Porozmawiajmy o ludziach, którzy przeżyli coś tragicznego, okrutnego, nieludzkiego. Coś, co złamało je częściowo lub całkowicie. Nazywa się to traumą psychiczną. Ma to dalekosiężne konsekwencje, które poważnie psują życie poszkodowanej osobie. Wiadomo, że lęki, żal, koszmary i inne przeciwności losu mogą dręczyć przez długi czas. Ale jakby przeżycie tragedii i jej konsekwencji nie wystarczyło, osoby, które przeżyły traumę, podlegają także pewnej alienacji od społeczeństwa. Trudno to zauważyć, jeśli nie jesteś osobą, która przeżyła traumę. Ludzie wydają się wyczuwać Twój ból i w pewnym sensie Cię unikać. To prawda. Nabyta nieufność wobec traumatysty jest odczuwalna w komunikacji z nim. W jego spojrzeniu widać oczekiwanie na zdradę. Alienacja jest widoczna w jego komunikacji z zespołem. I tak dalej: pretensje, oczekiwania, poświęcenie, atak wyprzedzający, żrość nieproporcjonalna do sytuacji, tendencja do bycia czujnym, depresja, poniżanie... Ludzie starają się trzymać z daleka od bólu innych ludzi - działa to na poziomie instynktownym. Tak jak zwierzęta unikają swoich chorych braci, myślę, że jasne jest, dlaczego. Nierozsądne jest obwinianie ich za to. I wydaje się nieuczciwe, że osoba, która doświadczyła cierpienia, a która obecnie cierpi z powodu konsekwencji swojego bólu, nie może jeszcze liczyć na pełne wsparcie, miłość i opiekę. To wszystko nie jest dla niego: patrzą na niego przez pryzmat instynktownej chęci trzymania się z daleka. Pomogą mu, ale też w jakiś sposób zachowają czujność, ostrożność i ostrożność. Nie jest tak ciepło i blisko, i nawet nie wszystko. Kiedyś myślałam, że to jakaś powszechna niesprawiedliwość. Przecież na świecie jest mnóstwo ludzi, którzy doświadczyli tragedii nie z własnej winy. Dlaczego oni cierpią, a nie ich przestępcy. Ale to ma sens. Jasne jest, dlaczego ludzie dystansują się od rannych, chorych i uciskanych: boją się o siebie. Jest oczywiste, że ranni, chorzy i uciskani fizycznie lub psychicznie sami nie są zbyt dobrzy w utrzymywaniu bliskości emocjonalnej. Zajmują się swoimi ranami. Sami bardzo od siebie oddalają. Ale prawda jest też taka, że ​​zaprowadzenie porządku jest ich obowiązkiem. Lekarz zakłada bandaż, organizm przywraca zdrowie. Psycholog pracuje z traumą psychiczną, psychika zostaje przywrócona, jeśli dana osoba nie została poddana odpowiedniemu leczeniu i dlatego jego rany bolą przez wiele lat, przez co cierpią jego relacje, jego praca, jego miłość... To jest jego odpowiedzialność. Traumatolog jako pierwszy musi zapewnić sobie miłość, opiekę i leczenie. Nikt poza nim nie może mu tego dać. To nie świat pozbawia go normalnych relacji z ludźmi, to nie społeczeństwo dystansuje się od niego. To on nie dał sobie tego, co najważniejsze, fundamentalne i dlatego pozbawił innych możliwości bycia z nim w pełnej relacji. Czy uważacie, że to jest sprawiedliwe? Aby zapisać się na konsultację psychologiczną napisz do mnie na adres [email chroniony]