Kiedy pozwalasz myślom swobodnie płynąć, musisz być przygotowany na nieoczekiwane. Wiem o tym, ale po raz kolejny upewniwszy się o poprawności tego wyrażenia, za każdym razem jestem zdumiony. To zdarzyło się teraz. W mojej głowie pojawiła się obsesyjna myśl: „Dlaczego zgromadziwszy materiał literacki, nie mogę go zaproponować do publikacji?” Na co czekam? Czyja akceptacja będzie kluczowa i pozwoli mi zacząć działać? Ale początkowo pomysł napisania tekstu literackiego zrodził się z przemyśleń pewnego autora, którego bardzo szanuję, a który sprowadził się do jednej myśli: „Jeśli chcesz”. żeby przeczytać coś ciekawego, napisz to sam!” Zaciekawił mnie eksperyment – ​​napisz tekst, który przeplata wątki, które są przede wszystkim interesujące dla mnie jako czytelnika. Tak powstał cykl opowiadań. Byłem zadowolony. Z przyjemnością oddałam je znajomym i rodzinie do przeczytania, zauważając, że każdy widział w tej samej pracy coś innego. Ze zdziwieniem odkryłem, jak różne emocje budzą w ludziach te same litery zebrane w statyczne zdanie, jednym słowem byłem szczęśliwy! I dzisiaj, zanurzając się w „strumieniu świadomości”, wyraźnie zdałem sobie sprawę, że czekam na akceptację! Zachęty. Wyznania. Ale po co, nadal nie rozumiem. Przecież w zasadzie momentem motywującym do napisania tekstu pozostaje chęć stworzenia świata, w którym dzieją się wydarzenia, obserwacja, która jest dla mnie przede wszystkim interesująca. I wtedy przypomniało mi się niedawne wydarzenie, gdy znajomy wiedział o próbach zdobyć laury jako „prozaik”, poprosił mnie o napisanie tekstu gratulacyjnego poświęconego rocznicy naszego wspólnego przyjaciela. Biorąc pod uwagę wszystkie wymagania dotyczące produktu końcowego, złożono gratulacje, które zostały bardzo docenione przez klienta sama urodzinowa dziewczyna zareagowała na gratulacje całkiem „fajnie”. I to jest logiczne! Przecież wymyślając słowa, oparłam się na wymaganiach i pragnieniach „zarządzającej muzykę” i zgodnie z jej wyobrażeniami o tym, co ciekawe i znaczące, okazało się, że nie są one aż tak ważne! ten, dla którego właściwie wszystko zostało pomyślane. Myślę, że już czas, abym się odprężyła i przestała się rozglądać, szukać pochwał, błagać o nie, patrzeć w oczy jak szczeniak i głowić się nad pytaniem: „Co oni ( czytelników), jak ich zainteresować?”, i po prostu pisz bez względu na ocenę innych!