawić, natychmiast wypracowują system kompromisów. Inaczej gra po prostu nie będzie działać. Tak, w naszym pierwszym przykładzie albo mąż musi uważać na swój ton, albo żona musi pogodzić się z faktem, że po pracy musi godzinę pobyć sam. Ale dwoje dorosłych musi umieć się porozumieć. - Czasem konflikt zaczyna się nawet od tego, który musi wynieść śmieci... - To oczywiście bzdura. Ponieważ wyjęcie tej paczki nie stanowi żadnego problemu. Ale jeśli z tego powodu rozpocznie się kłótnia, warto przyjrzeć się bliżej. Prawdopodobnie jeden naprawdę chce ujarzmić drugiego i upierać się, że wszystko zawsze będzie tak, jak chce. Może to być też coś innego: jeden z nich patologicznie boi się, że zostanie „popychany”, a każdą prośbę odbiera jako „atak” na jego prawa. A to „przedszkole” wokół śmietnika prowadzi nas już do poważnych problemów z dzieciństwa, które musimy zrozumieć. - Rozmawialiśmy kiedyś o tym, dokąd zmierza romans po zakończeniu okresu bukietów cukierków... - Tak, i powód. to iluzje, które nami kontrolują. Większość z nas nie postrzega osoby jako całości, we wszystkich jej przejawach. Widzimy to tylko tak, jak chcemy to widzieć. A potem przychodzi codzienność, a niezamknięta tubka pasty do zębów staje się prawdziwą tragedią. Ale jest jedno zastrzeżenie. Bardzo często ta drobna sprzeczka jest obarczona znacznie poważniejszymi roszczeniami. I tu znowu muszę zwrócić się do siebie i spróbować zrozumieć, co jest tak głębokie, że nie pozwala mi zaakceptować.