METAKOMUNIKATOR Kto podąża za procesem? Podążanie za procesem zależy zarówno od terapeuty (facylitatora), jak i klienta. Facylitator rozróżnia procesy pierwotne i wtórne, zauważa sygnały, kanały i dostrzega subtelne sprzężenie zwrotne. Wymaga to rozwoju subtelnej świadomości, która jest w stanie dostrzec to, co dzieje się poza konsensusową rzeczywistością. Klient zaczyna zdawać sobie sprawę ze swojego doświadczenia, swoich przeżyć, zauważa to, co czuje, czuje, postrzega i dzięki temu dostraja się do swoich przeżyć, zaczynając pojmować to, co zwykle jest dalekie od jego codziennego postrzegania. Z tego powodu praca z procesem jest często nazywana metodą świadomości. Aby dostrzec doświadczenia i doświadczenia znajdujące się poza lub poza codzienną świadomością, wymagana jest oderwana świadomość, co zwykle nazywa się „metakomunikatorem”. Metakomunikator Mówimy o konsensusie, rzeczywistości obiektywnej (CR) i rzeczywistości subiektywnej bez konsensusu (NCS ) - jako dwie części procesu. W ten sposób pojawia się rozróżnienie między tym, co dana osoba postrzega jako „ja”, a innymi częściami, które postrzega jako „inni” lub jako coś, co ją w jakiś sposób niepokoi. Kolejnym ważnym zadaniem w podążaniu za procesem jest potrzeba zrozumienia i uświadomienia sobie, że jest ktoś, kto mówi o tym doświadczeniu. Innymi słowy, ważne jest określenie, kto opowiada historię. Sposób, w jaki dana osoba opisuje swój proces, jest funkcją metakomunikacyjną, podobną do buddyjskiej definicji „odległego obserwatora”. Jest to zdolność autorefleksyjna do zauważania, organizowania i raportowania doświadczeń. Czasami nazywa się go „świadkiem”, „obserwatorem”, „narratorem” lub „wewnętrznym facylitatorem”, „wewnętrznym terapeutą”. To świadectwo wyłania się i staje się oczywiste, gdy uważnie słuchamy, jak ludzie mówią o swoich doświadczeniach, swoich doświadczeniach. Możesz zadać sobie pytanie: „Kto teraz mówi? Kto opisuje problem i jak, w jaki sposób to robi?” Jeśli ktoś mówi: „Nie powinienem się złościć, ale nic na to nie poradzę”, nie tylko mówi o swoim problemie (złości), ale także mówi, co myśli o tym jego świadek (metakomunikator) ( aby nie był tak zły). Jeśli nie będziemy kultywować zdolności do oderwania uwagi, nasze postrzeganie procesu nie będzie neutralne – będziemy skłonni opowiadać się po którejś ze stron. Sposoby patrzenia na świat, na siebie i na nasze problemy to filtry, które wpływają na naszą percepcję tego, co się dzieje. Wychowanie, edukacja, wpływy kulturowe, przekonania religijne, nasz światopogląd i osobista historia wpływają na postrzeganie tego, co się dzieje. W rezultacie nasz metakomunikator staje się stronniczy. Odrzuca i zaprzecza doświadczeniom wtórnym, takim jak postacie senne, postrzegając je przez filtr procesu pierwotnego. Spójrzmy na przykład pisarza, którego zadaniem jest dokończenie książki. Nagle uświadamia sobie ból w plecach od zbyt długiego siedzenia w jednym miejscu. Gdy tylko uświadomi sobie ból, denerwuje się i myśli: „O nie! Bolą mnie plecy, ale już prawie skończyłem, nie chcę przestawać. Jego metakomunikator, który zauważył ból w plecach, jednoczy się z zadaniem dokończenia książki. Zauważył doznania w ciele, ale skłania się ku celom pierwotnego procesu. Jeśli mamy praktykę refleksji, wykonywania pracy wewnętrznej – poprzez praktyki psychologiczne lub medytacyjne, albo po prostu robiliśmy to wszystko. naszym życiu – taka praktyka zmienia pozycję metakomunikatora. Stopniowo nasza percepcja staje się coraz bardziej neutralna, a metakomunikator przestaje być kolorowy, wolny od uprzedzeń i osądów codziennego umysłu. Metakomunikator staje się coraz bardziej zainteresowany widzeniem całości obrazu, a nie tylko jego części. W tym sensie rozwinięty metakomunikator jest głęboko demokratyczny, podobnie jak facylitator pracujący z grupami. Szuka tych części osobowości, które są mu potrzebnezostały zignorowane