Od autora: Artykuł o dzieciństwie, dzieciach i marzeniach. A czy konieczne jest trzymanie dziecka w sobie? A jeśli jest to konieczne, to jakim kosztem. Na podstawie materiałów z autorskiego bloga Swietłany Oskolkowej „Twój psycholog”. Chłopiec obudził się z nadzieją, że wszystko, co znajome, wróciło. Ciepło paleniska, głos mamy, krzątanina młodszego brata pod ręką, zapach dymu, pyszne jedzenie i beztroska. Zabawne zabawy, pływanie w rzece, śmiech i przeciągłe pieśni kobiet, możliwość niezauważenia kradzieży dodatkowego kawałka, radosne oczekiwanie na ojca z łupami. Ale mylił się. Była tylko ciemność, samotność, chłód, wilgoć i niebezpieczeństwo. Nie pamiętał, ile dni tu był, kiedy ostatni raz zobaczył światło słoneczne, rozmawiał ze zwykłym człowiekiem i nie zamarzł. Co tam jest! Chłopiec prawie zapomniał, kiedy ostatni raz normalnie jadł i nie trząsł się ze strachu. Został schwytany tego nieszczęsnego wieczoru, tuż przed pójściem spać. Założyli mi opaskę na oczy i wyprowadzili mnie z domu. Od rodziny, przyjaciół, komfortu, sytości i zwykłego dziecięcego szczęścia. Nieznani ludzie. Wrzucili nas do ciemnej i wilgotnej jaskini. Zakazano im rozmawiać i wychodzić na zewnątrz. Raz dziennie przy wejściu pojawia się woda, przynoszona przez jednego z „tych”. Chłopiec czasami łapie węże i owady. Prawdopodobnie istnieje możliwość ucieczki. Najważniejsze jest, aby przecisnąć się przez blokadę kamieni i dopiero wtedy będzie w stanie określić, w którym kierunku należy. Ale co wtedy? Nie możesz tak po prostu wrócić. Kategorycznie. Szkoda. Musi wytrzymać. Chce wytrzymać. Po prostu nie wiedział, że to będzie takie trudne. Nie zdawał sobie sprawy, jak straszne będzie czekanie na straszny test. Poczekaj na moment, kiedy cię zabiją. Oczywiście nie miał wątpliwości, że przejście nastąpi. Widziałem to wiele razy. Przygotowywałem się. Miałem nadzieję. Ale wszystko zaczęło się zbyt szybko. O bogowie, bogowie, dlaczego jesteście tacy okrutni! Czy naprawdę trzeba poświęcić dziecko, aby zamienić je na dorosłego myśliwego płci męskiej? Dlaczego nie może zdobyć imienia w inny sposób i dopiero po dwóch długich i bolesnych tygodniach został wyciągnięty z ciemnej ciemności? Całkowicie wyczerpany, nie mogący się oprzeć, niemal oszołomiony grozą oczekiwania. Kilkukrotnie przejechał ostrym nożem po jego głowie i szyi. Polewali go krwią zdechłej świni. Wszystko! Dziecko nie żyje. Zmusili mnie do przeskoczenia przez specjalnie rozpalone ognisko. Dali mi do wypicia odurzający wywar, który lekko uśmierza ból, ale nie pozbawia przytomności. Po czym szaman wykonał bolesny tatuaż na twarzy, ramionach i klatce piersiowej. Rytuał inicjacyjny został zakończony. Dzieciństwo się skończyło. Dziecko zostało oddzielone od matki i musi teraz być niezależne. Chłopiec stał się dorosłym mężczyzną i może rozpocząć naukę. Otrzymał od szamana imię i broń. Nocuje w męskiej części domu lub nawet mieszka osobno. Idź na polowanie i chroń plemię. Ponadto po inicjacji może mieć stosunki seksualne. Za kilka lat wybierze pannę młodą i założy rodzinę. Nie wiadomo, czy będzie szczęśliwy, czy nie, ale zdarza się, że dziecko nie wytrzymuje próby. Ucieka przed czasem, odmawia poddania się rytuałowi, nie znosi bólu, głodu, zimna i samotności. Wraca do matki i przez kolejny rok przygotowuje się do rytuału dorastania. Jeśli coś pójdzie nie tak po raz drugi, chłopiec na zawsze pozostanie w świecie dzieciństwa. Najniższy szczebel hierarchicznej drabiny plemienia. Nigdy nie będzie miał prawdziwego imienia. Staje się czymś w rodzaju niewolnika domowego, żyjącego w żeńskiej połowie i podporządkowanego najstarszej kobiecie w klanie. Każdy może go obrazić lub ukarać bez wyraźnego powodu. Nie ma prawa posiadać majątku, dotykać broni, wchodzić w związki intymne ani zawierać małżeństw. Żywi się nawet osobno, resztkami po starcach i dzieciach. To sytuacja nie do pozazdroszczenia, dlatego musisz przejść przez trudne próby. Nieważne, jak bolesne były. Och, to nie jest dokumentalna reprezentacja wydarzeń. To rekonstrukcja artystyczna. Każde plemię miało swój własny rytuał inicjacyjny. Co więcej, uznawano je za święte i nigdy nie ujawniano ich szczegółowo. Do pozorowanego morderstwa mogło dojść przed uwięzieniem. Nie wszyscy zostali zupełnie sami. SilnieCałkowity czas