Rozważmy narcyzm z punktu widzenia współczesnej analizy egzystencjalnej. Aby to zrobić, musisz zrozumieć, czym jest samo stawanie się jest „intymne odnajdywanie siebie i kształtowanie poczucia własnej wartości w korelacji ze światem zewnętrznym” [Langle, 2002]. Mimo że proces ten dotyczy bardziej nas samych, stawia nas bezpośrednio przed społeczeństwem. Ze względu na fakt, że społeczeństwo ma normy ustalające ogólną możliwość stawania się sobą, a także jej miarę. Wszelkie prawa, stereotypy, tendencje behawioralne ustanowione przez społeczeństwo podlegają wpływowi samego społeczeństwa: wszystko, co pasuje do tych zasad, jest promowane, wszystko, co jest sprzeczne, jest karane. Oprócz społeczeństwa, nowoczesna edukacja ma również silny wpływ na kształtowanie się osobowość narcystyczna, ze względu na chęć wychowania osoby odnoszącej sukcesy, która stara się zaspokoić wszystkie swoje indywidualne potrzeby, samorealizację, rozwijać własne, dążąc do wartości posiadania i osiągnięć. Samorozwój jednostki zależy od obu własnego i na wzajemnym uwarunkowaniu społeczeństwa i siebie. Patrząc na tak nierozerwalny związek między Ja a społeczeństwem, uświadamiamy sobie obraz narcyzmu, jaki się między nimi kryje. Takie napięcie, które pojawia się w osobowości narcystycznej, prowadzi do lęku przed życiem w społeczeństwie. Następnie przyjrzymy się, co przyczynia się do samorozwoju. Przede wszystkim trzeba dostrzec siebie i wytyczyć to Własne, czyli stworzyć dystans w stosunku do swoich uczuć, decyzji i działań i na tej podstawie stworzyć obraz siebie. Następnie odnieś się do tego Własnego. Ostatnim krokiem jest dokonanie oceny siebie i, wraz z tym, co zostało odkryte, dopasowanie się do kontekstu społecznego. Ta samoformacja przyczynia się do bycia sobą z poczuciem wewnętrznej zgody i pozwolenia na bycie sobą, pomimo wszystko różnice od innych. Utrzymanie takiej pozycji jest możliwe dzięki umiejętności stawania w obronie siebie, czyli rozumienia siebie i nie bania się okazywania tego innym, bycia otwartym. Za tą otwartością kryje się wiele niebezpieczeństw, takich jak adaptacja, zależność, nieskromność , dewaluacja, różne nadużycia i utrata Jaźni. Takie niebezpieczeństwa, w szczególności utrata Jaźni, powstają w wyniku kompensacji kosztem obiektów zewnętrznych, jeśli sama osobowość jest bezwartościowa. W osobowości narcystycznej sama zdolność uzasadniania wartości bycia sobą jest zdeformowana. Poszukiwanie i cierpienie narcyzmu są bezpośrednio związane z byciem Osoby. Osoba jest wolna w osobie, najgłębsza podstawa Jaźni. Mówiąc o osobowości narcystycznej, mamy na myśli właśnie poszukiwanie Jaźni, wieczne poszukiwanie tego, na czym Jaźń w swojej integralności się opiera. W przypadku narcyzmu cierpienie pojawia się z powodu braku odpowiedzi na pytanie „Kim jestem?” Świat zewnętrzny Na podstawie powyższego można dojść do podstawowego zrozumienia narcyzmu - zaburzenia osobowości z niewystarczającym rozwojem Ja brakuje mu funkcji zdolnych wydobyć dla siebie coś z głębi siebie – nie ma siebie, nie zna wartości, bo nie wie, co może cenić. Dlatego, aby odnaleźć siebie, wszelki apel skierowany jest do świata zewnętrznego. Narcyzi wykazują zewnętrzną siłę tylko wtedy, gdy tracą je od wewnątrz. Narcystyczne cierpienie to „pusta samotność”, wewnętrzna głuchota, przerażająca utrata siebie – utrata własnego wewnętrznego „ja” [Langle, 2002, s. 51]. Takie cierpienie to czysty ból, którego narcyz może początkowo nie odczuwać ze względu na dominację reakcji radzenia sobie. W większym stopniu ból ten objawia się w momentach, gdy człowiek nie może już utożsamiać się z obiektami zewnętrznymi. Jest to doświadczenie samotności i wyobcowania od innych i od siebie. W analizie egzystencjalnej identyfikuje się przyczyny rozwoju narcyzmu:)