lub odsunięte na bok i tworzy dla nich przestrzeń do wyrażania siebie i interakcji z innymi częściami. Rozwinięty i bardziej neutralny metakomunikator nazywany jest także drugą uwagą. Posiada umiejętność dostrzegania tego, co dzieje się w rzeczywistości konsensusu (CR) i rzeczywistości braku konsensusu (NKR). Druga uwaga ma znacznie większą zdolność do autorefleksji niż codzienna świadomość. Potrafi rozróżnić informacje odbierane zmysłami (doświadczenie zmysłowe), rozumować na temat tego doświadczenia, dlatego do podążania procesem snu niezbędna jest druga uwaga lub rozwinięty metakomunikator. Bez tej umiejętności odróżniania percepcji od osądu i interpretacji bardzo łatwo jest zagubić się w reakcjach na to, co się dzieje i nie da się wejść w samo doświadczenie snu. Na przykład pisarz jest świadomy łagodnego bólu pleców spowodowanego długotrwałym siedzeniem. A gdy tylko zauważy ból, jest też świadomy niejasnego uczucia irytacji i myśli: „Nie chcę się ruszać! Chcę skończyć książkę, zanim skończy się poranek. Jego zdolność do oderwanej metakomunikacji służy rozróżnieniu różnych percepcji, bez „utknięcia” w którymkolwiek z nich. Chociaż jedno z jego doświadczeń (irytacja) jest przeciwstawne innemu (ból pleców), jego druga uwaga nie jest skierowana w stronę żadnego z nich. Zamiast tego obserwuje oba doświadczenia, zarówno doświadczenia, jak i związane z nimi myśli, z pewnego rodzaju neutralną ciekawością. Zakres metakomunikacji. Zdolność do metakomunikowania ma zasięg. Z jednej strony znajdują się stany świadomości, które pozwalają osobie zastanawiać się, monitorować i rozmawiać o doświadczeniach. Na drugim końcu znajdują się stany świadomości takie jak psychoza, skrajność i śpiączka, w których metakomunikator ma niewielkie możliwości lub nie ma ich wcale. Pomiędzy tymi odległymi biegunami leżą inne stany świadomości, charakteryzujące się różnymi zdolnościami do neutralnego myślenia i mówienia o swoich doświadczeniach. Na przykład osoba w stanie namiętności, przytłoczona złością lub smutkiem, może w niektórych momentach nie być w stanie rozmawiać o tym, co się z nią dzieje. Zdolność do metakomunikacji jest chwilowo bagatelizowana. Bardziej poważnie zmienione stany świadomości, które wystarczająco długo zagrażają codziennemu funkcjonowaniu, mają jeszcze bardziej ograniczony metakomunikator. Na przykład osoba w zmienionym stanie świadomości może nie być w stanie normalnie mówić. Jeśli zapytamy go, jak się czuje, na dłuższy czas zamyka się w sobie – i tym samym nasze próby interakcji związane ze zdolnością tej osoby do metakomunikacji nie przynoszą skutku. Zamiast tego potrzebne są sposoby interakcji, w których nie ma potrzeby angażowania codziennej świadomości danej osoby. Facylitator może przyłączyć się do stanu danej osoby, siedząc cicho obok niej; lub skup się na własnych uczuciach i podążaj za swoimi wewnętrznymi tendencjami, jakiekolwiek by one nie były. Lub, nie zwracając się bezpośrednio do danej osoby, facylitator może głośno mówić o wewnętrznym konflikcie danej osoby – wycofaniu się lub interakcji społecznej. Facylitator może zmieniać kanały i utrzymywać osobę w środku, używając ruchu lub dotyku, stosownie do sytuacji. Cokolwiek facylitator robi, musi zastosować interwencje, które pozwolą mu śledzić proces klienta bez korzystania z filtra metakomunikatora. Trudno jest osiągnąć oderwany metakomunikator, nawet jeśli dana osoba znajduje się w tak zwanym normalnym stanie świadomości. Na przykład, gdy ogarniają nas różne nastroje, takie jak uraza, przygnębienie, złość czy zazdrość, często wydaje się, że po prostu nie da się neutralnie myśleć o tych uczuciach. Sam metakomunikator jest pogrążony w nastroju. Pracując z nastrojami, afektami i skrajnymi stanami świadomości, praca procesowa wykorzystuje metody umożliwiające dostęp do procesu wtórnego, które nie są związane z interwencjami wymagającymi użycia normalnych.