Wielu rodziców popełnia ten sam błąd. Przyprowadzając dziecko do psychologa, wydają mu polecenie: „Chcę, aby moje dziecko stało się takie, jakie było wcześniej!” „Uczyń moje dziecko osobą!” „Zmień moje dziecko!”, czego wielu rodziców całkowicie się boi psychologa, wierząc, że teraz na pewno postawi diagnozę. Do incydentów wciąż dochodzi nawet na spotkaniach rodziców z nauczycielami, kiedy rodzice niemal chronią swoje dziecko przed psychologiem, bojąc się, „że coś się stanie”. Znaczna część nie nauczyła się jeszcze dostrzegać różnicy między psychologiem, psychiatrą a psychoterapeutą to nie lekarstwo, to praca z ludzką Duszą, z uczuciami, z emocjami, ze zrozumieniem siebie, z intencjami osiągnięcia określonych celów w życiu, z ograniczającymi przekonaniami, które siedzą w głowie każdego człowieka. Zacznijmy od tego, że jest ich wiele ludzie wciąż mylą pojęcia „psycholog”, „psycholog kliniczny”, „psychoterapeuta”, „psychiatra”. Dwa ostatnie mają wyłącznie charakter medyczny. Są to osoby z wyższym wykształceniem medycznym, które pomagają przy zaburzeniach głębokich i psychicznych. Ponadto psychiatra pracuje z pacjentami z ciężkimi i często nieodwracalnymi zaburzeniami psychicznymi (schizofrenia, choroba afektywna dwubiegunowa, choroba urojeniowa, demencja itp.). Psychiatra jest często także psychoterapeutą. Choć psychoterapeuta jest odrębną specjalizacją, jest ona powiązana z psychiatrią. Psychoterapeuta leczy zaburzenia psychosomatyczne za pomocą leków i sesji hipnoterapii (bezsenność, depresja, zespół chronicznego zmęczenia, fobie itp.). Psycholog kliniczny pracuje z osobami, które mają określone zaburzenia (np. Wymioty psychogenne, apatia, hipochondria, koszmary senne itp.). ), ale nie może przepisywać leków. Psycholog (psycholog konsultujący) pracuje z wariantami normy. Pomaga osobom w trudnych, kryzysowych sytuacjach życiowych (rozwód, poczucie winy, konflikty, problemy z samooceną, niepewność, lęki, konflikty intrapersonalne itp. Niestety panuje tendencja, że ​​rodzice często błędnie rozumieją znaczenie procesu psychologicznego, a nawet wręcz całkowicie zdewaluować psychologa i jego pracę. Niebezpieczne sygnały od toksycznych rodziców do psychologa: „Płacę ci pieniądze, więc rób, co mówię”. „Popraw dziecko, nie mam czasu się nim opiekować!” „Czy powinnam rzucić pracę, żeby go wychowywać ?!” „Jesteś psychologiem... „Jednym z najbardziej niepokojących czynników jest to, że rodzice przerzucają swoją odpowiedzialność na psychologa. Ale tutaj należy zauważyć, że psycholog to czarodziej, a nie magik, ale specjalista, który ma wiedzę o osobowości człowieka, o jego specyficznych cechach, o potencjale człowieka. Wielu psychologów jest głęboko przekonanych, że nie da się pomóc dziecka, jeśli nie zostanie przeprowadzona wszechstronna praca psychologiczna rodziny we wszystkich kierunkach. Na przykład matka traktuje swojego nastoletniego syna, pewna, że ​​​​jej syn jest przegrany i nic w życiu nie osiągnie. Na zajęciach (1-2 razy w tygodniu) psycholog pracuje z dzieckiem, pracując nad jego poczuciem pewności siebie i poczuciem własnej wartości. Ale to nie przynosi rezultatów. Dlaczego? Bo w domu matka powtarza dziecku, że jest bezwartościowe. Pozwólcie, że słusznie zadam pytanie – komu bardziej potrzebny jest psycholog? Oczywiście, mamo! Przecież matka jest dla dziecka autorytetem, swego rodzaju „prawdą najwyższego autorytetu”. Dlatego to, co transmituje mama, jest odbierane jako prawda absolutna. W rezultacie dziecko nie jest w stanie pokonać bariery, ponieważ w domu nieustannie czeka na potwierdzenie, że jest „ignorantem”, „przegranym” itp. Tym samym zajęcia psychologiczne z dziećmi są niemożliwe bez udziału i zaangażowania rodziców w tym procesie! Moim zadaniem jest pomóc i wspierać dorastającego człowieka, zrozumieć znaczenie jego wypowiedzi, pragnień i aspiracji, aby dostosować wektor do przezwyciężenia problemu i przyczynić się do dorastania jak najbardziej przyjaznego dla środowiska zajęcia z psychologiem, należy sformułować jasno i kompetentnie +79272823878