Od autora: Ryzykuję, że zostanę źle zrozumiany, osądzony, a jednak. Nie dla każdego, ale niektórym może się to przydać. jako narzędzie, jako prawo do dania sobie pozwolenia To nie pierwszy raz, kiedy klienci mówią, że Inni często bezceremonialnie naruszają ich granice osobiste. Cóż, naprawdę, atakują i noszą buty bez wahania. Jest to strasznie nieprzyjemne w świadomości, zwłaszcza dla kogoś, kto tak uważnie i z miłością pracuje nad sobą, tworzy własne granice, poznaje ich możliwości i ograniczenia. A potem te, cześć wam, z pędzelkiem, wstały i szły, machając rękami, tupiąc piętami. Nie do zniesienia. I tak oni, ofiary, raz za razem bardzo delikatnie i grzecznie starają się wytłumaczyć agresorom, że to dla nich niezbyt dobre i czy mogliby na początek trochę ostrożniej zdjąć buty. Proszę, proszę... A oni jeszcze mogą przyjechać z daleka i nie powiedzieć wprost, co dokładnie jest nie tak. Oczywiste jest, że opowieść nie tyle dotyczy sprawców naruszenia, ile słabości barier osób przekraczających granicę. To znaczy rozumiem granice, ale nie wiem, jak je chronić. Zbyt ważne jest także to, aby pozostać dobrym w oczach Innego. Delikatny, uprzejmy, taktowny, przyjacielski, pozytywny. Lepiej znosić niedogodności, ból, rozpacz, ale nie sprawiać wrażenia złego, szorstkiego lub kategorycznego. Ratunkiem w takich przypadkach jest ćwiczenie „pieprz się, mój drogi przyjacielu”. Tak po prostu, bez dwuznaczności. Tekst bezpośredni, w którym jest niewiele liter, ale dużo energii i znaczenia. W praktyce okazało się, że ten zabieg najpierw uderza najeźdźcę młotem w głowę, ten instynktownie się wycofuje, zaczyna pojmować, co się dzieje, rozumie, gdzie jest i gdzie jest nadawca, i wiadomo, w końcu to przynosi go bardzo blisko, bo „straż graniczna” nagle stała się widoczna, namacalna, a on miał broń w pogotowiu i zamek już kliknął. Musisz się uśmiechać, a teraz także okazywać szacunek i życzliwość. http://youtu.be/6w90hyG7xvw. A to szczegółowo opisuje działanie tego ćwiczenia.