Od autora: Pierwszym przykazaniem psychologa „NIE SZKODZIĆ” jest odpowiedzialność „Wszyscy wyjdźmy! Przez całe dwa lata w tajemnicy oszczędzałem pieniądze na zakup mieszkania i wreszcie się udało!” - dama była z siebie dumna, a potem dodała: „To wszystko ty. Patrzyłam na Ciebie, myślałam, myślałam... I zdecydowałam, że mogę [żyć niezależnie od byłego męża].” W tamtym momencie nie było nic do powiedzenia. Jednak pewnego dnia po pewnym czasie na spotkaniu okazało się, że w przeciwieństwie do tej pani były mąż ożenił się i spodziewa się dziecka. A ton przesłania nie był optymistyczny i radosny, ale raczej smutny. Długo pamiętałem ten moment. Nie czuję się winny, Pani nie była moją klientką i to nie ja podjęłam decyzję (i nie namawiałam jej do takiej decyzji). Jednak od tego czasu (a minęło ponad 10 lat) w rozmowach i konsultacjach po raz kolejny przypominam sobie i mojemu przeciwnikowi (klientowi) przy podejmowaniu decyzji: „Pomyśl jeszcze raz, i jeszcze raz, i jeszcze raz. Rozważ zalety i wady. Daj sobie czas. Emocje opadną, a w rutynie życia pojawią się przyczyny (i skutki), których przez długi czas nie zauważano w burzy emocji. Wszystko ma swój czas". Ta historia jest ilustracją jednej z podstawowych zasad udzielania pomocy (wsparcia) psychologicznej: „NIE SZKODŹ”. Skąd wzięła się ta zasada i co oznacza dla psychologa? W tych odległych czasach, kiedy bogowie nadal żyli na górze Olimp (około IV wieku p.n.e.) w Grecji (starożytna Grecja), rywalizowały ze sobą dwie szkoły uzdrowicieli, posiadające odmienne podejście do uzdrawiania ludzi. W związku z tym, że w starożytności obowiązywał zakaz sekcji zwłok, uzdrowiciele (we współczesnym rozumieniu lekarze) posiadali bardzo słabą, powierzchowną wiedzę z zakresu fizjologii i anatomii człowieka. Przedstawiciele jednej szkoły uzdrowicieli (Knidos) przepisywali leczenie w zależności od objawów. A przedstawiciele drugiej (Kos) – (Hipokrates również należał do szkoły uzdrowicieli Kos) próbowali znaleźć przyczynę choroby, czyli zespół objawów. W tym przypadku terapia (leczenie) polegała na monitorowaniu pacjenta, stworzeniu reżimu, w którym organizm ludzki sam poradziłby sobie z chorobą. To z imieniem Hipokratesa wiąże się idea etyki postępowania lekarza i jego wysokiego charakteru moralnego. Przysięga Hipokratesa zawiera najważniejsze (podstawowe) zasady, które stanowią podstawę praktycznego działania lekarza. Wśród kilku zasad, którymi lekarz musi kierować się w swojej działalności zawodowej i życiu, znajduje się zasada nieszkodzenia (nie szkodzić), która oznacza, że ​​należy kierować leczeniem pacjentów na ich korzyść, zgodnie z siłę i zrozumienie lekarza (lekarza), powstrzymując się od wyrządzania szkody i niesprawiedliwości. Psycholog nie jest lekarzem, ale pomoc psychologiczna opiera się na naukowo ugruntowanych podejściach do zrozumienia natury człowieka (i lekarza). Zasada „NIE SZKODZIĆ” jest zapisana w kodeksie etycznym psychologa RPO, jako zasada nieszkodzenia, powiązana z zasadami odpowiedzialności (wraz z takimi zasadami, jak np. zasada uczciwości): psycholog stosuje wyłącznie takie metody badawcze lub interwencyjne, które nie zagrażają zdrowiu, stanowi Klienta, nie przedstawiają Klienta w wynikach badań w fałszywym, zniekształconym świetle i nie dostarczają informacji o tych właściwościach i cechach psychicznych Klienta, które nie mają związku z konkretnymi i uzgodnionymi celami badań psychologicznych [Kodeks etyczny psychologa Rosyjskiego Towarzystwa Psychologicznego]. Bardziej szczegółowe zrozumienie znajduje się w książce praktycznego psychologa N.N. Ezhovej: Oprócz świadomości psycholog wnika w podświadomość klienta i może tam ujawnić lęki, wady i namiętności. Nieprofesjonalne wykorzystanie takich informacji może doprowadzić do jeszcze większego kryzysu psychicznego. Dlatego na praktykującym psychologu, podobnie jak na księdzu, spoczywa wielka odpowiedzialność. Każde nieostrożne wykorzystanie danych diagnostycznych, pochopne wnioski i zalecenia, bezmyślne stosowanie technik może zaszkodzić stanowi psychicznemu, a nawet życiu.