Czasami wydaje nam się, że nasi ojcowie i matki nie są dla nas wystarczająco uważni, nie akceptują nas takimi, jakimi jesteśmy. Dewaluują nas, żądają od nas posłuszeństwa, szacunku, troski, szacunku. A czasami z całych sił chcemy zapracować (choć to określenie bardziej pasuje do tresury zwierząt) na ich miłość, opiekę, akceptację i wartość, dając naszym rodzicom pewne przywileje. Czasami robimy to z poczucia obowiązku, czasami z powodu narzuconego nam poczucia winy, czasami z powodu nieznośnego cierpienia pustki i samotności.Często staramy się to osiągnąć poprzez porzucenie własnych zainteresowań, pragnień i uczuć. Próbujemy, udowadniamy, przekonujemy, robimy to, co naszym zdaniem przyniesie rezultaty Jednak niezależnie od tego, jak bardzo się staramy, nieważne, jak bardzo wciągamy się w taką troskę i satysfakcję, większość z nas musi zadowolić się odrobiną. życzliwy wyraz twarzy naszych przodków Możemy uważać naszych rodziców za indywidualne jednostki, ale jeśli spróbujemy spojrzeć na nich z zupełnie innej perspektywy? własne projekcje, nasze projekcyjne identyfikacje, czy nie jest możliwe, że zachowanie naszych bliskich kształtuje nas samych? Na przykład pozwalamy, aby nasze słowa i czyny traktowały nas w sposób, którego świadomie nie chcemy. Pozwalamy, aby nasze osobiste granice zostały naruszone i zniszczone, aby nas zranić. Ale może nieświadomie tego chcemy? Albo, jeśli ponownie wyobrazimy sobie, że nasi rodzice są przejawami naszej kobiecości (matczynej) i męskiej (ojcowskiej). jak wygląda nasza męskość i kobiecość w nas samych, która utożsamiana jest z męskością i kobiecością naszych rodziców? Robiąc wyrzuty matczynemu i ojcowskiemu, nieświadomie piętnujemy i poniżamy także nasze wewnętrzne części rodzicielskie, nie dając im możliwości stania się bardziej niezawodnymi? i wspierające nas. Być może niejako nie pozwalamy na ujawnienie się naszych najlepszych kobiecych i męskich stron, pozbawiając nas przyjemności budowania harmonijnych relacji ze sobą i innymi. Odcinając w ten sposób nawet negatywne elementy rodzicielskie, raczej nie będziemy w stanie w pełni rozwinąć integralności z jej ambiwalentnymi przejawami. Taka jednostronność, w której kultywujemy tylko pozytywne aspekty naszej osobowości, może prowadzić do zawyżenia Ego, jak wielka bańka mydlana, w której nie ma prawie nic. Czy zatem przypisując naszym rodzicom pewne negatywne cechy i właściwości charakteru, nie chcemy porzucić tych negatywnych cech i właściwości, które są wrodzone przede wszystkim nam samym? Czy nie chcemy po prostu uwolnić się od obowiązków i odpowiedzialności za swoją dorosłość, przenieść je na postacie rodzicielskie, oskarżając ojców i matki o spowodowanie u nas traumy psychicznej?© A. Zabaluev Opanuj zawód psychologa rodzinnego za 5800 rubli. miesięcznie w dogodnym dla Ciebie terminie. Dyplom przekwalifikowania (500 godzin akademickich) https://www.b17.ru/trainings/semeynoe_konsultirovanie_2/