Podczas szkolenia z psychoterapii rodzinnej błysnęła myśl: kobieta zawiera (wytrzymuje) emocje dziecka, mężczyzna - emocje kobiety. Z pewnymi zastrzeżeniami iw pewnym okresie model jest całkiem rozsądny. W organizacjach w sposób polubowny dzieje się to samo. Klient wciela się w rolę dziecka. Personel pierwszej linii musi wykazywać się większą odpornością i być w stanie przeciwstawić się emocjonalnym reakcjom klienta. W każdym razie nie reaguj reaktywnie i nadmiernie, jak to ma miejsce na przykład w przypadku nieświadomych wzorców traumatycznych. Przykładowo, jeśli matka w dzieciństwie ukarała swoje dziecko odrzuceniem za wykroczenie, wówczas w kontakcie z klientem pracownik niezwykle stanowczo zaprzeczy pomyłce firmy lub jej osobistemu pomyłce – w obawie przed odrzuceniem. Klient okazuje się tu dla pracownika postacią rodzicielską, karze go. Jeśli w tej sytuacji menedżerowie również wpadną w „histerię jak dzieci”, gdy nadejdzie roszczenie od klienta, wówczas następuje całkowite odwrócenie ról, a pracownicy nie. długo stać między skałą a twardym miejscem. Wypalają się i rezygnują. Bo histerię dziecka można wytrzymać, ale histerii rodzica (a lidera – nawet histerycznego – wciąż pozostaje rodzicem) jest bardzo trudno. Zwłaszcza jeśli w dzieciństwie dochodzi do nieprzetworzonego, dysfunkcyjnego doświadczenia dziecko-rodzic. W zdrowej organizacji klient – ​​zamiast dziecka, pracownik zasobu, przy wsparciu własnych rodziców-menedżerów – z łatwością opanowuje wszelkie afekty. klienta. A menedżerowie powstrzymują emocje pracowników, pozostając stabilni i nie popadając we własne traumatyczne historie. Dlatego dobrze byłoby, gdyby pracownicy przeszli terapię osobistą. I z tego punktu widzenia terapia osobista jest dla menedżerów po prostu konieczna.