Jakie modele wychowania dzieci istnieją dzisiaj? Dziś jest mnóstwo informacji, książek, kursów na temat wychowywania dzieci. Szczerze mówiąc, można się zagubić w tej ilości informacji. Ale dzisiaj mogę zauważyć, że wielu rodziców ma obsesję na punkcie wychowywania swoich dzieci. Problemem nie jest już brak opieki nad dziećmi, jak to miało miejsce dawniej, ale wręcz przeciwnie, nadmierna opieka. Wszyscy zapomnieli, że edukacja to po prostu ludzkie podejście do dziecka. To nie jest zbiór zasad i wytycznych, jeśli się nad tym zastanowić, kiedy rodzice są pytani, jakie dziecko chcesz wychować? Najczęściej odpowiedzą: odnoszący sukcesy, mądry, bogaty, utalentowany i najlepszy we wszystkim. I niewielu rodziców odpowie, że chcę wychować osobę, która sama zdecyduje, kim zostanie w swoim życiu, sama zrozumie, czego chce! , był pewny siebie i szczęśliwy, tak jak lubi. Moim zdaniem rodzic w wychowaniu dziecka powinien być dla niego „przewodnikiem”. Ci przewodnicy, którzy na przykład pracują w górach, którzy znają teren, wszystkie ścieżki i ścieżki, którzy wiedzą o niebezpieczeństwach. Oznacza to, że rodzic musi stać się osobą, która będzie chodzić obok swojego dziecka i w razie potrzeby mu pomóc, wesprzeć, porozmawiać o niebezpieczeństwach, a nawet znaleźć nową drogę i wspólnie ją eksplorować. Ale dziecko musi wybrać drogę, którą będzie podążać. Przyjrzyjmy się, jakie są główne modele wychowania pomiędzy rodzicami i dziećmi. Model nadopiekuńczy. Hasło tego modelu wychowania: Zrobię dla Ciebie wszystko, bo Cię kocham (tutaj „Kocham”. ty”)” oznacza „bo sam sobie nie poradzisz”). Interakcja członków rodziny wyraża się tutaj w tym, że dorośli starają się jak najbardziej ułatwić dzieciom życie, zmniejszyć trudności, nawet do tego stopnia, że ​​sami rodzice robią to, co dzieci powinny robić. Rodzice okazują dziecku stałą gotowość do pomocy i interweniowania przy najmniejszej trudności. Rodzice okazują nadmierne zainteresowanie tematami: zdrowie, odżywianie, wygląd, nauka, sport, socjalizacja Rodzice w takiej rodzinie okazują dziecku czułość, czułość, ochronę i miłość. Rodzice są w pełni zaangażowani w życie dziecka, stale szukając w nim ewentualnych problemów i trudności, które należy wyeliminować. Rodzice zajmują pozycję psychologiczną „pozycję wyższości”, a dzieci zajmują pozycję „zależności”. Jak można się domyślić, rodzice nie zachęcają dziecka do przejmowania inicjatywy. Sekrety powodują wyrzuty i niezadowolenie ze strony rodziców. Główną zasadą tej rodziny jest to, że jedyne, czego wymaga się od dziecka, to robić to, co mówią, i nie stawiać oporu. Gdy dziecko łamie przyjęte zasady, tacy rodzice nie są w stanie go ukarać, jest ono postrzegane jako obiekt inwestycji – jego sukces lub porażka definiuje rodzica jako dobrego lub złego. Badania wykazały, że dzieci i młodzież często nazywane są „problematycznymi”. ”, wychowują się w zbyt troskliwych rodzinach. Dowiedzmy się, dlaczego tak się dzieje? Bo dziecko nie może odpowiadać za swoje czyny (w końcu wszelkie problemy rozwiązują rodzice) i dlatego każda nawet niewielka trudność go dezorientuje. A gdy nadejdzie moment, że potrzeby i pragnienia nie zostaną zaspokojone, dziecko popada we frustrację i staje się agresywne. W większości przypadków dzieci w takiej rodzinie nie chcą stawiać rodzicom oporu i dać im całkowitej kontroli nad swoim życiem. Trudno jest im wydostać się z takiej „złotej klatki”, gdyż często pojawia się poczucie własnej bezradności i poczucia obowiązku wobec rodziców w ważnym dla dziecka okresie – kształtowaniu osobowości i samooceny. determinacja, nadmierna troska i miłość (tak, miłość też powinna mieć granice) zakłócają kształtowanie się autonomii i poczucia niezależności, które są podstawą integralności człowieka. W rezultacie takie dzieci są pozbawione „wolnej woli”, czyli możliwości dokonywania wyborów i brania na siebie odpowiedzialnościodpowiedzialność za swoje czyny (a jak wiadomo, nikt nie może uniknąć odpowiedzialności w swoim życiu). Model demokratyczny Hasło