Bez czego niemożliwy jest silny, zdrowy związek? Większość klientów zgłaszających się do mnie z problemami w relacjach partnerskich (rodzinnych, miłosnych, przyjaźni) spotyka się z faktem, że ich partner z jakiegoś powodu nie chce rozmawiać na tematy związane z uczuciami, jakością interakcji i satysfakcją z tych relacji. Jednocześnie każde z nich jest gotowe poskarżyć się osobom trzecim – przyjaciołom, rodzicom, psychologom i szukać wsparcia nawet u nieznajomych. Okazuje się to paradoksem: zamiast kierować swoje emocje do kogoś, z kim są bezpośrednio związani, a kto może mieć wpływ na sytuację, ludzie wolą szukać ulgi od niezadowolenia w niewłaściwym miejscu. Powodem takiego zachowania jest najczęściej strach. Strach związany z traumatycznym przeżyciem z dzieciństwa, kiedy nie można było otwarcie wyrażać swoich potrzeb i liczyć na ich zaspokojenie, gdyż towarzyszyła temu czynna lub bierna agresja ze strony rodzica – krzyki, oskarżenia, dewaluacja, groźba utraty kontaktu, a nawet przemoc fizyczna. Coś w stylu „Nie mam czasu się z tobą bawić, już pracuję od kilku dni, żebyś miał wszystko” lub „Po co wydawać pieniądze na lody - idź do domu i zjedz barszcz”. Jakie inne buty? Jeszcze nie zużyliście rolek😂😂😂Jako dorośli, kiedy spotykamy się z naszym niezadowoleniem, staramy się to ukryć, udając, że wszystko jest w porządku. Bo z przyzwyczajenia czekamy na odmowę, czekamy na spotkanie z uczuciami trudnymi do zniesienia – urazą, bezradnością, strachem w obliczu silniejszego rodzica, na którym nam zależy. Kultywujemy przeciwzależność na wszelkie możliwe sposoby - Nic nie potrzebuję, jestem sam. Samotnie, nawet jeśli nie możesz tego zrobić sam, sam, gdy musisz podjąć dodatkowy wysiłek, wydawaj wszystkie swoje zasoby. Pojawia się logiczne pytanie: po co więc potrzebujesz związku, w którym osoba jest całkowicie zdana na siebie własny? W tym przypadku pytam - dlaczego się ożeniłeś? Lub - co dają Ci Twoi przyjaciele/partnerzy, czego od nich oczekujesz? Najczęstszą odpowiedzią jest to, że nic nie dają. Nie jest to do końca prawdą. Po prostu moi klienci zazwyczaj nie wiedzą, jak przyjąć to, co im dano, a tym bardziej o to poprosić. Albo wybierają kogoś, kto w zasadzie nie może dawać. Bezpieczniej jest nie być potrzebującym. Bezpiecznie jest nie być słabym. Nie bądź bezbronny. A Twój partner widzi w pobliżu supermana, który nie potrzebuje pomocy, jednocześnie pozbawiając go prawa do wsparcia lub wręcz przeciwnie, całkowicie siedząc na karku. Deklarowanie uczuć i potrzeb oznacza bycie otwartym, bycie prawdziwym, bycie sobą. Bądź bezbronny. To wymaga odwagi. Jest to jednak konieczne, aby zbudować zaufanie. Kiedy możesz się odwrócić i nie czekać na cios. Pokaż swoje prawdziwe oblicze i nie spodziewaj się w zamian wyśmiewania lub rozczarowania. To jest ryzyko. Ale to jedyny sposób, aby sprawdzić wiarygodność partnera, jego zdolność do prawdziwego bycia, prawdziwej akceptacji. Jeśli twój partner nie jest radykalnym psychopatycznym radykałem, twoja wrażliwość pomoże mu pokazać ci swoje słabości i zdjąć lśniącą zbroję. Kiedy jest zaufanie, nie ma przed kim się bronić. Jesteście razem, bo się kochacie i doceniacie, a nie po to, żeby się torturować i zabijać. Jesteście partnerami, a nie wrogami…