Podstawy przetrwania młodszego pokolenia Doskonale zdaję sobie sprawę, że poruszam temat trudny do zrozumienia i trudny do zrozumienia. Jednak myśl o śmierci dość często pojawia się w głowie każdego człowieka. Każdy spotyka się z tym w wiadomościach i w życiu codziennym. I każdy ma zupełnie inną percepcję, a także sposób reagowania. Tak się składa, że ​​w moim życiu, jak i w większości moich prac, temat śmierci jest aktualizowany z pewną częstotliwością. W tym artykule nie będę mówił o śmierci jako o normalnym zjawisku, które pojawia się samoistnie, w starszym wieku i jest logicznym zakończeniem tego życia. Opowiem o śmierci jako o tragicznej niespodziance dla bliskich. O śmierci, która według wszelkich praw logiki nie powinna nastąpić w młodym i średnim wieku. Studiowałem przypadki tragiczne, zarówno po fakcie, jak i tak właśnie się stało z żywą osobą i zupełnie nieoczekiwaną śmiercią takiej osoby, zarówno dla mnie, jak i w ogóle dla moich bliskich. Dlatego moje przemyślenia w tej kwestii są dość optymistyczne, pomimo wagi tematu. Oznacza to, że dziś w pełni wpływamy na jutro zgodnie z zasadą przyczyny i skutku. Dziś rodzice zapomnieli, że pierwszym stopniem ważności w wychowaniu i rozwoju dziecka jest przetrwanie gatunku. Strach o życie wcale nie krzyżuje się z logicznym treningiem przetrwania. Nie chcę uogólniać rodziców na wszystkich, ponieważ wielu z nich jest oczywiście całkiem dobrych. Ale nie mogę zamknąć oczu na ogromny odsetek tych, którzy nie zdają sobie sprawy, że dziecko kiedyś zostanie bez nich i wcale nie będzie gotowe na to życie. Pierwszym i początkowym niebezpieczeństwem jest nadmierna miłość rodziców, pod którą kryje się osobisty egoizm. Rodzice przestają ufać swoim dzieciom i pielęgnują złudzenie, że „mama i tata zawsze pomogą i będą przy nich”. Zamiast uczyć jeszcze małe dziecko postępowania z np. niebezpiecznymi przedmiotami w domu, o wiele wygodniej jest usunąć wszystkie te przedmioty z dostępnych miejsc. Kiedy Twoje dziecko pozostaje bez opieki, uczysz się mu ufać. Pod warunkiem, że dużo się nauczyłeś. Niezwykle ważne jest oddzielenie słów „niebezpieczne” i „niemożliwe”! Niebezpieczne, ponieważ jest gorąco, bolesne, prąd, droga, wysoka i tak dalej. Ale nie możesz, bo to wazon mamy i mama będzie oburzona! Wszystko, co niebezpieczne, powinno wiedzieć dziecko. A najważniejsze jest wiedzieć, co z tym zrobić. Powstaje pytanie, w jakim wieku można tego wszystkiego uczyć. Mam niesamowity przykład z życia wzięty, który pozwala odpowiedzieć na to pytanie. Matka czterech chłopców. Najmłodszy ma 4 lata, starszy 6, 15, a dorosły 23 lata. Siedzimy w kuchni po urodzinach. A potem patrzę, jak czteroletnie dziecko pcha specjalny dwustopniowy stolik nocny, wspina się na niego i zaczyna zmywać naczynia. Przewracam oczami na mamę, a ona mówi absolutnie niesamowite zdanie: „Tak, teraz nie będzie się dobrze mył, ja go umyję, ale czuje się ważny i potrzebny, a za kolejne pół roku” Umyję się idealnie i nie będzie nawet pytań: dlaczego ja, albo nie chcę. Mam nadzieję, że ten przykład dobrze wyjaśnia granice wiekowe nauki dzieci. Jeśli masz trzyletnie dziecko, które nie potrafi się samodzielnie ubrać i nie posiada umiejętności samoopieki, to być może wychowujesz lalkę, którą lubisz się opiekować. Co więcej, kolejnym, nie mniej, a być może ważniejszym punktem tego, co jest ważne w przetrwaniu Twojego dziecka, jest umiejętność radzenia sobie z uczuciami, przede wszystkim własnymi, a co za tym idzie, uczuciami Twojego dziecka. To najtrudniejsza i najważniejsza rzecz, której muszą się nauczyć zarówno mama, jak i tata. Bezpośrednio w tym artykule omówię najbardziej intensywne i częste doświadczenie, a są to agresja, złość, wściekłość i inne odcienie tego, co wiele osób uważa za negatywny afekt. Agresja w społeczeństwie jest doświadczeniem o negatywnym zabarwieniu, a czasami przejawem. Ale nie zapominajmy, że to przede wszystkim energia. I jak jużkolor nie jest szczególnie ważny, ponieważ jeśli zostanie poprawnie wdrożony, zawsze