tego modelu edukacji: „W naszej rodzinie powinien zawsze panować pokój, bo pomaga nam ten model rodziny”. różni się tym, że brakuje mu hierarchii w rodzinie. Compliance jest rozwiązaniem problemów, które pojawiają się w takiej rodzinie, ale jest to jedynie próba rozwiązania, która nie eliminuje problemu, a jedynie odsuwa go na później. Dziecko w takiej rodzinie jest często obarczone zbyt dużą odpowiedzialnością jego życie (i, jak rozumiesz, w niektórych trudnych sytuacjach życiowych dziecko nie jest w stanie rozwiązać wielu „problemów dorosłych”, ponieważ nie rozwinęło jeszcze umiejętności i podstaw, które pozwolą mu określić swoje zachowanie na własną korzyść) Rodzice starają się zdobyć autorytet w swojej relacji z dzieckiem, odgrywając rolę wspólnika i przyjaciela, a nie autorytatywnych mentorów, gdy rodzice próbują narzucić zasady zachowania swojemu dziecku, a jeśli zasada ta nie jest przestrzegana – rodzicom zaproponuj inny, który jest przyjęty słowami, ale nie jest przestrzegany w praktyce i tak dalej w kółko. Oznacza to, że w zasadzie nie ma żadnych zasad. Rodzice wolą kapitulować, jeśli zadanie edukacyjne powoduje napięcie i opór ze strony dziecka. Ale w takiej rodzinie nie ma ideału: dziecko może nabrać złych nawyków, pozwala sobie na to zachowywać się źle. Rozumiemy dlaczego i tutaj, co... Czy nie jest to słuszne? Dzieci w takiej rodzinie mogą zachowywać się niewłaściwie, bo w trudnych chwilach nie można polegać na rodzicu, on zawsze się poddaje, bo powinien być „pokój”. i harmonii” w rodzinie. Dziecko zaczyna patrzeć z boku (przyjaciół, firm) na tych silnych i nieustraszonych bohaterów, którzy będą dla nich wzorami do naśladowania. Często dziecko wierzy, że ma doskonałe relacje z rodzicami, ale dzieje się tak, dopóki w jego życiu nie pojawią się trudności i problemy. W tak ważnych dla dziecka momentach rodzice nie mogą udzielić mu wsparcia i pomocy, zaczynają się spory, które prowadzą do nieporozumień i konfliktów. A jak pamiętacie, w rodzinie powinien panować pokój i harmonia, aby dziecko zostało samo ze swoimi trudnościami. Model poświęcenia Hasło tego modelu rodzicielstwa brzmi: „Życie jest ciągłym łańcuchem obowiązków, a poświęcenie jest jego głównym składnikiem”. W takiej rodzinie główną ideą jest to, że obowiązkiem rodzicielskim jest poświęcenie się. Największą przyjemnością jest zaspokajanie potrzeb dzieci, krewnych, małżonków, przyjaciół, ale nie własnych potrzeb. Często komunikacja w takiej rodzinie koncentruje się wokół tematu zaspokajania interesów innych, tematów cierpienia, niewdzięczności innych, chorób i wszystko, co nie jest zbyt pozytywne, pojawia się. Trzeba poświęcić się dla dobra innych i robić to, co podoba się innym, aby cieszyć się ich radością lub po prostu czuć się docenionym. Relacja z dzieckiem często opiera się na altruizmie, to znaczy rodzice poświęcają coś bez pytania dziecka i czy ich poświęcenie nie jest doceniane, złoszczą się, oskarżają swoje dzieci o niewdzięczność lub w ogóle z dzieckiem nie rozmawiają. Rodzice oczekują, że ich dzieci wynagrodzą ich za wszystko, co dla nich zrobią, swoimi sukcesami lub osiągnięciem czegoś, co rodzice sami nie mieli możliwości osiągnięcia. Rodzice wyznający ten model często narzekają na swoje życie, ale nie podejmują żadnych praktycznych kroków, aby je poprawić. Prawie całą swoją energię poświęcają na zaspokajanie potrzeb rodziny. Zastanówmy się, co tu jest nie tak. Dziecko dostaje w tej rodzinie prawie wszystko, czego chce, jego potrzeby są zaspokajane, kupuje się mu drogie telefony, ubrania, nawet samochód. jeśli to wszystko kosztuje, wielkie wyrzeczenia rodziców. Mimo to takie dziecko nie okazuje radości ani zachwytu. Wydaje się, że mało ceni to całe dobro, a ponadto dziecko zaczyna nienawidzić tego modelu zachowania w swojej rodzinie. Czasami zaczyna odrzucać rodziców lub okazywać wobec nich agresję. Dlaczego, skoro atmosfera w takiej rodzinie jest smutna, pełna niepokoju i zmartwień?przez co dziecko będzie miało tendencję do unikania przebywania