trwania był zróżnicowany (od kilku dni do roku). Ale niuanse rytualne nie wpłynęły na prawdziwe znaczenie tego, co się działo. Dziecko mogło stać się dorosłym dopiero po przejściu specjalnej, czasem dość okrutnej, próby. Udowodniwszy wszystkim (a przede wszystkim sobie), że jest gotowy porzucić dzieciństwo. Logicznie rzecz biorąc, sakrament został podzielony na trzy części. Oddzielenie od matki – separacja. Bycie na krawędzi światów przez jakiś czas i rytualna śmierć państwa „dziecięcego”. I wreszcie następuje etap włączenia „nawróconego” w dorosłość lub reagregację. Rytuał odbył się dość wcześnie. Najczęściej w wieku 11-12 lat, ale czasami w wieku 6 lat. Nie zbiegało się to z pierwszym polowaniem, utratą dziewictwa i rozpoczęciem treningu. Chłopiec czy dziewczynka mogli to wszystko zrobić dopiero po inicjacji, po otrzymaniu dorosłego imienia i statusu społecznego pełnoprawnego członka klanu, myślę, że dla wielu z Was będzie to wyglądało na straszne barbarzyństwo! Co więcej, takie porządki były rzeczywiście szeroko rozpowszechnione w archaicznych, prymitywnych czasach. I zachowały się w nienaruszonym stanie tylko na chronionych obszarach Ziemi wśród prymitywnych plemion. Cywilizowany świat już dawno zatracił praktykę „zabijania” dzieciństwa młodszego pokolenia. Proces przejścia od dziecka do dorosłego we współczesnym społeczeństwie jest tak rozciągnięty i niejasny, że pojawiają się wątpliwości, czy w ogóle istnieje. Na przykład w Rosji dzieci rozpoczynają naukę w szkole w wieku 7 lat, paszport otrzymują w wieku 14 lat. Od 14 roku życia grozi im odpowiedzialność karna, mogą znaleźć pracę, otworzyć konto w banku. Jednocześnie jednak nastolatki mają obowiązek przebywać pod opieką do ukończenia 16. roku życia. Stosunki seksualne i zawieranie małżeństw są dla nas legalne od 16 roku życia. I dopiero w wieku 18 lat młodzi ludzie zostają powołani do wojska. Następnie otrzymują oficjalne pozwolenie na odbiór broni palnej. Gdzie więc ten cywilizowany próg dorosłości? W wieku 7, 14, 16 czy 18 lat? A może o 21? A może rzeczywiście już go nie ma? W naszym kraju bardzo modne jest rozpieszczanie i pielęgnowanie dziecinności, przy jednoczesnym tłumieniu odpowiedzialności i niezależności. Cóż, mamy teraz kult dzieciństwa. Wygląda na to, że w krajach rozwiniętych ludzie nie wyrosną z pieluch aż do śmierci. Zatem Ty, mój drogi czytelniku, spróbuj już teraz szczerze odpowiedzieć na to pytanie. Czy jesteś już dorosły, czy nadal jesteś dzieckiem? Nie, naprawdę, ciągle w to wątpimy. Jesteśmy zdezorientowani, ponieważ nie doświadczyliśmy procesu przejścia. Marzymy o powrocie do dzieciństwa i zrzuceniu ciężaru odpowiedzialności. Nasze wewnętrzne „niezabite” dziecko często się buntuje, marudzi, narzeka na życie i nie chce być sama. Kto chce umrzeć z własnej woli? A społeczeństwo nie jest gotowe, aby zobaczyć w nas dorosłych. Potrzebuje niewolników. Dzieci są bardziej strachliwe, podatne na kontrolę i zależne od opinii z zewnątrz. Oczywiście istnieją wśród nas podstawy prymitywnego rytuału inicjacyjnego. Są to różnego rodzaju konkursy, konkursy, testy i egzaminy. W związku z tym wszystkie instytucje edukacyjne są świątynią dorastania. Nauczyciele i trenerzy są jak pomocnicy czarownika i szamana. Ale po przejściu kolejnej serii testów nie zaczynamy być uważani za całkowicie dorosłych. Tylko połowa. Albo trzeci. Albo nawet jedną dziesiątą. Wszystko zależy od liczby ukończonych klas, techników i uczelni. A także otrzymane stopnie naukowe, kategorie i stopnie. Tak tak tak! To wszystko przypomina tupanie w tych samych drzwiach. Wydaje się, że skaczemy z dzieciństwa do dorosłości i z powrotem. Tak naprawdę, zostajemy w miejscu! Chcemy dorosnąć i ciągle się temu stawiamy. Każdy w różnym stopniu. Niektórzy ludzie uzależniają się od chodzenia tu i tam! Te wątpliwości odbijają się w naszych snach. Dziś artykuł o snach. Długo obiecywany post o marzeniu o egzaminie szkolnym. Osobiście często „odkrywałam” siebie siedzącego przed nieznaną mi publicznością, w otoczeniu byłych kolegów z klasy lub innych uczniów. Co więcej, oni pozostali w swoich obrazach z dzieciństwa, a ja pozostałem w swoim prawdziwym wieku. Po szybkiej ankiecie dowiaduję się, że zdaję egzamin. Najczęściej na matematyce. I musi to przejść, chociaż ani spać, ani?