PANDORA, Jej imię oznacza „obdarowana przez wszystkich”. Prometeusz podarował ludziom ogień pomimo zakazu Zeusa i postanowił go ukarać. Poprosił Hefajstosa, aby stworzył kobietę idealną ze wszystkimi możliwymi darami. Hefajstos spełnił prośbę Zeusa, a wszyscy bogowie obdarzyli ją różnymi talentami. Pandora niezwykle dobrze grała na instrumentach muzycznych, a Hermes dopełnił dzieła, obdarzając ją niesamowitą elokwencją. Pandora ukazała się braciom Prometeuszowi i Epimeteuszowi. Prometeusz natychmiast podejrzewał, że coś jest nie tak, gdy zobaczył kobietę zbyt idealną, aby mogła być prawdziwa. Ale Epimeteusz natychmiast się zakochał i wziął ją za żonę. Zeus dał parze trumnę. „Weź to pudełko i trzymaj je w bezpiecznym miejscu, ale ostrzegam, nie otwieraj go w żadnych okolicznościach” – powiedział. Epimeteusz, zaślepiony miłością do Pandory, zapomniał o przestrodze Prometeusza – nigdy nie przyjmuj prezentów od bogów. Skrzynię otrzymaną od Zeusa ukrył w swoim domu. Pandora była szczęśliwa ze swoim mężem. Świat wydawał się magicznym miejscem. Nikt nie zachorował ani się nie zestarzał. Nikt nie był zły. Ale Pandora wciąż zastanawiała się, co może znajdować się w tajemniczej trumnie. – Zobaczymy, co tam jest – błagała Epimeteusza, wykorzystując cały swój urok. „Nie, ponieważ Zeus zabronił nam je otwierać” – odpowiedział jej mąż. Pandora codziennie błagała Epimeteusza, aby otworzył trumnę, ale ten odmówił. Pewnego ranka Pandora wykorzystała fakt, że jej męża nie ma w domu i wśliznęła się do pokoju, w którym ukryty był prezent Zeusa. Otworzyła skrzynię i powoli otworzyła wieko. Zanim jednak zdążyła zajrzeć do środka, rozległ się stamtąd straszny krzyk, przeciągły jęk, pełen bólu. Pandora cofnęła się ze strachu. Z trumny wydobywają się kłopoty i nieszczęścia - nienawiść i zazdrość, okrucieństwo i gniew, głód i bieda, ból i choroba, starość i śmierć. Pandora próbowała zamknąć pokrywę, ale było już za późno: ludzkość już dopadła kłopoty. Jednak na samym dnie pustej trumny znajdowało się coś jeszcze. Jakiś drobiazg w samym kącie. To była Nadieżda. I chociaż ludzie musieli poznać smutek, nadzieja zawsze z nimi pozostaje, jest ona gdzieś przez nas ukryta, w najbardziej zakurzonym zakątku naszego gorączkowego życia i dlatego tak bardzo jesteśmy skłonni zapomnieć o jej istnieniu.