Eksperymenty behawioralne to metoda terapii poznawczo-behawioralnej (CBT), w której klient jest proszony o empiryczne określenie, czy jego myśli odzwierciedlają rzeczywistość. Dlaczego jest to konieczne i jak to działa W stanach lękowych możemy zaobserwować dwa główne wzorce zachowań – zachowania obronne i unikanie. W pierwszym przypadku oznacza to wykonanie jakiejś czynności, która rzekomo uchroni Cię przed negatywnymi konsekwencjami (sprawdzenie, czy wyłączone są światła, gaz, woda, czy drzwi są zamknięte itp.). W drugim przypadku osoba stara się nie spotkać potencjalnie niebezpiecznych sytuacji; ważne jest, aby zrozumieć, że niebezpieczeństwo tutaj jest wyraźnie wyimaginowane i istnieje tylko w umyśle konkretnej osoby (na przykład osoba odmawia odwiedzania miejsc z dużą liczbą osób). liczba osób, odmawia awansu w pracy itp.) – coś nowego, co jest dla niego niepokojące). Tym samym to pierwsze zmusza nas do ciągłego wykonywania jakiegoś działania, którego niepowodzenie rodzi dzikie napięcie, a drugie pozbawia nas możliwości spróbowania czegoś nowego, zmusza do rezygnacji z czegoś interesującego. Obydwa zakłócają normalne funkcjonowanie człowieka i wpływają na nastrój, często powodując poważne cierpienie. Jak już pisano we wcześniejszych postach, zachowanie zabezpieczające „żyje” dopóki jest przydatne (zawsze przed wyjściem sprawdzam, czy wyłączyłem kuchenkę i odłączyłem ładowarkę od telefonu, dlatego nigdy nie miałem pożar w mieszkaniu; zawsze przed wyjściem pociągam kilka razy za klamkę, żeby upewnić się, że są zamknięte, dlatego nigdy mnie nie okradziono). Ale ta „korzyść” jest w rzeczywistości wyimaginowana, ale aby się o tym przekonać, musisz mieć praktyczne doświadczenie, które zmieni Twój początkowy pogląd. W takim przypadku potrzebny jest eksperyment behawioralny, który potwierdzi lub obali przekonania danej osoby. Na tym etapie człowiek ma doświadczenie „Ja to robię i dlatego tak się nie dzieje”, dla człowieka jest to fakt, co oznacza, że ​​to działa i trzeba to robić dalej. Aby przestać robić „to”, trzeba być przekonanym o bezsensowności tego działania. Niezależnie od tego, jak dokładnie ten proces zostanie podważony na sesji z terapeutą (a to też jest bardzo ważna kwestia, bo tu znajdziemy racjonalne powody bezsensowności podejmowanych działań), sukces będzie zależał właśnie od tego, jak bardzo dana osoba w to wierzy. To. Trzeba to zobaczyć, żeby uwierzyć. Dlatego tak naprawdę przestajemy wykonywać działania zabezpieczające, stopniowo zmniejszając ich częstotliwość i sprawdzamy, czy wynik odpowiada oczekiwanym konsekwencjom. Przykład: - Nie mogę się powstrzymać przed pójściem do pracy i kilkukrotnym sprawdzeniem, czy drzwi wejściowe są zamknięte, bo... Jeśli tego nie zrobię, będę bardzo zestresowany, nie będę mógł skoncentrować się na pracy, będę nieproduktywny, będę się łajał za coś, co powinienem sprawdzić, bo… to nie jest żart i naprawdę mógłbym zostać okradziony, a tam jest MacBook i inne kosztowności, jak to później odrestauruję - Sprawdzasz kilka razy, bo nie ufasz swojej pamięci? Przecież przed chwilą przekręciłeś zamek - Wydaje się, że nie, nie wiem... Pamiętam, że właśnie zamknąłem drzwi, ale nagle pomyślę o czymś i nie zamknę. , ale pomyślę, że to zamknąłem i odejdę. Albo nagle zamek staje się bezczynny, nagle zamek się psuje i nie wiem o tym - Czy to się kiedykolwiek wydarzyło? - Nie, ale wydaje mi się, że jeśli przestanę to robić, to na pewno się stanie. - Czy jest w tym coś magicznego? - Myślę, że będzie to prawo podłości, wszechświat w jakiś sposób podpowie mi, że jestem nieodpowiedzialny, że nie sprawdzam tak poważnych rzeczy i właśnie w tym momencie coś się stanie - zamek nie zadziała, np. - Jeśli zamek jest rzeczywiście uszkodzony, to okazuje się, że jeśli będą chcieli Cię okraść, to i tak będą mogli to zrobić, nawet jeśli pociągniesz za klamkę. „Rozumiem to logicznie, tak… Ale muszę sprawdzić, czy nie zapomniałem go zamknąć”.pamięć krótkotrwała, wyrażająca się roztargnieniem? - Nie, co ty mówisz, jestem