Niektóre aspekty znaczenia sceny lustrzanej dla techniki psychoanalizy. (I Perseusz opowiada, jak) ukryte skały, śmiało mijając swój straszny, trzaskający las, zbliżyły się do domu Gorgony; jak wszędzie widział na równinie i na drogach - podobizny ludzi i zwierząt, tych samych, które zamieniły się w krzemień, gdy tylko ujrzały Meduzę; Jak jednak w tarczy na jego lewej ręce, odbitej w miedzi, on po raz pierwszy zobaczył przerażający obraz Meduzy; ciężki, jakby korzystając ze snu, zarówno ona, jak i żmije pochłonęły go i oderwały jej głowę od szyi; a także - podobnie jak szybkoskrzydły Pegaz i jego brat zrodzili się z krwi przelanej przez jego matkę (Owidiusz. „Metamorfozy”, IV, 775-790). Obraz odnaleziony w lustrze jednoczy w swej wyobcowaniu całą przerażającą różnorodność wewnętrznych przedmiotów i elementów. Wpatrując się w odbicie, oczekujemy ulgi w postaci zakończonego gestalt, imago, obrazu siebie. Ulga przychodzi z integralności, ograniczeń i symetrii idealnego „ja”, powstrzymując fragmentację, nieograniczoność i asymetryczny układ obrazów i intencji kryjących się w środku. Jako inny, jako jeden z nich, wyalienowane ja jawi się podmiotowi pozbawionemu prawa do autentyczności, finalności i tożsamości. Inny dorosły wskaże swoje odbicie i powie: „To ty”. Powtórzę: „To ja”. To jestem ja, jak widzi go ktoś inny. "Spójrz na siebie!" imperatyw Innego wskaże mi strefę mojego wstydu, winy i odpowiedzialności. Ten obraz będzie oceniany i oceniany i to właśnie ten obraz będzie miał znaczenie społeczne. Jaźń w lustrze zostanie pokryta chwałą i niesławą, będzie pasować do rachunku, będzie nosić blizny i medale, będzie pokryta słowami i symbolami oznaczającymi jej wartość w wymianie symbolicznej. To właśnie jego będę chciała zniszczyć rozbijając lustro, i to jego będę kochać i z którego będę dumna. Spacerując po domu towarowym, podchodząc do lustrzanych witryn, przebieram się i przymierzam biżuterię. Żyję w odbiciu. W refleksji porównuje się Jaźń. Jeżdżę samochodem (tej samej marki i modelu). Mam na sobie nową sukienkę (z tej samej kolekcji). Jaźń odbija się w kimś innym. Ja jest wyobcowane z podmiotu i właściwie dla niego ekscentryczne. To nie cogito ergo sum, nie moja własna myśl, ale rozpoznanie Innego, mnie-jako-innego, wyznacza moje jedyne pewne istnienie i mój sens. Mogę myśleć o sobie, co chcę, ale tylko ja-jako-inny mogę mniej lub bardziej wiarygodnie myśleć o sobie i tylko ktoś inny może tę myśl potwierdzić. Znaczenie tego odkrycia Lacana jest kolosalne. Prawie jak rewolucja Kopernika. To nie ja uważa się obecnie za centrum mentalnego wszechświata, ale Innego postrzega się jako centrum, wydzierając „ja” z podmiotu, alienując podmiot do idealnej struktury obrazu „ja”. , w przeciwieństwie do podmiotu, jest wypełniony znaczeniem i znaczeniem. Choć podmiot okazuje się pustym miejscem, miejscem zagubienia, dziurą po pączku, Jaźń. Ta niezbędna przedmowa powinna przygotować zainteresowanego czytelnika na perspektywę, jaka otwiera się przed praktyką psychoanalityczną ze świadomości tej rewolucji. Zjawiska identyfikacji z bohaterami filmowymi są powszechnie znane. Obraz na ekranie pochodzi z tej samej strony, co odbicie lustrzane. Widz faktycznie wczuwa się w spektakl i uczestniczy w nim. Widzowie widzą siebie pokonujących Gorgonę Meduzę, obserwując na ekranie poczynania bohatera, a także walczącego z nią Perseusza w odbiciu jego tarczy. Gdyby nie ta tarcza, Perseusz zamieniłby się w kamień, tak jak widzowie uciekliby przed nadjeżdżającym pociągiem, gdyby nie wiedzieli, że to tylko ekran. Ponieważ obraz Ja i obraz innego znajdują się w tym samym lustrze, całkowicie się zastępują, przesuwają w stosunku do swojego znaczonego (podmiotu). To Inne Ja pokonuje wrogów, to Inne Ja używa pasty do zębów i doświadcza szczęścia w życiu rodzinnym, to Inne Ja potępia terroryzm i na ekranie telewizora walczy z globalnym ociepleniem. Ten sam mechanizm leży u podstaw identyfikacji z agresorem (rodzicami) i niemal wymuszonego dzielenia się z nim swoimi pragnieniami. Ale ten sam mechanizm może stać się także wsparciem dla praktyki psychoanalitycznej. Zadanie psychoanalityka, od.