Oto one. Wśród nas. Te słodkie dziesięcioletnie, dwudziesto, trzydziesto, czterdziesto, pięćdziesięcioletnie i ponad letnie dziewczynki, niemal nietknięte doświadczeniem dorastania, zaprzeczające bolesnemu realizmowi życia i niezachwianie pozostające pod ochroną dziecięcych marzeń o dobroci, szczęściu, pięknie, albo przynajmniej dobrze. Ja też mam w sobie taką Dziewczynę. Wygląda jak te same małe dziewczynki wokół niej. Rozpoznaje je natychmiast i zauważa. W naszym przedszkolu dla dorosłych wszyscy się znamy i zauważamy, ale nie ma zwyczaju tego okazywać. Nazywanie go przedszkolem dla dorosłych również nie jest akceptowane. Akceptowane - przez społeczeństwo. W tym społeczeństwie wiele rzeczy jest akceptowanych, a wiele nie. Na przykład osiągnięcia i wiedza są zwykle pokazywane, ale kupa jest zwykle ukrywana. Ale nie o to tu chodzi. O dziewczynach. Na przykład ta dziewczyna wzruszająca, delikatna, uśmiechnięta, ufająca ludziom i światu. Odpowiedzialna, taka dobra, czekająca dziewczyna. Ona czeka sama. Na ławce. Cicho. Niepozorny. Szczupła, mała, w cienkiej szarej sukience. A w środku żyje się własnym życiem, pełnym wielkiej, wielkiej nadziei, że ktoś ważny zauważy i powie: „Moja droga. Kocham cię". Albo ten. Żywy, jasny. Aktywny. Po pierwsze, najlepiej. Pędząc przez własne życie z prędkością światła. Jednocześnie nie ma czasu na życie. Udaje mu się przyjmować puchary i rzucać je pod nogi tym, którzy opłakując własne niepowodzenia, denerwują się jedynie kielichami innych. Wielka, wielka nadzieja, że ​​ktoś ważny to zauważy i powie: „Mój dobry. Kocham cię.” Nauczyłam się nie zauważać. A oto ta duża, dobrze zbudowana dziewczyna. Codziennie rano z torbą sznurkową, na rynek, do sklepu spożywczego. Barszcz, placki, dużo, dużo opieki dla tych, którzy często tego tak naprawdę nie potrzebują. Rok po roku, bez większych zmian. Każdy dzień nie różni się niczym od innych dni tego samego rodzaju. Za hasłem „Życie dla innych” kryje się wielka, wielka nadzieja, że ​​ktoś ważny dostrzeże i powie „Mój dobry. Kocham cię” Albo chłopięcą, kanciastą, prostą, nieco bystrą dziewczynę. Erudyta, z ostrym zwrotem, z genialnym poczuciem humoru. W towarzystwie chłopców nie od razu zrozumiesz jej płeć. Robi wszystko, żeby nie być dziewczyną. W tej kwestii wyrzeczenie się kobiecej natury może zajść dość daleko – na przykład do niepłodności. Jest wielka, wielka nadzieja, że ​​ktoś ważny to zauważy i powie: „Moja dobra. Kocham cię” zostało zdewaluowane dawno temu. Tylko bardzo młoda dziewczyna może z nią konkurować. Która wciąż musi rosnąć i rosnąć aż do osiągnięcia dojrzałości płciowej. Ta ślicznotka ma inne zmartwienia. Zapobiegnij mu dorastaniu. Każdy rozwój jest postrzegany jako katastrofa. Dzieje się tak dlatego, że jest przyzwyczajona do traktowania siebie jak towar i doskonale rozumie, że jutro, jak każdy wczorajszy produkt, będzie on mniej wart. Całe jej życie jest poświęcone naprawianiu i dekorowaniu siebie, negatywne uczucia są zduszony. Depresja jest nieunikniona za każdym razem, gdy zderzasz się z rzeczywistością. Jest wielka, wielka nadzieja, że ​​ktoś ważny to zauważy i powie ot tak, nie żądając niczego w zamian: „Moja droga”. Kocham cię” została przez nią sprzedana za rozsądne pieniądze w pierwszych odpowiednich okolicznościach. Ale ta kapryśna, niespokojna, płacząca i wrzeszcząca dziewczyna. Tak zirytowany i wściekły, żądając, protestując. Buntownik Tupanie i tupanie. Wierzy, że jest wielka, wielka nadzieja, że ​​ktoś ważny to zauważy i powie: „Moja droga. „Kocham cię” można urzeczywistnić jedynie poprzez wyrzucenie tych słów z głośnika. Są inne dziewczynki, których matki klepią je po głowie. Przytulają Cię delikatnie. Albo szepczą coś do ucha. Jeden z nich biegał po podwórku z tą wielką mamą za psem. I oboje śmiali się i dobrze się bawili. Wielu jej zazdrościło tej dziewczynie. Wielu nie miało tak łatwej matki dziecka. Było oczekiwanie, ale takiej matki nie było. A rezygnacja z tego oczekiwania jest bardzo bolesna. Zdradź go. Pozwól swojej wielkiej, wielkiej nadziei, że matka lekkich dzieci powie ci: „Mój dobry. Kocham cię” rozpada się na tysiąc irytujących kawałków od świadomości, że to się nigdy nie stanie. Autorka: Alena Shvets