Rodzice pięcioletniego chłopca wysłali dziecko na dwutygodniowe wakacje nad morze u babci. Babcia bardzo się starała, aby wakacje dziecka przebiegły wzorowo i niczym nie zostały przyćmione. Na morzu był bogaty program: różne wycieczki i wycieczki. Był to pierwszy wyjazd dziecka bez rodziców, mimo że był już nad morzem. Wróciły do ​​domu szczęśliwe, zadowolone, wypoczęte i opalone. Kilka dni później matka dziecka zauważyła, że ​​podczas lunchu pił… zupę z talerza. „Czy robiłeś to też na morzu?” – zapytała. „Tak!”, odpowiedział z dumą syn i dodał: „I jadł też puree ziemniaczane rękami”. Babcia po przybyciu na miejsce powiedziała, że ​​dziecko było na morzu bardzo podekscytowane i wzruszone. Mom, too, began to notice all this more clearly every day... Intonations appeared in her voice: “I don’t buuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuyiyiyiyiyiuniyiyiyiyiyiyi yuniuniyi y uniuniversi suuuuuuuuuuuuuuuuuunit yetsessessessssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss] zamiast prostego „nie”. Dziecko przez cały dzień stało na głowie, a nawet jadło w tej pozycji, z nogami w powietrzu. Podekscytowanie i emocje wzrosły. Rodzice spojrzeli na swoje dziecko ze zdziwieniem. To było tak, jakby dziecko zostało zastąpione. Dziecko ignorowało wszelkie żądania, namowy i zasady rodziców i nie zwracało na nie uwagi. W przemówieniu pojawił się uporządkowany ton: „No i gdzie jest moja łyżka do zupy?”, „Połóż sałatkę na talerzu”. Ostatnią kroplą było pojawienie się agresji u mojego syna. Jeśli coś było nie „po jego myśli”, natychmiast rzucał pięściami i warczał na rodziców, potrafił boleśnie chwycić go za rękę i uderzyć matkę po plecach. Co więcej, w tej rodzinie agresja była niedopuszczalna. Rodzice nigdy nie uderzyli dziecka ani nie okazywali sobie agresji. Skąd się to wzięło – taka złość, taka irytacja, warczenie i pięści? Co się naprawdę wydarzyło? 1. Dziecko dorastało przez pięć lat w rodzinie, w której rodzice ustalali zasady, stawiali wymagania, wychowywali dziecko uwzględniając wyznawane przez nich wartości i kształtowali jego wartości. Innymi słowy, wyznaczyli swojemu synowi granice dopuszczalności, poza które mógł on wyjść poza nieliczne wyjątki. Dzieci potrzebują granic, bo dzięki temu czują się wspierane i bezpieczne.2. Dziecko jedzie nad morze, gdzie nie ma rodziców, ale jest babcia, która chce sprawić dziecku przyjemność i dlatego włącza „tryb permisywny”. To z serii „Nieważne, co dziecko lubi, byle nie płakać”. Dziecko, początkowo nieprzyzwyczajone do tego, że może zrobić wszystko: jeść puree ziemniaczane rękami i (przepraszam!) chodzić gdziekolwiek do toalety na plaży i wiele więcej, zaczyna „smakować” tej pobłażliwości. Z jednej strony jest to ciekawe, uzależnia i coraz bardziej chce się zasmakować tej pobłażliwości. A babcia zaczyna mu na to pozwalać. Dziecko, żyjąc w ramach rodzicielskich zasad i z wyraźnymi granicami, nie jest przyzwyczajone do permisywizmu, w którym granic nie ma. Zatem brak granic sprawia, że ​​żądania i pragnienia dziecka są równie nieskończone i nienasycone. 3. Niepokój dziecka wiąże się właśnie z brakiem tych granic, ponieważ po pierwsze jest to dla dziecka sytuacja nowa, po drugie zaś. jest zagubiony i nie wie, co zrobić w tej sytuacji, i to „zwala mu dach”. Nie może tego „przetrawić”, choć zakazany owoc kusi.4. A potem wakacje się kończą, a dziecko wraca do rodziny, gdzie nikt nie anulował zasad. Zaczyna przeciwstawiać się tym zasadom, bo... nadal jest w trybie, który moja babcia ustaliła w dwa tygodnie. Trudno mu dostosować się do wczesnych wymagań i zasad rodziców. Dlatego dziecko przyjmuje każdą uwagę rodziców z oburzeniem i oporem. Wzmaga się oburzenie, pojawia się agresja, pięści i warczenie. Pozostaje do zrozumienia, co rodzice powinni z tym wszystkim zrobić? 1. Uzbrój się w cierpliwość i zacznij od nowa budować system wartości (szacunek do starszych, nie kłócimy się w rodzinie itp.), zasad, wymagań, a w rzadkich przypadkach zakazów. Oznacza to ponowne utworzenie granic, które zostały naruszone pod nieobecność rodziców.2. Prawidłowo reaguj na agresję dziecka, na jego uczucia, wykorzystując aktywne słuchanie: „Jesteś zły”, „Och, jak bardzo jesteś teraz zły!” Naucz go mówić spokojnie!