Typ osobowości psychopatycznej powstaje na podstawie interakcji wrodzonej lub wcześnie nabytej niższości biologicznej układu nerwowego z ostro negatywnymi warunkami środowiskowymi. Charakterystyczną cechą osobowości psychopatycznej jest dysharmonia jej sfery emocjonalno-wolicjonalnej ze względnym zachowaniem inteligencji. Psychopatyczne cechy osobowości komplikują jej adaptację społeczną, a w traumatycznych okolicznościach prowadzą do nieprzystosowawczych zachowań behawioralnych (Pamiętaj, Dexter. Psychopaci nie mają nieodwracalnych wad osobowości). W sprzyjających warunkach środowiskowych ich anomalie psychiczne ulegają wygładzeniu. Jednak we wszystkich trudnych psychicznie dla nich warunkach reakcja załamania i dezadaptacja behawioralna są nieuniknione. Wśród osób dopuszczających się przestępstw z użyciem przemocy czołowe miejsce zajmują psychopaci. Psychopatów charakteryzuje niedojrzałość psychiki, objawiająca się zwiększoną sugestywnością, tendencją do przesady i bezpodstawną podejrzliwością. Głównym czynnikiem psychopatyzacji jednostki w niektórych przypadkach są wrodzone cechy konstytucjonalne (tzw. psychopatia nuklearna), w innych. - psychogenny wpływ środowiska („patocharakterologiczny rozwój jednostki”). Długotrwała ekspozycja na niekorzystne czynniki społeczne może być główną przyczyną psychopatycznego rozwoju osobowości, jej zniekształconego kształtowania się osobowości rażące tłumienie i upokorzenie zaczyna objawiać się nieśmiałością, depresją, niepewnością lub odwrotnie, zwiększoną pobudliwością, agresywnością i konfrontacją. Środowisko powszechnej adoracji i podziwu, niekwestionowane spełnianie wszystkich zachcianek dziecka może prowadzić do powstania histerycznego typu osobowości, rozwoju egocentryzmu, narcyzmu (narcyzmu). Wraz z tym rozwijają się cechy wybuchowości (wybuchowość, impulsywność). W utrzymujących się warunkach nadmiernej opieki kształtuje się asteniczność, brak inicjatywy, bezradność i zewnętrzna orientacja behawioralna (obwinianie za swoje niepowodzenia okoliczności zewnętrznych). Ponieważ patocharakterystyczny rozwój jednostki jest w przeważającej mierze determinowany przez czynnik społeczny, możliwe jest zatrzymanie tego procesu w sprzyjających warunkach społecznych. Klasyfikacja psychopatii jest nadal dyskusyjna. Główne typy psychopatii: psychasteniczna (wybuchowa); histeryczna; paranoidalna; psychopatia schizoidalna. Psychopatia psychoasteniczna. Psychopaci psychasteniccy charakteryzują się zwiększonym poziomem lęku, lękliwością, brakiem pewności siebie, skrajnie zwiększoną wrażliwością na traumatyczne okoliczności, niedostosowaniem w sytuacjach stresujących psychicznie. Ich intelektualne konstrukty i plany życiowe są oderwane od rzeczywistych warunków życia, mają skłonność do chorobliwego filozofowania („intelektualna guma do żucia”), zastoju w poszukiwaniach własnej duszy (lubią „piłować trociny”) i obsesji. Psychastenicy charakteryzują się funkcjonalną przewagą drugiego układu sygnalizacyjnego i osłabieniem układów podkorowych, co objawia się ogólnym osłabieniem energetycznym ich wyższej aktywności nerwowej, słabością najdelikatniejszego procesu hamującego. Ich sferę motywacyjną charakteryzują stagnacje, obsesyjne impulsy. Psychopatia pobudliwa. Psychopaci pobudliwi (wybuchowi) charakteryzują się zwiększoną drażliwością, ciągłą obecnością w stanie stresu psychicznego, wybuchową reaktywnością emocjonalną, sięgającą punktu nieadekwatnych ataków wściekłości. Charakteryzują się zwiększonymi wymaganiami wobec innych, skrajnym egoizmem i egoizmem, nieufnością i podejrzliwością. Często popadają w stan dysforii – gniewnej melancholii. Są uparci, kłótliwi, konfliktowi, małostkowi i dominujący. W komunikacji są niegrzeczni, a w gniewie niezwykle agresywni, potrafią zadawać dotkliwe pobicia, a nawet nie wahają się zabić. Ich zachowanie afektywne występuje na tle zawężonej świadomości. W niektórych przypadkach złośliwość i)))