osobą bardzo odpowiedzialną! Po kilku spotkaniach ustaliliśmy z klientem, że po kilku spotkaniach zmniejszymy częstotliwość sprawdzania klamki; tygodni, przestała to robić całkowicie, wkładając w to wolicjonalny wysiłek. Klientka początkowo opowiadała o strasznym napięciu i niemożności skupienia się na pracy, gdy już była blisko zamówienia taksówki i pójścia do domu, aby sprawdzić drzwi. Nie trwało to jednak długo, po półtora miesiąca od rozpoczęcia eksperymentu behawioralnego, który nie potwierdził korzyści płynących z jej zachowań ochronnych (nigdy nie zapomniała zamknąć drzwi na klucz), potrzeba kontroli zaczęła zanikać i poszło na marne. Ponadto klientka dobrowolnie zaprzestała wykonywania szeregu innych kontroli, ufając sobie i swojej pamięci. Jej ogólny stan poprawił się, zauważyła spokój w przypadku braku ciągłych kontroli, jednak zauważyła okresowe uczucie pewnej pustki, które było spowodowane pojawieniem się czasu, który wcześniej spędzała na przeżywaniu stresu i niepokoju. Podobna historia ma miejsce w tym przypadku unikania: człowiek jest przekonany, że nie odwiedzając żadnych miejsc, nie robiąc pewnych rzeczy, nie zgadzając się na coś nowego, chroni się przed niepożądanymi konsekwencjami, które (jego zdaniem) wywołają wiele negatywnych emocji, z którymi się spotka awaria, amortyzacja itp. Całe to „złe” nie dzieje się właśnie dlatego, że człowiek nie angażuje się w coś nowego, nieznanego, a zatem „niebezpiecznego”. I znów staniemy przed faktem, że w trakcie kwestionowania fałszywych przekonań to klientowi nie wystarczy, bo... Ma praktyczne doświadczenie w zakresie zachowań ochroniarzy, więc dlaczego miałby zmieniać strategię? Brak negatywnych konsekwencji przy unikaniu pewnych sytuacji określa tę strategię jako słuszną, a aby to zmienić, potrzebne jest nowe, odwrotne doświadczenie - W mojej pracy zaproponowano mi nowy projekt, a wraz z nim awans, bo. .. na moim stanowisku nie zajmują się takimi projektami. Bardzo się martwię, bo... Jestem przekonana, że ​​sobie z tym nie poradzę, to wielka odpowiedzialność, a jeśli coś schrzanię, będzie to kompletna porażka mojego życia. Chyba odmówię, wolę pracować na swoim poprzednim stanowisku, tam wszystko wiem, swoją pracę wykonuję doskonale i bez żadnych skarg, lepiej będzie, jeśli będę to robił dalej, bezpieczniej cóż, oznacza to, że masz do tego zdolności i szereg umiejętności, czy nie odegrają one roli przy obejmowaniu nowego stanowiska? - Tak, rozumiem, że jestem dobrym pracownikiem i nawet rozumiem, dlaczego byłem nominowany na to stanowisko. Ale gdy tylko zaczynam o tym wszystkim myśleć, robi mi się niespokojnie, skręca mnie w brzuchu i robi mi się gorąco... Myślę o tym cały dzień, zarówno w dzień w pracy, jak i w nocy w domu. - Co tam co myślisz o tym, co się stanie, jeśli zajmiesz to stanowisko? - najprawdopodobniej gdzieś schrzanię i wszyscy moi koledzy, w tym moi szefowie, pomyślą, że jestem głupi i że w ogóle należy mnie zwolnić, napiszą mi coś takiego wzmianka, że ​​nie jestem już nigdzie dostępna, zatrudnią cię tylko jako sprzedawczynię w sklepie lub jako woźną - Czy wierzysz w ten katastrofalny wynik? - Nie wiem, wydaje mi się, że 8 na 10, I nie wiem na pewno, ale nie chcę sprawdzać, lepiej pozostać na poprzednim stanowisku i zdecydowanie zachować pracę i dobre zarobki, niż ryzykować wszystko - Jak podoba Ci się pomysł przyjścia do szefa i rozmawiać o swoich doświadczeniach, aby omówić możliwe konsekwencje? - Och, nie wiem, to oczywiście ryzykowne. A co jeśli uznają mnie z tego powodu za niekompetentnego i mnie też zwolnią? Albo zmieni się ich stosunek do mnie..- Spróbujmy jeszcze to zrobić, razem zbudujemy hipotetyczny dialog... Po tym spotkaniu klient mimo wszystko udał się do władz z rozmową, podczas której okazało się, że nawet w w najstraszniejszym przypadku, jeśli nie poradzi sobie z nowymi obowiązkami, zostanie przeniesiona na stare stanowisko z pełnym zachowaniem dotychczasowych zarobków. Jednocześnie została poinformowana, że ​​początkowo na nowym