Najlepsi przyjaciele dziewczyny. Kto? Marilyn Monroe nie żyje już od wielu lat, a filmy z jej udziałem nie cieszą się już tak dużą popularnością, ale nawet ci, którzy nie widzieli jej filmów i nie mają pojęcia, kto był autorem tego stwierdzenia, z entuzjazmem powtarzają: „Diamenty są najlepszymi przyjaciółmi wszystkich dziewcząt. ” Swoją drogą, czy ktoś czytał książkę „Zespół Marilyn Monroe” („Choroba z miłości”) Elizabeth McAvoy i Susan Israelson? Nawet nie słyszałeś? Gorąco polecam szukać i czytać! Zwłaszcza dziewczyny, nie tylko blondynki. Ale tym razem nie mówimy o tej wspaniałej książce, ale jeśli ktoś chce ze mną o tym porozmawiać, będzie mi tylko miło. (Każdy, kto wierzy, że ta książka jest tylko o kobietach i dla kobiet, jest naiwny!) Ale wracając do naszych owiec, a raczej kwiatów, czy myślisz, że baranek podarowany Małemu Księciu przez samotnego pilota zjadł różę? Antoine De Saint-Exupery nie był w stanie odpowiedzieć na to pytanie; nadal patrzył w niebo i myślał o róży. Nie napisał, jakiego koloru była róża, może dlatego, że każdy lubi kwiaty (przynajmniej ci, którzy twierdzą inaczej, są nieszczerzy), ale kolory, jak to mówią „nie ma towarzyszy według gustu”, ale kwiaty… Kwiaty przynoszą nawet najbardziej surowy człowiek, choćby na cmentarzu, nadal będzie miał kwiaty, a powiedzmy, że nie na drzwiach swojego ulubionego samochodu... Więc może nie chodzi o kwiaty i ich koszt, ale po prostu o to, że są kolorowe. Kolor to tak dziwne zjawisko, wydaje nam się, że w ogóle go nie zauważamy i w ogóle możemy się bez niego obejść, ale czy to prawda? Tej idei trzymają się przede wszystkim mężczyźni, zwłaszcza ci, którzy wierzą, że czarna koszula nie może być brudna. Gdzie znaleźć mężczyznę, jeśli jest on dziś w domu? Zgadza się, w telewizji. I tak wyobraźmy sobie, że on jak zwykle ogląda telewizję – w jednej ręce trzyma butelkę piwa, w drugiej słuchawkę telefonu (a potem twierdzą, że przez telefon rozmawiają głównie kobiety), a potem dzieje się coś niespodziewanego, nie, nie tak jak zwykle gubi się nasz, telewizor traci kolory i nasz purytanin, który twierdził, że dawanie kwiatów to fanaberia, a ta sukienka jest za jasna i wyglądasz w niej jak... Zaniemówiłam, nie, oczywiście nie do końca, ale słowa, które w tej chwili można od niego usłyszeć, są klasyfikowane jako niedrukowalne i dlatego ich nie wydrukuję... No i co się stało? Jest obraz, jest też dźwięk i to nie tylko z niego, ale także z telewizora. Dlaczego więc jest taki nieszczęśliwy? Czy kolor zniknął? Więc co? Czy to nie on ostatnio twierdził, że radzi sobie nawet bez kwiatów? Rzecz w tym, że kiedy nie ma potrzeby dawania kwiatów, czuje się dobrze, ale kiedy znikają kolory, które uosabiają wszystkie zmysłowe barwy świata, wtedy robi się źle. Człowiek to niesamowite stworzenie! Obejdzie się bez niemal wszystkiego poza swoim podejściem do straty, czyli bez uczuć. Nawet najbardziej srogi, pozbawiony radości i nieczuły, jak nazwałoby go wiele kobiet, jest tak naprawdę zakochany bezinteresownie! Kto, krzyczysz? Tak, raczej nie kto, ale co! Ta osoba nie odda nikomu swoich uczuć, bo jest w nich bezinteresownie i być może bezinteresownie zakochana... Przecież tak jest wygodniej, zgaś światło w pokoju i nie będziesz widzieć bałaganu i swojego nudny obraz w lustrze, Nic - czarny. Tak się okazuje, że uczucia są bardzo podobne do kolorów, a kolory są naszymi uczuciami (każdy, kto zna test Luschera, już się domyślił, o czym mówię). Kolory i uczucia. Zaczynamy od czerni: w surową ciemność docieramy nocą, szukając spokoju, zmęczeni kolorami dnia, lecz nadchodzi poranek i czerń rodzi błękit. Nie będę żartować z koloru niebieskiego, ale opowiem o białym. Kolor biały to pustka, ale tylko na pierwszy rzut oka, bo jeśli przyjrzymy się bliżej i otworzymy zakurzony podręcznik fizyki, przypomnimy sobie, że kolor biały jest piękny, ale nie taki prosty – zawiera w sobie wszystkie kolory, jakie żyją na świecie. Oto czyste białe światło, w zetknięciu z czarnym, płynącym świtem, daje nam błękit - kolor nieoczywistego smutku, chłodu duszy, kolor zadumy i płynącej wody wzywającej do wzięcia prysznica, najchętniej obudzilibyśmy się, aby zobaczyć światło słońca, ale nie spieszy się do tramwaju. Stałoby się tak, że czarodziej w niebieskiej pelerynie pęka…