Mama mówiła, że ​​to dobry facet... Często się zdarza, że ​​relacje z partnerem na zewnątrz wyglądają idealnie, ale w środku sprawiają, że jesteś absolutnie nieszczęśliwy! Czasem zdarza się, że jest mężczyzna, a mama powiedziała, że ​​to dobry facet, a koleżanki gdzieś Cię akceptują i zazdroszczą, włączając Cię do swojego grona kobiet sukcesu i „osiadłych”, gdyby nie jedna ALE… Często czujesz się samotny, zmęczony, smutny, zły, zirytowany, niezadowolony z siebie i swojego życia. Choć wydawałoby się, że nie ma ku temu oczywistych powodów... Co się dzieje? Od dzieciństwa Twoja mama była dla Ciebie znaczącą postacią, której opinia wywarła ogromny wpływ na Twoje życie. Zawsze chciałeś ją uszczęśliwić, zadowolić ją we wszystkim, być przy niej i spełnić jej oczekiwania. I to staje się strasznie i boleśnie zawstydzające, gdy ją denerwujesz lub denerwujesz... A co jeśli z punktu widzenia twojej matki wydaje się, że twoje życie osobiste powinno tak wyglądać i twój partner powinien być taki, ale po prostu możesz' nie żyjesz w ten sposób? A potem przychodzi taki moment w życiu, kiedy wasze poglądy zaczynają się różnić. I znajdujesz się na rozdrożu: jeśli pójdziesz w prawo, będziesz żył życiem swojej matki; jeśli pójdziesz w lewo, nie wiesz, gdzie trafisz... A może twoja droga tak kusi zachęcająco, ale wcale nie jest jasne, co może czekać za następnym zakrętem. Często jednak nie masz odwagi wybrać innej ścieżki, doświadczając strachu przed nieznanym i zaczynając płacić za swój zwykły sposób życia innymi uczuciami. Aby jakoś żyć z poczuciem znanej stabilności, ze strachu przed utratą zwykłych „korzyści”, decydujesz się całkowicie wyrzec się swoich uczuć. Rzeczywiście, można żyć rozsądkiem i logiką, a swoje uczucia odrzucić, wepchnąć je głębiej, nie zwracać na nie uwagi, wypchnąć je ze świadomości i zapomnieć... Jednak z jakiegoś powodu każdy dzień staje się stopniowo trudny, pojawia się nie ma siły, nie ma radości, nie ma inspiracji, nie, chęci do życia jest coraz mniej. Depresja to cena, jaką płacisz za przemoc wobec siebie, utrata uczuć oznacza utratę części siebie, a biorąc pod uwagę, że część zmysłowa jest kobiecą częścią osobowości, depresja jest żałobą po utracie kobiecej części siebie... I przechodzenie przez to samotnie. To staje się bardzo trudne! Zwłaszcza, gdy ze wszystkich stron tłumy „życzliwych” w dalszym ciągu odwołują się do rozsądku i pogłębiają przepaść uczuciami. Nieważne, jak bardzo chcielibyśmy to przyznać, osobę, która straciła rękę lub nogę, uważa się za niepełnosprawną, podobnie jak osobę, która utraciła część swojej osobowości: jego uczucia tracą normalną zdolność i zapadają w chorobę. Na szczęście utraconą część osobowości można przywrócić i zrekompensować! Dbaj o siebie i dbaj o swoje uczucia!!!!