Niektórzy ludzie nie są szczególnie zainteresowani kontrolowaniem swojego gniewu. Tacy ludzie uważają, że okazywanie złości może być uzasadnione i przynosi im korzyść. Zazwyczaj partnerzy takich osób, którzy doświadczają gniewu bliskiej osoby, zwracają się w stronę psychoterapii: niejaki S. pracuje w organach ścigania agencji i udaje mu się utrzymać swoje miejsce i status dzięki temu, że wyższa kadra kierownicza może być kompetentna w kwestiach zarządczych, ale w kwestiach skutecznej komunikacji unika agresywnych stanowisk.C. wykorzystuje tę sytuację i przy pomocy swojej złości w niektórych sytuacjach w rozmowie z szefem faktycznie osiąga to, czego chce.S. Dorastałem w agresywnym środowisku, walki z chłopakami z sąsiednich podwórek były ciągłe, w młodości uprawiałem zapasy, zdobywałem nagrody na zawodach, fizycznie nie bałem się niczego. Mój ojciec zawsze powtarzał, że na świecie wygrywa najsilniejszy albo jesteś „Królem wzgórza”, jak w słynnej grze dla dzieci, albo jesteś przegrany.S. jasno rozumiał zasadę: „Kto silniejszy, ma rację”. Jednak w kontaktach z ludźmi doświadczał poważnych lęków społecznych i bardzo się martwił, że kobiety, gdy je spotkają, zauważą jego łagodną logoneurozę (jąkanie) i dlatego starał się mówić mniej. . Dzięki atletycznej budowie i wysokiemu wzrostowi S. wygląda wspaniale i atrakcyjnie, jednak unika spotkań i rozmów z kobietami oraz stara się nie kontaktować z nimi. Jednocześnie przyjaciele i współpracownicy S. swobodnie komunikują się z kobietami i budują z nimi relacje nich. S. ma problem z bezwarunkową samoakceptacją. W rodzinie rodzicielskiej priorytetem są jego kompetencje, osiągnięcia, medale w sporcie i siła fizyczna. C. w pracy zachowuje się agresywnie w stosunku do kolegów, oni go podziwiają, szanują i są bezkrytycznie posłuszni. W przypadku kobiet obraz relacji jest mniej więcej taki sam. Utrwalone wzorce zachowań S. z reakcją złości, surową postawą i jasnymi żądaniami dotyczą także płci żeńskiej. Wychowany ulicznym walką i przekonany, że silni mają zawsze rację, S. wierzy, że także wobec kobiet zachowuje się prawidłowo. Kobiety nie pozostają z nim w związkach długo, jednak S. nie rozumie, jaki jest tego powód. E. będąc w związku z S. zwróciła się ku psychoterapii. Kobieta pytała o niemożność porozumienia się z partnerem. oraz z obawą, że może zastosować wobec niej przemoc fizyczną. Po krótkim okresie terapii indywidualnej podjęto wspólną decyzję o krótkotrwałej terapii rodzinnej. W trakcie psychoterapii w podejściu behawioralnym S. doszedł do wniosku, że jego lęk przed płcią żeńską podważa jego poczucie siebie, ponieważ widzi swoje. własną wartość jedynie w sile fizycznej. To, co budzi szacunek w oczach kobiet, powoduje strach i S. nie wie, jak prawidłowo postępować, aby utrzymać związek.S. uświadomiła sobie, że panika w obecności kobiet wiąże się z reakcją obronną w postaci agresji i strachu przed porażką. Jednocześnie zaufanie do męskiego środowiska warunkowo opierało się na jego fizycznej wyższości. Siła fizyczna, która budziła podziw w oczach innych, przerodziła się w strach przed porażką w relacjach z kobietami, a ten strach przed słabością w oczach płci pięknej powoduje u S. reakcję obronną w postaci złości. Psychoterapia trwała 9 miesięcy. Po trudnym okresie oporu, w trakcie terapii S. nadal nauczył się akceptować siebie, cieszyć się swoimi pozytywnymi cechami i nie wiązać ich ze swoją siłą fizyczną.S. opanował umiejętności skutecznej komunikacji stanowiące podstawę terapii dialektyczno-behawioralnej oraz umiejętności samoregulacji emocjonalnej Mężczyzna wszedł w „złoty okres” samoakceptacji, dzięki czemu S. dokonał analizy własnego stanu wewnętrznego i wypracował wewnętrzne zniekształcenia poznawcze i irracjonalne. Już w połowie procesu psychoterapii S. rozmawiał ze swoim menadżerem, że jego reakcje złości nie są wcale nieskuteczne i przynoszą więcej.89224461329