Kiedy jesteś początkującym psychologiem bardzo łatwo jest się pogubić, zagubić, nie zrozumieć co i dlaczego i jak, witaj strach, niepokój i frustracja. A nie jest to łatwe, szczególnie na pierwszym spotkaniu z klientem, bo inaczej bywają ciekawsze sytuacje, gdy jesteś już w trakcie pracy i jesteś bardziej doświadczony, ale wpadłeś w swój ból i jakoś musiałbyś wytrzymać do koniec sesji. Ale nie tylko w takich momentach potrzebna jest struktura, pomaga ona usystematyzować pracę, zebrać więcej danych, podejść do problemu w jednym kierunku, trzymać się zaleceń sesji. A kiedy jesteś klientem, to też jest przerażające i trudno nawiązać kontakt z nieznaną osobą, a jeśli jesteś też pierwszy. Gdy trafisz do psychologa, diabeł nie ma pojęcia, co się tutaj stanie i co trzeba zrobić, na czym się skupić i jak. Bardzo lubię wykorzystywać w swojej pracy model konsultacji N. Pezeshkiana. Strategia konsultacji w pięciu krokach: Inwentarz Obserwacji Zachęta sytuacyjna Werbalizacja Poszerzanie celów O psychoterapii pozytywnej można przeczytać szczegółowo i krótko w tym artykule, jest tam mowa o migrantach, terapia z tymi klientami dotyczy obecnie prawie każdego psychologa i osób, które znalazły się w takiej sytuacji mogą pomóc sobie trochę w znalezieniu wsparcia w tym, co się z nimi dzieje.https://samopoznanie.ru/articles/pyastistupenchataya_strategiya_samopomoschi_v_processe_transk/Ćwiczenie dotyczące 5-stopniowej strategii doradczej według N. Pezeshkiana. Konsultację podziel na mniej więcej następujące okresy czasu: Obserwacja 10-15 minut Inwentaryzacja 20-25 minut Zachęta sytuacyjna 3-5 minut Implementacja czasownika 3-5 minut Rozszerzanie celów 3-5 minut Po co dzielić czas? W ten sposób na pewno będziesz mieć wsparcie dla struktury + czas na każdy z etapów. Nie przeoczysz go i nie będziesz opóźniać niektórych momentów, tak samo delikatnie przesuwasz klienta do następnego, a dodatkowo gdy są granice i ramy, łatwiej jest zrozumieć, od czego zacząć, a także rozwinąć pewne umiejętności w pierwszym kilka prac: naucz się zadawać pytania, wytrzymuj ustawienie, pauzy lub wypełniaj je, jeśli to konieczne, postępuj zgodnie ze strategią terapii i konsultacji, obserwuj siebie i klienta. Sugeruję przestrzeganie następujących punktów: kolejność historii klienta, co, jak, kiedy, dlaczego właśnie to, a nie coś innego. Po drodze zadawaj sobie pytanie: „Co ta osoba siedząca przede mną próbuje mi teraz powiedzieć?” tempo mowy, pauzy i ich długość, uczucia podczas pauz. Z oddechem, kiedy marznie, w jaki sposób, jak oddycha równo czy płytko. Jak wygląda mimika twarzy, kiedy coś mówi i czy mimika odpowiada historii. Pozycja jest wymuszona, zrelaksowana lub występują pewne specjalne gesty. Co robi na początku sesji i w zasadzie w trakcie sesji, jak jest umiejscowiony w przestrzeni. Jak się z tym czujesz? Spis. Nadszedł czas, aby zakwestionować to, co dana osoba powiedziała. Pytania na temat opowiadania, jak i te, które kręciły się w Twojej głowie, być może nie związane z tematem, ale uważasz, że warto je zadać, ale najpierw spróbuj odpowiedzieć sobie na pytanie: dlaczego tak jest ważne, aby zapytać o to teraz? Zapytaj także klienta, czy jest coś, co uważa za ważne, a o to nie zapytałeś? Na początku formułowanie pytań może być trudne; wykonamy na nich następujące ćwiczenie. Zachęta sytuacyjna jest wyrazem pozytywnego nastawienia do tego, jak i w jaki sposób klient do tej pory radził sobie np. z obecną sytuacją, objawem itp. W rzeczywistości wzmocnienie sytuacyjne jest doskonałym narzędziem diagnostycznym. Jak człowiek odbiera to, co do niego mówisz, z akceptacją, troską, zrozumieniem i w dodatku nie w ciemnym świetle i kolorach, ale w tym, że tak wyszło, bo inaczej nie mogło się potoczyć? Obserwuj różne reakcje swoich klientów. Niektórzy będą się z tego śmiać, niektórzy będą płakać ze wzruszenia, jeszcze inni powiedzą co za bzdury itp. Werbalizacja. Są to hipotezy i założenia, które masz na temat przypadku ludzkiego. Niektóre pojawiają się natychmiast, inne w miarę rozwoju relacji