Chcę, żeby zaopiekował się mną mężczyzna. Okazuje się jednak odwrotnie – daję z siebie wszystko i jestem zdruzgotana ze złamanym sercem. Kobieta chce, żeby mężczyzna się nią przejął, gdy ona jest w psychologicznej sytuacji dziewczyny. Jakie uczucia są typowe dla dziewczyny? Jest obrażona, boi się przegranej, lgnięcia, narzekania. Nie wie, jak o siebie zadbać, czeka na księcia, który przybędzie i wybawi ją z szarej rzeczywistości. Oczekuje, że wezmą za nią odpowiedzialność, zaopiekują się nią, rozwiążą jej problemy, kochają, troszczą się, troszczą, litują się, ALE jest takie prawo. Jeśli wchodzisz w związek z pozycji dziewczyny, z pragnieniem (a nawet potrzebą) zaopiekowania się tobą i rozwiązania swoich problemów, to istnieje prawie 100% szansa, że ​​dasz z siebie wszystko. Tak naprawdę będziesz dawać nie z obfitości, ale z pozycji: „Dałem ci, ale co mi dasz?” To pytanie zabrzmi podświadomie i może nie być oczywiste dla samej kobiety. Ale w pewnym momencie, zwłaszcza gdy zrobi coś nie z chęci, ale „dla niego”, bo „to konieczne”, te twierdzenia się przełamią. I będzie to nieznośnie bolesne. Bo „oddałem Ci całego siebie”, a Ty... Choć jeśli spojrzeć na fakty, to nie jest wcale jasne, co dokładnie dałem. Ale w kobiecie jest stuprocentowe przekonanie, że znowu została wykorzystana. Jeśli się nad tym zastanowić, wszystko układa się bardzo logicznie. Jeśli kobieta jest w stanie dziewczynki, to tylko mężczyzna w stanie Sugar Daddy, albo surowego ojca, albo... oszusta może się nią zainteresować. Dojrzała emocjonalnie osoba nie wytrzyma długo w takiej parze i wydaje się, że kobieta nie jest winna tej sytuacji. Znalazła się w sytuacji dziewczynki, bo w dzieciństwie nie była kochana, nie poświęcano jej wystarczającej uwagi (albo wydawało się, że nie poświęcano jej wystarczająco dużo). A ona sama chętnie rozwiązałaby swoje problemy, ale brakuje jej wewnętrznej siły i umiejętności życiowych ALE! Nie oznacza to, że mężczyzna powinien wkraczać w jej pozycję, kochać ją i kołysać do snu. Nie będzie, nie będzie mógł, nie będzie chciał. To nie jest jego funkcja. Nie po to wchodzi w związek. Potrzebuje dojrzałego towarzysza. Która jest odpowiedzialna za swoje życie, zna swoje potrzeby i granice. Dla którego nie jest źródłem zasobów, ale osobą. Z własnymi potrzebami i zainteresowaniami (oczywiście, jeśli sam mężczyzna jest osobą dojrzałą). Co zatem mają zrobić te niespokojne „dziewczyny”, które nie potrafią tworzyć dojrzałych związków? Które czują, że żyją w wyimaginowanym świecie i nieustannie potykają się o trudną rzeczywistość. Odpowiedź jest oczywista – dorośnij i zajmij swoje miejsce – dorosłą kobietą. Wtedy jego miejsce zajmie mężczyzna – mężczyzna i mąż. Żaden inny sposób. Dopóki nie będziesz na swoim miejscu, ci, których się spodziewasz, nie przyjdą do ciebie. I nie będą zachowywać się wcale tak, jak byś chciał, kultywując w sobie stabilną dorosłą sylwetkę, wzmacniając swoje granice, zwiększając zasoby, psychologiczną dziewczynę, która weszła w związek, aby rozwiązać swoje problemy, uciec od samotności i uzyskać od niej potwierdzenie. potrzeby, staje się dorosłą kobietą. Dla której ważne jest zachowanie równowagi między braniem a dawaniem, która może uczciwie liczyć na szacunek, bo naprawdę jest coś w tym życiu warta i wie o tym. Potrafi o siebie zadbać. A jednocześnie cieszy się opieką i może ją przyjąć bez poczucia winy i myślenia, że ​​teraz jest jej coś winna w zamian. Lubi też opiekować się swoim partnerem. Bycie dorosłym ma wiele zalet i bonusów. A inwestycja czasu, energii i środków finansowych niezbędnych do tego, aby do tego dojść, opłaca się wielokrotnie, znaczącym wzrostem jakości życia.