w domu i szukania schronienia w innych miejscach. Takie dzieci nie są przyzwyczajone do niespełniania swoich pragnień i nie radzą sobie same. Takie dzieci chcą wcześnie uciec z takiego „opresyjnego domu”, ale często nie mają jeszcze dość sił, aby samodzielnie wejść do społeczeństwa. Model niestałości Hasło tego modelu wychowania brzmi: „Na pierwszym miejscu są wątpliwości . Nic nie jest gwarantowane. W życiu nie ma żadnych wskazówek.” Ten model relacji rodzinnych jest dość powszechny. Ponieważ w stale rozwijającym się społeczeństwie próbowanie czegoś nowego jest całkiem naturalne. Ale to również prowadzi do zamieszania i utraty zaufania do swoich działań i myśli. W takiej rodzinie rodzice przechodzą od pozycji twardych do miękkich, od pozycji wspierających do krytyki w stosunku do swojego dziecka w innej sytuacji dziecko w takim środowisku często wysyła sprzeczne sygnały do ​​rodziców: jest albo posłuszne, albo zbuntowane. W takiej rodzinie zwykle, gdy pojawia się jakiś problem, wybiera się rozwiązanie tego problemu, ale tak się nie dzieje obserwowane przez długi czas, co sprawia, że ​​wszelkie próby rozwiązania problemu są nieskuteczne, ponieważ rodzice za bardzo spieszą się z rezultatem lub ciągle wątpią w słuszność swojej decyzji. Zastanówmy się, co jest nie tak z tym modelem. Dziecko zaczyna odmawiać rodzicom jakichkolwiek poleceń. Rodzice zaczynają albo racjonalnie próbować wpływać na zachowanie dziecka, albo stosować surowe podejście do ograniczeń i kar. W rezultacie rodzice boją się szantażu ze strony dziecka, poddają się i dziecko ponownie przejmuje władzę w swoje ręce. Dlaczego? Ponieważ powstaje błędne koło nieskutecznych prób wyjścia z problematycznej sytuacji, które pojawiają się raz po raz. Przecież model tego typu relacji jest taki, że wszystko zawsze podlega ciągłej rewizji, nic nie jest trwałe, nie ma ustalonych zasad. Takie rodziny są jak te, które zagubiły się w lesie i żeby się wydostać, uciekają najpierw idą w jednym kierunku, potem ogarnięci wątpliwościami idą w innym kierunku i w rezultacie zostają całkowicie zagubieni. Model delegowania Hasło tego modelu wychowania brzmi: „Jesteśmy jedną wielką rodziną i tak musi pozostać. ” Taka rodzina powstaje w następujący sposób: młoda para nie rozwija się samodzielnie, osobno, ale wchodzi w istniejącą już strukturę relacji rodzinnych - w rodzinę rodzicielską jednego z małżonków. Takie rodziny mogą mieszkać pod jednym dachem lub osobno , ale codzienną wymianę informacji z rodzicami na temat ich życia (co robić, co robić). Wszystko ustalane jest wspólnie z rodzicami. W takiej rodzinie można powiedzieć, że nowa osoba jest niejako „adoptowana” przez rodziców współmałżonka. W takich rodzinach panuje zasada, że ​​wszystko pozostaje takie samo: atmosfera, hierarchia, zwyczaje, tradycje. Rodzice w takiej rodzinie sami są dziećmi, dlatego często do wychowywania wnuków naciąga się dziadków. Dzieci z tym modelem wychowania mają wiele nieporozumień, bo nie jest jasne, komu należy się podporządkować, bo takie dziecko tak naprawdę ma czworo rodziców. Często zdarza się, że to, co jest krytykowane/zakazane przez rodziców, znajduje wsparcie i aprobatę dziadków. Dziecko często sprytnie znajduje sposób na osiągnięcie tego, czego potrzebuje i kogoś, kto jest gotowy skorygować jego trudności. Ktoś, tak, zgodzi się pomóc. W takich rodzinach rzadko zdarza się, aby ktokolwiek mógł zdecydowanie przejąć rolę przewodnika dla dziecka. Ponieważ dziadkowie nie uważają za swój obowiązek jasnego definiowania wymagań i osiągania ich spełnienia, uważają, że jest to zadanie rodziców. Rodzice z kolei rzadko pełnią rolę twórców reguł dla swoich dzieci i nosicieli władzy. Zastanówmy się, co jest nie tak z takim modelem. Dziecko postrzega rodziców w takim modelu rodziny, jak starsi bracia i siostry autorytet. Dziadkowie są skutecznymi pośrednikami w otrzymywaniu ich „potrzeb”, pomocy materialnej lub moralnej. Takiemu dziecku brakuje przykładu rozwijania samodzielności, gdyż widzi to jako swoją.