uzyskasz pozytywny wynik. Na przykład matka jest zła i jeśli w dzieciństwie nauczono ją wykorzystywać tę złość, wówczas mieszkanie będzie idealnie czyste i być może wiele innych skutków prawidłowo skierowanej energii. Przypominam, że nie ma znaczenia jaka polaryzacja. Jeśli tata się złości i wie, jak skierować go we właściwym kierunku, praca na siłowni przynosi oczywiste korzyści, na przykład taki szalony trening lub jakakolwiek inna opcja prawidłowego wykorzystania energii taty. A teraz masz dziecko. W zależności od tego, jak rodzice radzą sobie z własnymi uczuciami, dziecko robi to samo. Tata jest zły, zareaguje swoimi uczuciami na mamę lub na zwierzęta, tworząc platformę do agresji przeciwko żywym istotom, twój chłopiec, a może nawet dziewczynka, zachowa się odpowiednio. Ale jeśli złość zostawi Cię dla własnego dziecka, możesz uzyskać kilka możliwych dróg rozwoju, na przykład agresja dziecka będzie skierowana na niego samego lub kumuluje się i pojawiają się problemy z pęcherzem, brak zainteresowania życiem i żywicielem innych przejawów. Dotyczy to osób młodszych. Agresja matki, a także nieumiejętność skierowania jej we właściwym kierunku, ma wiele konsekwencji w rozwoju dziecka. Ale dopóki Twoje dziecko nie osiągnie wieku dojrzewania, masz nad nim władzę. Ale gdy tylko dziecko wejdzie w obowiązkowy okres emocjonalnej i sensorycznej separacji od rodziców, na pierwszy plan wysuwają się wszystkie metody komunikacji ze światem, których uczyli rodzice. Jeszcze raz przypominam, że okres dojrzewania bardzo się zmienia, wiąże się z trudnymi relacjami w rodzinie i może rozpocząć się w wieku 8 lat. A więc zastanówmy się nad sytuacjami, w których rodzice nie uczyli pierwszej części – jest to przetrwanie ciała i niezrozumienie, że wszyscy składamy się z ciała, które jest bardzo bezbronne i należy o nie dbać, a także zrozumienie, że to dziecko jest odpowiedzialne za swoje czyny, a nie mama i tata. I druga część, gdy dziecko nie wie, jak kontrolować uczucia. Oto nasza nastolatka, która reaguje na każdą osobę, która pojawia się na jej drodze. Takie dziecko przepełnione jest poczuciem wszechmocy, gdyż w jego głowach mama i tata mogą rozwiązać wszystkie problemy. Ale w rzeczywistości takie dziecko ma silne poczucie nieadekwatności. Jeśli jego rodzice mają pieniądze, może kupić związek, ale sam nie może nic zrobić. Jeśli dziecko nie potrafi zapanować nad swoimi uczuciami, nie będzie w stanie przyznać się do tego, że jest słabe i bezradne na tym świecie. Teraz takie dziecko ma bardzo bolesne plamy, które są widoczne dla wielu. I nie daj Boże, ktoś wykorzystuje sytuację i naciska na przykład słowami: „Słaby”, „tak się nie da”, „tchórz, robiłem to setki razy” i tak dalej. Wszystkie trudności okresu dojrzewania widzimy każdego dnia i znamy z pierwszej ręki. Następnie dziecko wkracza w okres dojrzewania. W tym miejscu otrzymujemy mieszankę wybuchową. Nie jest faktem, że rodzice nauczyli się panować nad swoimi uczuciami, a wtedy ich oburzenie stało się jeszcze bardziej widoczne. Wybór pasji nie spełni oczekiwań, wybór zawodu najprawdopodobniej także, wtedy firma zależy od tego, jaki był okres młodzieńczy. Jeśli rodzice nie nauczyli się ufać swojemu dziecku od najmłodszych lat, to w wieku dorosłym nie można mówić o zaufaniu. Ale ten wiek jest niezwykle trudny i najbardziej niebezpieczny. Dziecko zyskuje takie możliwości jak dostęp do alkoholu, prawo do prowadzenia samochodu, swobodę poruszania się w przestrzeni i wiele innych korzyści płynących z dorosłości. Ale przypomnę, że dwa główne kryteria przeżycia, które zostały opisane powyżej, nie są wpisane w podkorę ani zaszczepione w dzieciństwie. Rezultatem jest dorosłe dziecko, a dziewczęta i chłopcy nadal nieco różnią się pod względem sposobu radzenia sobie z agresją. Ważne jest, aby mama lub tata nie kontrolowali swoich uczuć. Oto przybliżona lista do przemyślenia, bez określenia niebezpieczeństw, które czyhają na nieprzystosowane dzieci, niezależnie od tego, czy są duże, czy małe.