Czym jest nietolerancja odrzucenia? To stan, w którym nie możemy znieść sytuacji, w których czujemy się niepotrzebni. Co ciekawe, fakt ten dotyczy również sytuacji, gdy porzuciliśmy jakąś osobę, ponieważ w ogóle nie jest ona dla nas odpowiednia i nie jest nam potrzebna. Wyjaśnień takiego uczucia może być wiele. Jednym z popularnych jest to, że kiedy tracimy jakąś osobę, natychmiast zaczynamy ją idealizować. Przypisujemy mu nieistniejące zalety i zupełnie zapominamy o dość oczywistych brakach. Za chwilę może się okazać (a może wydawać się?), że osoba, która odeszła i często przez nas odrzucana, to „ta sama”. I oczywiście nigdzie nie znajdziesz nic lepszego. Powstaje niekontrolowane i ogromne pragnienie powrotu za wszelką cenę. Od razu okazuje się, że zmarły człowiek jest najcenniejszym, najważniejszym, dosłownie centrum naszego osobistego wszechświata. W rezultacie sytuacja może osiągnąć absurd: najpierw sami porzuciliśmy tę osobę, a potem jesteśmy gotowi się zniszczyć za to, że tak źle ją potraktowaliśmy. To także opowieść o utracie poczucia idealnego „ja”. Utrata pięknego obrazu, który widział w nas ten lub inny odrzucony przyjaciel lub partner. Miło jest wiedzieć, że gdzieś tam jest osoba, która patrząc smutno za okno, pamięta Cię i kocha Cię bez względu na wszystko. W takich momentach wydaje się, że zdobywasz najwyższy stopień. Ale musisz zrozumieć, że to uczucie z pewnością jest przyjemne, ale jest spowodowane tylko typowym brakiem uwagi rodziców w dzieciństwie. Jak sobie pomóc, jeśli zupełnie niepotrzebna osoba, po odrzuceniu, zaczęła wydawać się kimś niesamowicie znaczącym? Cóż, przede wszystkim bycie świadomym oznacza bycie uzbrojonym. Teraz już wiesz, że to tylko mentalna reakcja na stratę i lęk przed samotnością. Po drugie, przypomnij sobie, że tylko dlatego, że ktoś odszedł, nie stałeś się ani trochę gorszy. Po trzecie, po prostu spróbuj znieść ten stan. Oderwij się od przyjemnej rozrywki. Jak myślisz, czy byłeś kiedyś w takim stanie? Jak sobie z tym poradziłeś??