Słyszeliśmy już wszystko, jak ważne jest wyjście ze strefy komfortu. Jest tylko jeden istotny szczegół! Leczenie ran i traum psychicznych następuje tylko w strefie komfortu, w strefie bezpieczeństwa, gdzie wszystko jest znajome i znane. Dopóki istnieją rany i traumy psychiczne, nie jesteśmy gotowi na zmiany. W przeciwnym razie będzie jeszcze większy stres, jeszcze większe wyczerpanie i samogwałt. W każdym z nas tkwią dwie siły: jedna dąży do zmian i rozwoju, a druga, konserwatywna, pragnie utrzymania status quo. Jedno i drugie jest ważne! Taka polaryzacja istnieje w każdym systemie, jest jak Yin i Yang. Jeśli zignorujemy jedną energię na rzecz drugiej, wówczas równowaga systemu zostanie zachwiana. A żeby tę równowagę utrzymać, system mentalny wybiera dla siebie wygodne kule: konflikty, choroby, nieprzyjemne stany, nałogi, depresja, lenistwo, sabotaż, schwytanie przez destrukcyjne emocje, szaleństwo itp. Tak, to wszystko po to, aby utrzymać równowagę, przynajmniej w destrukcyjny sposób. W psychoterapii uczymy się zachować równowagę konstruktywnie i co najważniejsze świadomie. Podczas pracy z psychologiem, na terapii zawsze pojawia się taka „bestia” jak opór wobec zmian. Jeśli nie ma oporu, to nie ma pracy. Opór objawia się w postaci: sabotowania pracy, unikania kontaktu, wychodzenia z dialogu, zagubienia, rozproszenia uwagi, chęci ucieczki od terapii; , spóźnienie, zapomnienie o spotkaniu itp. Jak gdy tylko siła zmiany nabierze tempa, natychmiast budzi się przeciwna siła w postaci oporu wobec zmiany, unikania i utknięcia. W jaki sposób ta siła oporu jest dla nas przydatna? * Pozwala zachować swoje granice. Żadnych granic – nie ma mnie. Poczucie „ja” jest rozmyte.* Pozwala dozować kontakt, cielesność do całkowitego unikania – to cenny przejaw osobowości. Pomaga także zachować siebie, poczucie „ja”, służy poczuciu bezpieczeństwa. Zwłaszcza, gdy terapeuta stara się uczynić klienta obiektem swoich wyobrażeń o tym, co dla niego (klienta) jest najlepsze.* Ta siła zmusza nas do zwrócenia uwagi na to, co wartościowe, czyli po przeciwnej stronie zmiany. Mogą to być tak istotne funkcje, jak adaptacja, ochrona, spowolnienie, uzdrawianie. W terapii nie przełamujemy oporu, ale przyłączamy się do niego i eksplorujemy, aby stać się jego bardziej świadomym. Opór wobec zmian może być mądry i świadomy, jest wyborem pozostania takim, jakim jest. A najbardziej paradoksalna rzecz!!! Zmiany nie następują, gdy staram się nie być tym, kim jestem. Dzieje się tak, gdy świadomie pozostaję tym, kim jestem. Bo chęć zmiany zawiera w sobie odrzucenie siebie i tego, co jest teraz. I tylko akceptując to, co jest teraz, możemy iść dalej. Taki jest sens rozwoju: coś nowego jest DODAWANE do tego, co istnieje teraz, a odrzucenie „starego” na rzecz „nowego” to kolejna droga degradacji i podziału. Dopóki „tu i teraz” nie zostanie opanowane, dalsze podążanie jest niebezpieczne i destrukcyjne. Po co badać opór? Zasadniczo badamy i uświadamiamy sobie, w jaki sposób odnosimy się do siebie nawzajem, do otaczającego nas świata, do nas samych – do różnych części nas samych. I w ten sposób tworzymy stabilny obraz „ja”, tworzymy poleganie na własnych zasobach. A dzięki temu wewnętrznemu wsparciu i stabilności możesz przejść do zmian bez załamania. Napisane przeze mnie na podstawie materiałów z międzynarodowego programu certyfikacyjnego „Psychologia zorientowana na proces” www.mipopp.com